Υπάρχουν ντεμπούτα που ακούγοντας τα νιώθεις ότι δύσκολα θα έχουν οι δημιουργοί τους να πουν στη συνέχεια κάτι παραπάνω, μιας και αγγίζουν ενός είδους ολοκλήρωση. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όπως το ντεμπούτο της Melissa Guion από τη Νέα Ορλεάνη, που αφήνουν μια γεύση ελαφρώς ανολοκλήρωτη και βαρέως υποσχόμενη. Κάπως έτσι κατέληγε η κριτική μου πριν τέσσερα χρόνια για τον εν λόγω δίσκο και φαίνεται ότι η υπόγεια επικοινωνία που οφείλει να έχει ένας κριτικός με τη δημιουργό του έργου δεν τα πήγε και άσχημα.

Για την ακρίβεια, η MJ Guider αντιλήφθηκε ακριβώς την ένταση που έλειπε στο ντεμπούτο της και στο δεύτερο της δίσκο παρουσιάζει σε αρκετά σημεία μια άγνωστη πλευρά της, ερωτοτροπώντας ακόμη και με τους Depeche Mode! Ο τίτλος, που ξεκάθαρα παραπέμπει σε Cocteau Twins, ορθώς μας προϊδεάζει για κύματα πολύχρωμου αιθέρα και πειραγμένα φωνητικά, τα οποία πλέον αφήνουν τους στίχους να ακουστούν σε αρκετά μέρη ξεκάθαροι και όχι αφομοιωμένοι από τη μουσική. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι ακόμη υπάρχει η αίσθηση πως η μετάβαση προς κάτι απολύτως συνεκτικό δεν έχει ολοκληρωθεί. Επιπλέον, ο ερωτισμός της μουσικής της δεν είναι σε όλες τις εκφάνσεις του ξεσηκωτικός, αν και συνθέσεις όπως αυτές των δύο βίντεο και το “Sourbell” αποτελούν αδιαμφισβήτητα γοητευτικές υποσχέσεις, όχι μόνο του μέλλοντος αλλά και του παρόντος!

Μπάμπης Κολτράνης