Μέσα στον κυκεώνα των ωρών που απαρτίζουν μια μέρα, πότε άραγε ήταν η τελευταία φορά που καταβυθίστηκες σε μια νέα μουσική όχι γιατί το είχες ανάγκη, αλλά γιατί σου το «επέβαλλε» αυτή; Από πότε έχεις να αισθανθείς τον χρόνο να κυλάει όχι σε λεπτά, αλλά σε τραγούδια; Οι HTRK, αυτή η σπουδαία μπάντα από την Αυστραλία, εξειδικεύεται στο να δίνει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα χωρίς όμως να έχει εκτιμηθεί το έργο της όπως θα έπρεπε. Ίσως γιατί η εύθραυστη χορδή της δεν αντέχει την αβαρία της γρήγορης κρίσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Η μπάντα, όμως, συνεχίζει τον  δρόμο της απογυμνωμένη μπροστά στα μάτια όχι του κοινού, αλλά στα μάτια του εαυτού της που κοιτά ένα βαθύ καθρέφτη!

Δεν είναι ότι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα κατά μια έννοια ακουστικό άλμπουμ, κάτι το οποίο μόνο πρωτότυπο δεν φαντάζει ως ιδέα, αλλά ο τρόπος που εκφράζονται μέσα από αυτό. Χαμηλότονο, σύντομο, σαν μια ερωτική εξομολόγηση που τελευταία στιγμή έγινε μελωδία αντί για πράξη, το Rhinestones είναι κατά βάση ένα ερωτικό βήμα ντροπαλό ως προς τις προθέσεις του, μα και τολμηρό ως προς το συναισθηματικό του βάρος. Όσο αποτελεί μια φυσική συνέχεια του προπέρσινου τους Venus In Leo, δίσκου που προσωπικά είχα αναδείξει ως τον κορυφαίο της χρονιάς, τόσο εκπλήσσει με την εσωτερική του δύναμη εμπλουτίζοντας μια εθιστική δισκογραφία. Τα υπόλοιπα πατώντας το play ξανά και ξανά…

Μπάμπης Κολτράνης