Είστε μια νέα μπάντα, η οποία μετράει μόλις δύο χρόνια ύπαρξης, αλλά ήδη έχετε καταφέρει να βγάλετε το ντεμπούτο σας σε αλλοδαπό label, κάτι σπάνιο για σχήματα της εγχώριας σκηνής. Ποια ήταν τα βήματα που σας βοήθησαν να φτάσετε σε αυτό το σημείο;

Χαρά :  Ξεκινώντας την μπάντα είχαμε στο νου ότι θέλαμε να βγάλουμε ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Είχαμε κάποια ανεξάρτητα label κατά νου που βγάζουν παρόμοιες κυκλοφορίες, αλλά σίγουρα βοήθησε και η προσωπική φιλία της Λυδίας με τον Paco (LA VIDA ES UN MUS DISCOS).

Ακόμη πιο σπάνιο στα μέρη μας είναι να συναντάμε μια μπάντα με αποκλειστικά γυναίκες ως μέλη της. Με βάση την άνθιση των σύγχρονων φεμινιστικών ιδεών, θα περιμέναμε και θα επιθυμούσαμε να υπάρχουν περισσότερα αντίστοιχα παραδείγματα γυναικείων συγκροτημάτων. Ποια είναι η δική σας γνώμη πάνω σε αυτό;

Λυδία: Όσων αφορά στα συγκροτήματα, αρχικά, πιστεύω τα κοινωνικά και έμφυλα στερεότυπα έχουν αποτυπώσει στα νεαρά κορίτσια την εντύπωση ότι πρέπει να είναι φρόνιμες, καλαίσθητες και ήσυχες. Οπότε, πολλές φορές υπάρχει γενικευμένη ανασφάλεια όσων αφορά τις ικανότητές σου. Επίσης, τα κλασικά όργανα που έχουν οι πανκ μπάντες (μπάσο, κιθάρα, τύμπανα), τυπικά τα μαθαίνουν τα αγόρια, άρα και σχηματίζουν πιο άνετα μπάντες σε σχέση με τα κορίτσια. Είναι που είναι αντισυμβατικό το πανκ, όταν είσαι και έφηβη κοπέλα είναι πιο προκλητικό (challenging και provocative). Ως ενήλικες μετά, συχνά οι γυναίκες πρέπει να καταβάλουν διπλάσια προσπάθεια σε κάτι – για να «αποδείξουν» το ποιόν τους στην ευρύτερη κοινωνία, όχι γιατί δεν είναι ικανές. Αλλά εδώ μιλάμε για πανκ, όπου μουσικολογικά κιόλας δεν απαιτείται να είσαι βιρτουόζα στο όργανό σου, αντιθέτως: ενθαρρύνεται η ιδέα πως φτάνει να έχεις όρεξη. Προσωπικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο πανκ από το να έχεις ένα μη-ροκ όργανο στην σύνθεσή σου.

Στην Ελλάδα σίγουρα δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα τα έμφυλα στερεότυπα, και αυτό αντικατοπτρίζεται και στις μουσικές σκηνές, στις ασυνείδητες επιλογές και σκόπιμες πράξεις μας. Αν μη τι άλλο, οι μουσικές σκηνές πανκ είναι, και θα’πρεπε να είναι, από τα πρώτα μέρη που εμφανίζεται μία πιο ισότιμη δυναμική. Κάποιες φορές νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι που σε αντιπροσωπεύει ή έστω σε συνυπολογίζει. Βοηθάει να υπάρχει πνεύμα συμπερίληψης. Οπότε διεκδικούμε και δημιουργούμε από μόνες μας τον χώρο μας σε μία σκηνή. Και υπάρχουν αρκετές γυναίκες, πιστεύω παραπάνω από παλιά, σε διάφορα «πόστα» της σκηνής και του χώρου γενικά, από διοργάνωση συναυλιών και συλλογικότητες ή χώρους, μέχρι artwork και φανζίν. Είμαι σίγουρη υπάρχουν πολλά κορίτσια, γυναίκες, θηλυκότητες, γκέι, κουήρ, τρανς, όλων των ειδών άτομα στην σκηνή μας που θέλουν να παίξουν μουσική. Τα ενθαρρύνω να το κάνουν άνευ ντροπής!

