Την τελευταία φορά που οι ΕΝ βγήκαν παγανιά με νέα κυκλοφορία και περιοδεία ο κόσμος δεν ήταν τόσο γαμημένος όπως σήμερα, οι ίδιοι έβγαιναν και απροκάλυπτα δήλωναν ότι ο λόγος της τότε ενασχόλησης τους με το τελευταίο τους πρότζεκτ ήταν τα λεφτά και είχαν πλέον μεταλλαχθεί σε μια μπάντα που όσο πρόσεχε τη μουσική της, τόσο φρόντιζε το σόου της, όπως για παράδειγμα κάνουν οι Tiger Lillies. Καμία σχέση με το 1980 που ξεκίνησαν προσπαθώντας να αναπαραστήσουν ηχητικά τις εξεγέρσεις της εποχής τους και να ανακαλύψουν εντελώς νέα μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης. Το κάθε σήμερα όμως είναι αδυσώπητο και ενίοτε αβάσταχτο, όπως αποδεικνύεται από το βάρος που δεν μπορεί να σηκώσει η νέα τους δημιουργία, ώστε να προχωρήσει προς τα κάπου.

40 χρόνια αέναης παρουσίας βέβαια είναι αυτά και είναι λογικό να επέλθει μια δυνατή φθορά, αλλά και τα 24 χρόνια που υπήρχαν ως μπάντα, όταν έβγαζαν το αριστουργηματικό Perpetuum Mobile ή τα 27 τους, όταν έγραφαν το τρομερό “Ich Warte”, δεν τα λες και λίγα. Οι ΕΝ στο Alles In Allem αποφασίζουν να καθαρίσουν τον ήχο τους όσο δεν το έχουν κάνει ποτέ, κάτι που επιδρά αρνητικά στο υλικό, μιας και χάνεται το στοιχείο της αναζήτησης, που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς και αναδεικνύονται οι αδύναμες συνθέσεις τους, που πλέον ακούγονται πιο συντηρητικές από ποτέ. Επίσης, αντί να μπαίνεις με αργά βήματα στο να νιώσεις δικό σου το άλμπουμ και να το αγαπήσεις, αρχίζεις μετά από ορισμένες ακροάσεις να το βαριέσαι (με τρανταχτή εξαίρεση το εντελώς βερολινέζικο “Wedding”), καθώς όλα σου προσφέρονται με μιας στο πιάτο( βλ. τα ωραία μεν, απλοϊκά δε σινγκλ του άλμπουμ). Μπορεί η μπάντα σε ένα στίχο της να υποστηρίζει ότι είχαν χιλιάδες ιδέες και όλες ήταν καλές, αλλά εδώ αυτό που μένει στο τέλος είναι το τέλος το ίδιο, αυτά τα όλα σε όλα που μας περιμένουν στη γωνία, αλλά όχι από όλους, σίγουρα όχι από τους ίδιους.

Μπάμπης Κολτράνης