Κάποιες φορές στα ξαφνικά σου έρχεται μια μελωδία, αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς από που είναι. Αναρωτιέσαι πόση πληροφορία να χωρέσει και ο δύσμοιρος εγκέφαλος, μα η μελωδία επιμένει να ακούγεται μέσα σου, χωρίς ταυτότητα, χωρίς σκοπό, χωρίς κατάληξη. Η μουσική των Echo Tides έχει αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό να αφήνει τις μελωδίες της να κυλάνε άπιαστες σαν μια αφηρημένη σκέψη, αν και είναι με μεστό τρόπο καταγεγραμμένες. Να παραπέμπουν σε διάφορα ακούσματα καταλήγοντας σε κάτι ιδιαίτερο και ολόδικό τους.

Εφόσον ήταν αυτός ο στόχος της μπάντας και στο δεύτερο τους άλμπουμ, όταν μάλιστα έχουμε μια σαφή βελτίωση στη συνθετική τους γραφή, τότε δεν έχουν και πολλά παραπάνω να ειπωθούν. Η παραγωγή παραμένει ελαφρώς ερασιτεχνική ώστε να βγει μια pop ελαφρότητα εν μέσω post punk ή electro μοτίβων, κάτι το οποίο ίσως να μην βοηθά στην ευκρίνεια των μελωδιών τους. Επίσης μια μονοδιάστατη αντίληψη ως προς το που να κινηθούν τα τραγούδια κάνει κάποιες ιδέες να μην ξεφεύγουν αρκετά από τα πολύ βασικά. Ακόμη κι έτσι υπάρχουν αρκετά τραγούδια εδώ που σου κολλάνε στο μυαλό και θα μπορούσαν άνετα να γίνουν σουξέ σε ελαφρώς σκοτεινές ντίσκο, όπως αυτό στο βίντεο που ακολουθεί. Πάσο λοιπόν!

Μπάμπης Κολτράνης