Χαρά: Συμφωνώ απόλυτα με την Λυδία. Αρχικά η ρίζα του προβλήματος είναι στα στερεοτυπικά όργανα που μαθαίνουν να παίζουν τα κορίτσια από μικρή ηλικία.. Αργότερα όταν και αν κάποι@ θελήσει να ασχοληθεί με το πανκ, έχει να διανύσει πολύ δρόμο μέχρι να μάθει να παίζει κάποιο όργανο και να μπορεί να ακολουθήσει μια μπάντα με πιο γρήγορους ρυθμούς. Στην δική μας περίπτωση μόνο η Ίριδα ήξερε να παίζει καλά μουσική, εγώ έκανα κάποτε μαθήματα κιθάρας (τρέχα γύρευε!!), οπότε είχαμε έναν πιο αργό, δικό μας ρυθμό. Ήμασταν πολύ ανοιχτές στον πειραματισμό και στο jamming, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία μαθαίναμε και τα όργανά μας καλύτερα. Συνολικά η διαδικασία μας πήρε 2.5 χρόνια για να καταφέρουμε να βγάλουμε αυτά τα τραγούδια. Αυτό όμως δεν συμβαίνει γενικά. Σε πολλές περιπτώσεις, τα μέλη της μπάντας ήδη έχουν έτοιμα τραγούδια ή ξέρουν από την αρχή τι ήχο θέλουν να βγάλουν, γεγονός το οποίο μπορεί να αποθαρρύνει κάποι@ πρωτάρ@ από το να ασχοληθεί παραπάνω.

Το riot grrrl κίνημα, είτε πολιτικά, είτε μουσικά, αποτελεί μια πηγή έμπνευσης για σας;

Χαρά: Για μένα, όχι τόσο μουσικά όσο πολιτικά. Το  Riot Grrrl κίνημα διοχέτευσε μέσω της μουσικής την πάλη ενάντια, όχι μόνο στην καταπιεστική κουλτούρα της πατριαρχίας, αλλά και στον σεξισμό στον χώρο του Punk. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από την αρχή των ‘90s , όπου και γεννήθηκε το κίνημα. Δυστυχώς, τώρα όπως και τότε, υπάρχουν ψήγματα σεξισμού στον Punk χώρο που μπορεί να αποθαρρύνουν άλλες ταυτότητες από το να θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική.

Βίκυ: Σίγουρα!  Ήταν η περίοδος που περισσότερες γυναίκες ‘’εξεγέρθηκαν’’ δια μέσω της μουσικής. Οι λόγοι ήταν ξεκάθαροι. Θέλανε περισσότερο χώρο να εκφραστούν, να αντιδράσουν και να φωνάξουν για πράγματα που τις καταπίεζαν. Καλή ώρα…

Γενικά πιστεύω πως το κίνημα των Riot Grrrlz μπορεί να επηρεάσει οποιοδήποτε άτομο είναι μέσα στην Punk σκηνή και έχει νιώσει έστω και μια φορά αποκλεισμένο.

Οι επιρροές και τα ακούσματα σας είναι ευδιάκριτα, ωστόσο ακούγοντας το Ημέρες Οργής δε σου έρχεται κάτι το συγκεκριμένο στο μυαλό, παρά μόνο ένας δικός σας μουσικός χαρακτήρας. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Λυδία: Νομίζω αυτό έχει ξεκάθαρα να κάνει με το γεγονός ότι, πέρα από την Ίριδα, που παίζει και στους Cyclothymics, καμία μας δεν είχε ξαναπαίξει σε μπάντα ή και το όργανο της ποτέ. Άρα, αυτός ο τεχνικός περιορισμός μας «βοήθησε» ας πούμε, να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τις ικανότητες που είχαμε. Στην αρχή πιστεύαμε ότι θα καταλήξουμε ψίλο-κατσαπάνκ, αλλά βρήκαμε δημιουργικούς τρόπους να συνθέσουμε, και βγάλαμε τελικά κάτι αρκετά σκοτεινό, συναισθηματικό και εν τέλη μελωδικό. Επίσης, μεταξύ μας, έχουμε πολλά και διαφορετικά ακούσματα, από musique concrète, Neue Deutsche Welle και τέκνο, μέχρι αναρχοπάνκ, ποστ-πανκ, μέταλ, ‘60s garage και indie. Είμαστε και όλες κοντά ή άνω των 30, οπότε η μουσική ζυμώνεται μέσα μας πολλά χρόνια και είχαμε προσλαμβάνουσες από μεγάλο μουσικό φάσμα.

