Ίσως τελικά να ήταν αναμενόμενο να έχουμε παραδείγματα αναταραχής φύλου κατά την Τζούντιθ Μπάτλερ και στο χώρο της μουσικής. Μετά το παράδειγμα της Laura Jane Grace των Against Me! που επιβεβαίωσε τις ευεργετικές συνέπειες που υπέγραφε η Μπάτλερ στο βιβλίο της ως προς την ανάδειξη φύλων και προτύπων πέρα από αυτά που έχουμε δεδομένα, έρχεται η Arca η οποία φτάνει στην ολοκλήρωση της μετάβασης της στην θηλυκή της πλευρά. Αν είχαμε πολλούς λόγους για να μιλήσουμε για την έως τώρα απίστευτη πορεία της συμπεριλαμβανομένου του τελευταίου της άλμπουμ που προσωπικά ανέδειξα ως δίσκο του ΄17, τώρα φτάνουμε σε ένα σημείο κάπως διστακτικό ως προς το επίπεδο της νέας πολυαναμενόμενης δουλειάς της.

Ο βασικός λόγος που το KiCk i ακούγεται άνισο είναι ένα άγχος της Arca να μιλήσει για διάφορα, να βγάλει μια σπασμένη ποπ πλευρά της, να ξεφύγει εν τέλει από αυτό που θα περιμέναμε από αυτήν. Συνέπεια τούτων έχουμε μια ροή που ενώ ξεκινά με το χαρακτηριστικό και πολλά υποσχόμενο “Nonbinary”, δεν οδηγεί σε κανένα σαφές σημείο. Πουθενά δεν είναι αυτές οι κυματοειδείς εναλλαγές που χαρακτήριζαν τις προηγούμενες δουλειές της με εξαίρεση εδώ το αριστουργηματικό κομμάτι που ερμηνεύει η Bjork, σταθερή συνεργάτιδα της τα τελευταία χρόνια, στα ισπανικά παρακαλώ (“Afterwards”). Έχω την εντύπωση ότι ούτε η χορευτική της πλευρά που θέλει να κυριαρχήσει μπορεί να συνεπάρει τα πλήθη με τις πειραγμένες φωνές της και τα ρυθμικά μέρη που φαντάζομαι ότι όλο και κάπου αλλού θα έχουν παιχτεί καλύτερα. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο “No Queda Nada” το οποίο σε αντίθεση με αυτό που επικαλείται στον τίτλο, δεν είναι αυτό το τίποτα που μας αφήνει ως επίγευση του άλμπουμ. Οπότε ναι, είναι πολλά τα οποία μπορεί να μην κράτησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά άφησαν άλλες για το αύριο!

Μπάμπης Κολτράνης