Ως συνήθως, όταν μια σκηνή δίνει ό,τι έχει να δώσει μουσικά, αποσυντίθεται και τα μέλη της ακολουθούν νέους ή όχι και τόσο νέους δρόμους. Μετά, λοιπόν, την πάροδο του τελευταίου, σπουδαίου κύματος του αμερικάνικου hc που ζήσαμε πριν περίπου δέκα χρόνια, έχουμε μπάντες, όπως οι Ceremony που αξίζουν και σήμερα την προσοχή μας. Αυτό, όχι μόνο μετά την ανάλυση που τους είχαμε κάνει εδώ, αλλά και με βάση το νέο τους δίσκο.

Καταρχάς, ο δίσκος αυτός δεν θέλει να κρυφτεί πίσω από τη σκιά του, με την έννοια ότι καταγράφεται εδώ ένα συνεκτικό-εθιστικό σύνολο, εντελώς post-punk ασμάτων που δεν φοβούνται να τιμήσουν τις μουσικές επιρροές τους. Εκεί όμως, που είναι το δυνατό του στοιχείο κρύβεται ακριβώς και η αδυναμία του, καθώς αυτή η συνθετική συνοχή δεν φαίνεται να απεγκλωβίζει κάτι το μη αναμενόμενο. Όχι ότι δεν υπάρχουν στιγμές που η μπάντα αφήνεται μουσικά, αλλά -συνολικά- έχουμε όμορφα μεν κομμάτια τα οποία, όμως, ούτε εκρήγνυνται, ούτε υποκρύπτουν κάποια άρρητη δυναμική, η οποία αναμένεται να φανεί κάποια στιγμή. Η έλλειψη πρωτοτυπίας και τόλμης αποδεικνύει ότι οι ανεμικές ιδέες που περιβάλλουν θεματικά το άλμπουμ ανήκουν σε μια μπάντα που όσο θέλει να σπάσει τα δεσμά που νιώθει να την καταπιέζουν σήμερα, άλλο τόσο νιώθει άνετα και οικεία εντός τους. Οπότε;…

Μπάμπης Κολτράνης