Ίριδα: Ναι, είναι πολύ σημαντικό αυτό που λέει η Λυδία, ότι ήδη έχουμε όλες πολλά και διαφορετικά ακούσματα. Και όταν συναντηθήκαμε, αρχίσαμε απλά να παίζουμε χωρίς να το “περιορίσουμε” σε κάποιο ύφος. Επίσης, παρά τις κιθαριστικές επιρροές μας, λείπει η κιθάρα, χωρίς όμως να ακούγεται το αποτέλεσμα και αμιγώς ως synthpop/ new wave/ punk, οπότε και αυτό το καθιστά ίσως λίγο πιο “ιδιαίτερο”. Το να έχεις λοιπόν πολλές και διαφορετικές επιρροές και διαθέσεις, τις οποίες αφήνεις ελεύθερες, να παίζεις όμως με συγκεκριμένη, και μπορεί να έλεγε κάποιος (όχι εγώ! χαχα) περιορισμένη, επιλογή οργάνων, είναι ίσως μία εξήγηση του “δικού σου” μουσικού χαρακτήρα. Ξέρω ‘γω…

Βίκυ: Μόνο κατσαπάααανκ ρε!

Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι λίγα τα σχήματα που κατάφεραν με επιτυχία να ασχοληθούν με κάποιο σύγχρονο είδος μουσικής σε ελληνικό στίχο. Εσείς δοκιμάζετε να τραγουδήσετε και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Ποια είναι η διαφορά, αν υπάρχει, στο να εκφράζεστε στη μια ή στην άλλη γλώσσα;

Λυδία: Τραγουδάω και στις δύο γλώσσες γιατί είμαι δίγλωσση, μιας και η μητέρα μου είναι από την Αγγλία. Μεγαλώνοντας και με τις δύο στο κεφάλι μου σημαίνει πως μπορώ και θέλω να εκφραστώ και στις δύο. Θα ένιωθα περίεργα να περιοριστώ μόνο σε μία. Οπότε, ανάλογα το κομμάτι και το ύφος που θα μου βγάλει η μουσική, αντίστοιχα και μένα μου βγαίνουν φυσικά τα Ελληνικά ή τα Αγγλικά. Έχουν διαφορετικές ποιότητες και παρουσιάζουν διαφορετικές προκλήσεις, εξυπηρετούν ή χρωματίζουν διαφορετικά την μουσική και αισθητική του εκάστοτε κομματιού, και από άποψη άρθρωσης και ήχου, και από άποψη στιχουργικών και λαογραφικών αναφορών. Είχα στο μυαλό μου μπάντες όπως Γενιά του Χάους, Gay Anniversary, Antimob ή Σκοτοδίνη από την μία, και μετά πράγματα τύπου Kaos, Anne Clark, Siouxie ή αναρχοπάνκ μπάντες από την άλλη. Μου αρέσει πάντως αυτή η ευχέρεια.

Βίκυ: Θεωρώ πως ο ελληνικός στίχος δίνει ένα άλλο συναίσθημα, κάνει το ύφος του κομματιού πιο σκοτεινό! Σίγουρα έχει να κάνει με το ότι είναι η μητρική μας γλώσσα και βγαίνει πιο εύκολα το πάθος και η ένταση. Από την άλλη, εκτός από την καταγωγή και την τέλεια προφορά της Λυδίας, τα αγγλικά ήταν ανέκαθεν η πιο ευρέως διαδεδομένη γλώσσα επικοινωνίας. Δεδομένου την ανάγκη μας να ακουστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο, δεν θα μπορούσε να μην έχει χρησιμοποιηθεί.

Το ντεμπούτο σας έχει μικρή διάρκεια, αλλά διαθέτει την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ. Είχατε κι άλλο υλικό, το οποίο δεν ταίριαζε με τα κομμάτια που κατέληξαν στον δίσκο, ή θεωρήσατε ότι αυτή η πρώτη σοδειά των τραγουδιών σας ήταν αρκετή από μόνη της;

Χαρά: Έχουμε και άλλο υλικό το οποίο χρειάζεται δουλειά ακόμα. Δυστυχώς η καραντίνα έβαλε φρένο σε ό,τι σχέδια είχαμε, οπότε αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε τα τραγούδια που είχαμε ήδη έτοιμα και να ασχοληθούμε με τα πιο καινούργια εν καιρώ. Θέλαμε ο δίσκος να έχει μια συνοχή και να ακούγεται σαν μια ολοκληρωμένη αφήγηση , οπότε επικεντρώθηκαμε στο να τελειοποιήσουμε το πιο ολοκληρωμένο υλικό που είχαμε, έτσι ώστε να βγει όπως ακριβώς θέλαμε, παρά να βάλουμε και άλλα τραγούδια χωρίς να έχουν δουλευτεί τόσο.

