“Η μουσική των Bohren & Der Club Of Gore και στο νέο τους πόνημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “λάθος”…” είχα γράψει κλείνοντας την κριτική μου στο προηγούμενο τους δίσκο. Και έρχεται η ίδια η μπάντα να “απαντήσει” ξεκινώντας το νέο της άλμπουμ με το υποβλητικό Total Falsch, που στα γερμανικά σημαίνει “εντελώς λάθος”! Η υπόγεια αυτή σύνδεση υφίσταται για τον απλούστατο λόγο ότι αυτοί οι δύο δίσκοι, αν και απέχουν πέντε χρόνια μεταξύ τους, ακούγονται σαν να μηδενίζουν τη χρονική απόσταση που τους χωρίζει. Ευτυχώς, αυτό δε συμβαίνει επειδή μοιάζουν, η ομοιότητα δε χαρακτηρίζει εξάλλου κανένα από τα άλμπουμ της μπάντας, αλλά διότι η αριστοτεχνία και η δύναμη της παραμένει και στο Patchouli Blue αναλλοίωτη.

Το στυλ τους, που ουσιαστικά καμιά μπάντα δεν τόλμησε να ακολουθήσει, αυτό το νυχτερινό, αργό και σαγηνευτικό μοτίβο συναισθημάτων, ακούγεται τόσο φρέσκο, που πιθανόν να μη χρειάζονται καν αυτά τα λόγια, και γενικότερα τα όποια λόγια, για να το αναδείξουν. Μέσα στη μουσική τους υπάρχουν αυτοί οι στοχασμοί, που παρασέρνουν την ακρόαση σε ζαλισμένες ενδοσκοπήσεις. Ένα σαξόφωνο εμφανίζεται αργοπορημένο, αλλά καταλυτικό στη ροή της σύνθεσης και το αποτέλεσμα ακούγεται ακόμη πιο αγαπησιάρικο, από ό,τι συνέβαινε παλιά. Τελικά, όλα φαίνεται πως στην αγάπη καταλήγουν. Να είναι, μήπως, αυτή η δισκογραφική κατάληξη ενός εκ των σπουδαιότερων συγκροτημάτων του καιρού μας; Ελπίζω πως όχι!

Μπάμπης Κολτράνης

“Bohren & Der Club Of Gore music again on their new album could be described as “false”…”, I’ ve written ending my review on their previous record. And now the band is somehow answering by starting their new album with the evocative track Total Falsch, which is German for “totally false”! There is this underground connection for the simple reason that these two records, regardless being released five year apart, sound like they eliminate the time distance that seperates them. Fortunately, this does not happen because they are alike, similarity characterises none of the band’s albums, but because its mastery and power remains unchanged again on Patchouli Blue.

Their style, that no band ever dared to follow, with these nocturnal, slow, mesmerising patters of feelings, sounds so fresh today that my words, or any other words, may be needless to showcase it. In their music there is this train of thoughts that turns listening into a dizzy introspection. A saxophone is appearing belatedly but crucially on the course of composition and the result is even more tender than it used to be. Ultimately, it seems that everything has a love ending. So, could this record be the ending of one of the most important bands of our time? I sure hope not!

Bob Coltrane