Ήχοι που αναπαριστούν εικόνες, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα προσομοιωμένη στο συνεχές παρόν. Από την μια τα νεκρά κτίρια και οι άδειοι δρόμοι της μητρόπολης το βράδυ, από την άλλη η ζωντανή και αεικίνητη φύση. Τα δυο αυτά άκρα τέμνονται όχι ως ένα μεγαλεπήβολο γιάπικο σχέδιο στα πρότυπα της πράσινης ανάπτυξης, αλλά ως πεδίο διαλόγου μεταξύ ενατενίσεων, ενδόμυχων σκέψεων, ψυχογραφικών επιρροών και  εξωτερικών ερεθισμάτων. «Όλα είναι ανοικτά». Ακόμη και η απόλυτη σιωπή στην δημιουργία δίνει χώρο στο έξω να εισχωρήσει μέσα και να αποκτήσει την δική του αυτοτέλεια. Η αρχή κάθε ιδέας δεν προκαταβάλλει την κατάληξη της, ούτε υπολογίζει την επόμενη μέρα. «Τίποτα δεν είναι ιερό».

Διαφορετικά κύματα νοηματοδοτούν την ίδια θάλασσα. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το πιο δυνατό. Ο βράχος θα φαγωθεί έτσι κι αλλιώς. Ο νους θα ταξιδέψει στερεωμένος πάνω του. Ο χρόνος θα ξεχαστεί ως έννοια και μόνο τα σύννεφα θα κάνουν τα λεπτά να περνούν.

«Να που μετά από τόσα χρόνια, έφτασα να ζωγραφίζω σαν μικρό παιδί». Αυτός είναι ο στόχος. Μετά την άμπωτη η ξερή παραλία και οι σβησμένες χαρακιές πάνω στο κορμί της. Κάθε ανάμνηση όμως δεν ξεθωριάζει αλλά αδειάζει το οτιδήποτε γύρω της. Κάθε γνώση γυρνά στο σημείο που αναρωτιέται για την ίδια της την ύπαρξη. Από πού ξεκίνησα; Το απόσταγμα αυτό μας επαναφέρει στην παιδικότητα μας. Τα χτυπήματα τυχαία, οι πινελιές αυθόρμητες, οι κινήσεις ακανόνιστες. Η αντιστροφή της εμπειρίας του να ωριμάζεις, το πρώτο λευκό χαρτί που αντίκρισες ποτέ, το πρώτο άγγιγμα μιας χορδής ή ενός πλήκτρου που αγνοούσες εντελώς την φύση του. Μήπως τελικά όλα είναι κύκλοι που ψάχνουμε να βρούμε το κέντρο τους για να τους θέσουμε σε κίνηση;

Κλείνοντας τα τριάντα χρόνια παρουσίας στα μουσικά δρώμενα, από τις πρώτες punk κασέτες μέχρι τις σύγχρονες πρωτοπορίες, η Touch κυκλοφορεί αυτήν εδώ την συλλογή. Περιλαμβάνει νέες ή σπάνιες ηχογραφήσεις σχεδόν κάθε μουσικού που φιλοξένησε κάτω από την δισκογραφική της σκεπή. Το εξώφυλλο απεικονίζει μέρος της πρώτης μηχανής ηχογραφήσεων.

Μπάμπης Κολτράνης