Νύχτες με ή χωρίς φεγγάρι, δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς παραμονεύουν σιωπηλές. Ο χαμένος χρόνος τις κάνει να κινούνται σε αργή ταχύτητα, σαν ένα όνειρο που επανέρχεται με δόσεις, σαν ένα θολωμένο βλέμμα στον πάτο ενός υγρού ποτηριού. Οι σιωπές όμως που τις ντύνουν συχνά θρυμματίζονται από επίπλαστες εκκωφαντικές μουσικές ή βιαστικά αυτοκίνητα που χαράσσουν βίαια το οδόστρωμα και φωτίζουν ασθενικά το τίποτα.

Η σωστή διαδρομή, οι ορθές επιλογές, τα ειλικρινή βλέμματα, τα καθώς πρέπει ψέμματα φωλιάζουν στο σκοτάδι. Ο φόβος της καταλυτικής λάθος κίνησης που μέλλει να καταστρέψει τα πάντα είναι μια απάτη. Υπάρχουν λάθη που ενσωματώθηκαν στην όποια επιτυχία, την εμπλούτισαν με θνητότητα και άρα της έδωσαν νόημα ύπαρξης. Αυτό που αγάπησε η αλήθεια είναι το ψέμα του καθενός με το οποίο γέλασε περιπαικτικά μαζί του. Χωρίς αυτό θα ήταν χλωμή όπως μια σιωπή που δεν σπάει ποτέ, μια άνοιξη που δεν φυλλορροεί ποτέ, ένα αστέρι που δεν πεθαίνει ποτέ. Όλα έτσι κι αλλιώς έχουν ένα τέρμα. Μέχρι να βρεθεί αυτό περνάμε ανάμεσα από μια θάλασσα φωνών, θορύβων και ζωών. Αργά, βασανιστικά, λυτρωτικά.

Η μουσική των Bohren & Der Club Of Gore και στο νέο τους πόνημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “λάθος”: μόνιμες αργές ταχύτητες, φωτοτυπική ακρίβεια όλων των συνθέσεών τους, ομοιότητα όλων σχεδόν των δίσκων τους, καμία αλλαγή, κανένα έντονο φως. ‘Έτσι όμως το θέλησαν οι δημιουργοί του να είναι. Ένα ξενυχτισμένο μεθύσι στα όρια του ύπνου πάνω στο bar ή πάνω τον ώμο του πιανίστα που παίζει μόνο για να σώσει το τομάρι του από ό,τι τον περιμένει το ξημέρωμα. Το όγδοο τους αυτό album είναι μια στιγμιαία ζάλη που διαρκεί μία ώρα, μια ακαταλαβίστικη σκηνή από το Mullholland Drive, ένα κομμάτι από το  Ascenseur Pour L’Echafaud, στο οποίο ξέχασε να βάλει ένα τέλος ο Miles Davis, μια ανάσα βαθιά και αργή πριν συναντήσεις κάπου το άγνωστο. Λειτουργεί; Αποκλειστικά και μόνο την νύχτα προτάσσοντας μια σιωπή και έναν πόθο.

Μπάμπης Κολτράνης