Και τι είναι η μουσική αν όχι ένας μαξιμαλιστικός τρόπος απόδρασης από τα βασανιστικά οχτάωρα της καθημερινότητάς μας; Μιλάμε για αυτό το σύντομο ταξίδι που λέγεται μουσικό άλμπουμ, το οποίο, ενώ διαρκεί συνήθως λιγότερο από ώρα, αφήνει το σημάδι του μέσα σου για αρκετό χρόνο παραπάνω. Η απαρχή του ταξιδιού, όμως, γίνεται από την πλευρά του πομπού-δημιουργού και εδώ ο Mark Van Hoen διαθέτει το know how με βάση και την πολυετή και σημαντική πορεία του, η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη θητεία στους Seefeel, τους Scala, τους drøne και το προσωπικό του σχήμα Locust.

Ο ήχος πάνω από όλα, θα λέγαμε κοιτώντας τα παραπάνω ονόματα, και ομολογώ ότι το νέο του άλμπουμ στην Touch σε μεσαία ή χαμηλή ένταση περνά ως αδιάφορο, χαμένο στον σωρό παρόμοιων φαινομενικά μουσικών κυκλοφοριών. Σαν να βλέπεις μια παραλία από μακριά και να λες μέσα σου ότι, εντάξει, μοιάζει σαν τόσες άλλες που έχεις δει. Όταν την πλησιάσεις, όμως, ανακαλύπτεις στοιχεία πανέμορφα και πρωτόγνωρα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα από την αρχική απόσταση. Όταν μάλιστα βουτήξεις στα νερά της, είναι ακόμη πιο χορταστική η εμπειρία, ανοίγοντας όλες τις αισθήσεις σου μπρος στον βυθό της.

Πιο συγκεκριμένα, το Invisible Threads αν και φαντάζει αρχικά ως κάτι στατικό, εντούτοις είναι ένα ξεκάθαρα μελωδικό και πολύχρωμο άλμπουμ, όπου υπάρχει ένα υποθαλάσσιο ρυθμικό στοιχείο που δίνει μια ενέργεια στο υλικό του. Κάπως σαν να δημιουργείται ένα ρήγμα ενδιάμεσα των σφριγηλών ήχων και να αναδύεται ένα μπουκέτο ανθών. Με δυνατά την ένταση και κλειστά τα μάτια, η ονειροπόληση είναι δεδομένη. Είναι τόσο δε γεμάτο το άλμπουμ με τα αόρατα samples, τις γλυκές αφηρημένες νότες και την άμπιεντ αιθαλομίχλη του, που είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη η νοσταλγική του διάθεση. Νοσταλγία με δυναμικές, θα την έλεγα, καθώς οι ήχοι σε πιάνουν για τα καλά και το όριο μεταξύ σκότους και φωτός προστατεύεται ευλαβικά προς όφελος άγνωστων από τα πριν συναισθημάτων.

Υπάρχει μια σκηνή στο Naked του Mike Leigh όπου ο πρωταγωνιστής, καθώς περιδιαβαίνει τους δρόμους στη νύχτα, κοιτάζει σε ένα μπαλκόνι την ελκυστική σιλουέτα μιας γυναίκας, η οποία ανταποδίδει τη ματιά. Όταν φτάνει στο διαμέρισμά της, αντικρίζει μια μεσόκοπη, κουρασμένη και μελαγχολική γυναίκα, η οποία καμία σχέση δεν είχε με το προηγούμενο είδωλό της. Αυτό μερικές φορές συμβαίνει όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στη μουσική, αλλά εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κι αυτό είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας!

Μπάμπης Κολτράνης