Αφού είδαμε ζωντανούς τους Drab Majesty στις 11 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, είπαμε να γράψουμε και λίγα πράγματα περί των εντυπώσεων μας, ασχέτως της βαρεμάρας που έχουμε ήδη αναφέρει.

Παρασκευή βράδυ, περιπλανώμενοι στη πόλη μας μέχρι και το TEMPLE, παρατηρήσαμε για μία ακόμη φορά το αποξενωμένο πλήθος -συλλέκτη εμπειριών του Athens by night να κινείται χαοτικά μέσα στους προδιαγεγραμμένους (!;) δρόμους διασκέδασης, προσπαθώντας να ξεφύγει/κρυφτεί από τα μελαγχολικά αδιέξοδα του εγκλωβισμένου χρόνου-τόπου.

Καταλάβαμε, πως αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους βρέθηκαν μαζί μας σε αυτό το παράλληλο μονοπάτι. Από τις προηγούμενες εμφανίσεις του συγκεκριμένου σχήματος, το κοινό αυξήθηκε αρκετά, σχεδόν διπλασιάστηκε (σε σημείο που έπρεπε να προσπαθήσεις κάπως, για να βρεις τη σωστή θέση παρατήρησης της σκηνής, χωρίς ενοχλήσεις).

Για να μην μακρηγορούμε όμως, το support συγκρότημα από την Αθήνα, οι Data Fragments (που έχουν  ξαναβρεθεί στην ίδια σκηνή με τους D.M.) έδειξαν να κερδίζουν το έτοιμο κοινό για μια ακόμη φορά και παίζοντας για αρκετή ώρα το τελευταίο τους πόνημα. Η τριμελής cold wave, darkwave μπάντα μετέφερε θραύσματα από το σχετικά κοντινό μουσικό παρελθόν. Από την αλά Bauhaus σκηνική παρουσία τους, μέχρι και τις αλά Asylum Party μελωδίες και ρυθμούς στο drum machine τους, κατάφερε τελικά να πείσει πως αξίζει αισθητικά/νοηματικά το όλο concept.

Οι Drab Majesty εμφανίζονται πάντοτε μεταμφιεσμένοι και τώρα-μετά από λίγο,  με λευκό μακιγιάζ-γυαλιά ηλίου και λευκά στρας ρούχα, με φόντο πίσω από την σκηνή την απλωμένη βεντάλια που κρύβει το πρόσωπο κάτω από τα μάτια και θυμίζοντας performance τύπου Ziggy Stardust και Residents. Το άφυλο, αρχέγονο, sci-fi ντουέτο των Deb Demure και Mona D, άνοιξε ατμοσφαιρικά την παρουσία του με το “A Dialogue”, τραγούδι εισαγωγή στο νέο δίσκο τους και κατάφεραν να σε οδηγήσουν μέσα στο μυστικιστικό ’80s σύμπαν τους με πολύ ιδιαίτερο synth τρόπο . Αυτό συνέβη, λόγω της αρμονικής συνύπαρξης τόσο των εκλεπτυσμένων στιχουργημάτων τους, όσο και της μελωδικής «ονειρικότητας» από άλλη διάσταση.

Έχουν καταφέρει εν τέλει, να συνθέσουν με πολύ προσωπικό τρόπο τις όποιες τους καταβολές, χωρίς να τις πλαστογραφούν πάνω στη σκηνή. Η τεχνική μουσική απόδοση στην υπηρεσία της αισθαντικότητας, πάνω σε dream pop και shoegaze μονοπάτια ευαισθησίας.

Έπαιξαν το μεγαλύτερο μέρος του φετινού “Modern Mirror” με το κοινό να απολαμβάνει ιδιαίτερα το “Noise of the Void” και τα πιο αγαπημένα κομμάτια από το “The Demonstration” και το “Careless”, όπως τα τραγούδια “everything is sentimental” και “39 by Design”. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν ήδη όμως,  αρκετό.

NIKOPOL