Δεν έχει σημασία πώς θα προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το νέο άλμπουμ των Protomartyr· μόνο να δεις κατάματα το γεγονός ότι, από όπου και να το πιάσεις, αυτό, διάολε, ζεματάει! Κάπου φαντάζει λογικό μια μπάντα με καταγωγή από το Ντιτρόιτ (το οποίο σημαίνει πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε να σκεφτούμε), που δουλεύει ασταμάτητα για δώδεκα χρόνια, να φτάνει στο σημείο να βγάζει έναν τόσο δυνατό δίσκο, αλλά εδώ κι αυτό το όριο έχει κατά πολύ ξεπεραστεί καθώς μιλάμε για την απόλυτη μουσική απόλαυση.

Για την ακρίβεια έχουμε επιτέλους έναν ροκ δίσκο χωρίς κανένα, μα κανένα, αδύνατο σημείο, με ένα εισαγωγικό κομμάτι που σε βάζει στο κλίμα όπως είχαν κάνει στο μυθικό πλέον Gentlemen οι Afghan Whigs, με τις επιρροές να βοηθούν την πρωτόλεια έμπνευση να ανθίσει και όχι να την καταστέλλουν, με στίχους που μιλάνε πολιτικά για το σήμερα. Είναι σαν η μπάντα να πέφτει μέσα σε ό, τι δοκιμάζει, και όλα να ακούγονται τοποθετημένα στην εντέλεια. Κάθε σύνθεση έχει κάποιου είδους εκρηκτικότητα στη ροή της, έχει από όλα τα μέλη του συγκροτήματος παιξίματα που την αποθεώνουν και ο ήχος είναι τόσο πλούσιος και ογκώδης, που σου βγάζει την επιθυμία να ήσουν εκεί όταν όλα αυτά ηχογραφούνταν. Όχι ότι ακούγοντας το Ultimate Success Today δεν νιώθεις πως είσαι μέσα στον κυκεώνα του, όχι ότι πιθανόν να μιλάμε για τον κορυφαίο ως τώρα δίσκο για φέτος … Όχι, αλλά ναι!

Μπάμπης Κολτράνης