Όπως κοιτάς φωτογραφίες από την αυγή ή από το δειλινό και δεν μπορείς να διακρίνεις ποια αντιστοιχεί σε ποιο, έτσι και με την ονειρική μουσική, που έχει γραφτεί για ταινίες, δεν μπορείς να διακρίνεις σε ποια μέρη της εκάστοτε ταινίας αναλογεί αυτό που ακούς. Ήσσονος σημασίας η εν λόγω επισήμανση, καθώς ακούγοντας το νέο άλμπουμ της Τουρκάλας Ekin Fil, το οποίο αποτελείται από δουλειές της σε μικρά και άγνωστα σάουντρακ, νιώθεις ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από τη σιωπή που το αγκαλιάζει.

Σαν να έχει γραφτεί με τη μια, το υλικό της δεν προορίζεται για να σε συνεπαίρνει μανιωδώς, ούτε για να ακούγεται ως ένα αδιάφορο ambient υπόβαθρο, αλλά για να σε χαλαρώνει με αφαιρετικό τρόπο. Σίγουρα θυμίζει σε αρκετά σημεία την Grouper, ειδικά σε αυτά που παίζει πιάνο και τραγουδά ψιθυριστά, ωστόσο σε αντίθεση με τη νυχτερινή, απομονωμένη εξομολόγηση που φέρνουν στο νου οι συνθέσεις της τελευταίας, η Ekin Fil κινείται με άνεση σε στιγμές που ο ήλιος δεν κρύβεται παρά μόνο πίσω από τις κουρτίνες. Όχι ως συμπλήρωμα του, αλλά ως ήπια επενέργεια των καταβλητικών ακτίνων του.

Μπάμπης Κολτράνης