Λυδία: Στο στάδιο που ηχογραφήσαμε είχαμε κι άλλο ένα, σχεδόν έτοιμο κομμάτι, το οποίο όμως το δώσαμε για μια επερχόμενη συλλογή με εγχώριες μπάντες που θα κυκλοφορήσει από την Είσοδος Κινδύνου. Ανυπομονούμε, θα είναι πολύ καλή!

Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε το θέμα της καραντίνας και της πανδημίας έξω από την συνέντευξη μας. Πως σας έχει επηρεάσει ως άτομα και ως μπάντα; Υπάρχουν σχέδια για το τώρα ή ακόμη και για την επόμενη μέρα όλου αυτού που ζούμε;

Ίριδα: Ναι, δυστυχώς δε γίνεται να το αφήσουμε έξω από οτιδήποτε νιώθουμε, σκεφτόμαστε και συζητάμε αυτήν την περίοδο. Είναι μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση, μια μεγάλη δοκιμασία για πολύ γερά νεύρα. Σίγουρα υπάρχει κόσμος που το ζει πολύ χειρότερα, βλ. θέματα υγείας, ενδοοικογενειακή βία, ανεργία από τη μια μέρα στην άλλη ενώ τρέχουν υποχρεώσεις, γενικότερες οικονομικές και άλλες βασικές και πρακτικές δυσκολίες, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι για όλη την ανθρωπότητα πολύ σκληρό αυτό που βιώνουμε. Από την καθημερινότητά σου, που σου έχει επιβληθεί να είναι διαφορετική, μέχρι τη “μεγάλη εικόνα”, του τι είναι δηλαδή τελικά όλο αυτό και πού θα οδηγήσει (Όταν τελικά τελειώσει; Πώς; Πότε;), είναι “πραγματικότητες” που ακόμη προσπαθείς να χωνέψεις και να συνειδητοποιήσεις, και αυτό από μόνο του είναι πολύ βίαιο. Επικρατεί λοιπόν μια ματαιότητα, οπότε δε νιώθω, εγώ τουλάχιστον, ότι έχει νόημα να μιλάμε για σχέδια, ούτε προσωπικά, ούτε ως μπάντα. Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία και νόημα είναι ότι παρά την καραντίνα και “απομόνωση”, παρά το γεγονός ότι δε ζούμε καν πια όλες στην Ελλάδα, νιώθουμε έντονα ότι έχουμε η μία την άλλη, έχουμε έναν δεσμό μεταξύ μας και αυτό στην τελική είναι το πιο όμορφο πράγμα που κερδίζεις μέσα από το να δημιουργείς ως μπάντα. Οπότε πιστεύουμε σε αυτό και σίγουρα κάπου θα μας οδηγήσει και πάλι.

Βίκυ: Πραγματικά, δεν γίνεται να μην επηρεαστείς  από όλο αυτό που ζούμε τελευταία. Είναι πρωτόγνωρο για όλη την ανθρωπότητα και αρκετά μπερδεμένο. Από την εμφάνιση του ιού, τα συμπτώματα, τον τρόπο εξάπλωσης του μέχρι την απαράδεκτη και γελοία διαχείριση της κυβέρνησης, υπάρχουν άπειροι δυστυχώς λόγοι, που μπορείς να μπερδευτείς και να νιώσεις χαμένος. Παράλληλα, κόσμος τριγύρω μας πεθαίνει, συνάνθρωποι μας αρρωσταίνουν και δεν μπορούν καν να νοσηλευτούν λόγω ανεπάρκειας κλινών, πράγμα που σε τρομάζει. Από την άλλη, έχεις αναγκαστεί να κλειστείς μέσα στο σπίτι σου, απολαμβάνοντας μια καταστρεπτική ρουτίνα. Έχουν χαθεί τα κίνητρα  μας άρα και οι σκέψεις μας για μελλοντικά πλάνα. Θέλεις να κάνεις αλλά δεν τολμάς θα έλεγα καλύτερα. Έχεις βαρεθεί να απογοητεύεσαι.

Προσωπικά, είχα προγραμματίσει αυτό το χρόνο να ξεκινήσω πολλά καινούργια πράγματα και ανοίγματα για την ζωή μου. Μέσα σε αυτά ήταν και και το “μεγάλο όνειρο”: live και tour με την μπάντα. Δεν πήγε καλά. Θα πάει όμως. Θα περάσει. Στο χέρι μας είναι να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν ρομποτάκια. Ή να μας κάνουν. Αρκεί να είμαστε ενωμένοι.

Δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα, απλά τώρα αναγκαστικά βρισκόμαστε στον πάγο.

www.hekatepunk.bandcamp.com/www.facebook.com/hekatepunk/

www.instagram.com/hekatepunk