Κάποιες μουσικές θέλουν τον κατάλληλο καιρό για να βγουν από το κουκούλι τους. Ένα γλυκό χειμώνα για να τις προϋπαντήσει και μια ακόμη πιο γλυκιά ελπίδα για το αύριο. Ο Mark Van Hoen δεν μας είναι άγνωστος, ούτε ο Zachary Paul, η συνεργασία τους όμως φέρνει κάτι το νέο καθώς δεν συντίθενται απλώς οι μουσικοί τους χαρακτήρες, αλλά κατά μια έννοια απογειώνονται! Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό το συμπέρασμα αυτό όταν μάλιστα το άλμπουμ αυτό μάλλον θα περάσει ξώφαλτσα από την προσοχή αρκετού κόσμου καθώς έτυχε να κυκλοφορήσει πάνω στο πέρασμα που χωρίζει τους φετινούς ανανεωτικούς δίσκους με αυτούς που θα έρθουν του χρόνου.

Αυτό παραλίγο να συμβεί και με μένα, μιας και η δουλειά αυτή θέλει να της δώσεις τον χρόνο σου με ειλικρίνεια και υπομονή, οπότε και άργησα να μπω στο όλο κλίμα. Με το που χειμώνιασε, όμως, για τα καλά, ήταν σαν να φώτισαν οι απόκοσμες συνθέσεις του δίσκου και σαν να απόκτησαν νόημα οι πειραματισμοί των δύο τους που κάνουν ήχους που νομίζεις ότι παίζουν ανάποδα, να σε χτυπάνε ίσια εκεί που δεν το περιμένεις. Ενώ, δηλαδή, έχεις αρχικά την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ μονοδιάστατο, ακούγοντας τον προσεκτικά καταλαβαίνεις ότι κάθε σύνθεση του έχει μια αυτόνομη φύση. Για καλή μας τύχη, μάλιστα, δεν λείπει ο λυρισμός σε αρκετά σημεία του The Agnostic κάνοντας το ένα άκουσμα που όσο καταπιάνεσαι μαζί του, τόσο πιο πολύ σε τραβάει εντός του. Οπότε στο τέλος, που δεν είναι ποτέ τέλος, σου μένει να αρθρώσεις μια απλή “συγγνώμη για την άμυνα” απέναντι του και απέναντι στον χειμώνα που καιροφυλακτεί!

Μπάμπης Κολτράνης