Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, ούτε προχωράμε πάντα χαμογελώντας και χορεύοντας εύθυμα, σαν να είμαστε πρωταγωνιστές σε διαφημίσεις ή σε παραμύθια με happy end. Οι δυσκολίες παραμονεύουν και εμφανίζονται πολλές φορές με κρότο. Το ζήτημα δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης και διαχείρισης, είτε αφήνοντάς τες να μας κατακλύσουν και να μας καταβάλουν είτε μετουσιώνοντας όλο αυτό το συναίσθημα της ανικανότητας και της αρχικής αδράνειας –αυτό το μούδιασμα– σε πράξη και δράση.

Το Skeleton House των Crooked Ghost, το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, περιλαμβάνει 8 τραγούδια που διαπραγματεύονται αυτές τις απροσδόκητες δυσκολίες, την απώλεια, τον θάνατο, τον εθισμό, την προσπάθεια αποκρυστάλλωσης του εαυτού, μέσα από την αδιάκοπη εσωτερική πάλη. Κυριαρχείται από την εσωτερικότητα που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους ζητήματα, στα “Only Nightmares”,“Sleepwalker”,“Roadkill” και “Skeleton House”, αλλά καταφέρνει παράλληλα να δώσει και μια –σχεδόν– παιχνιδιάρικη διάθεση, θυμίζοντάς μας πως, ακόμα και μέσα από τέτοιες καταστάσεις, μπορούμε να εξορύξουμε το θετικό στοιχείο.

Η απώλεια σε πυρκαγιά αγαπημένου προσώπου ήταν η κύρια πηγή έμπνευσης για τον Ray Clark, κυρίως στο στιχουργικό μέρος των τραγουδιών. Ο δίσκος των Crooked Ghost διακρίνεται από σκοτεινές και μελαγχολικές postpunk/dream pop μελωδίες, με μια οργή που δεν είναι ούτε κραυγαλέα ούτε εμφανώς διακριτή. Είναι υφέρπουσα οργή, ήρεμα εκπεφρασμένη, αναμεμειγμένη με λύπη και έντονη λυρικότητα. Είναι η ανθεκτικότητα ως ζητούμενο και η εκλυόμενη δύναμη ως προϋπόθεση για ανασύνταξη μιας προσωπικά καθορισμένης πορείας.

Ένα άλμπουμ που θυμίζει έντονα ηχητικά μοτίβα που επικράτησαν στη δεκαετία του 1980 (Smiths, Cure, Echo & the Bunnymen, κ.λπ.), αίσθηση που ενισχύεται και από τη δυναμική που διαθέτουν τα φωνητικά του Clark, με το στίγμα της ήρεμης αλλά σίγουρης δύναμης. Μουσικές που η συνάφειά τους με παρελθοντικούς ήχους σού δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας, δοσμένες ωστόσο μέσα από μια νέα οπτική. Μουσική για να σπάσει τη δεισιδαιμονία και τις προλήψεις, να ομορφύνει τη μελαγχολία και να φορτίσει τη μοναξιά και τη μοναχικότητά μας.

Life is not a path paved with roses nor do we always walk smiling and dancing cheerfully, as if we were protagonists in some advertisement or in a fairy tale with a happy ending. Difficulties lurk andappear often times with a wham. The issue is not their mere existence but theway we deal with them, either by letting them flood and overwhelm us or by transfiguring all this feeling of impotence and initial inertia – this numbness– into action.

Skeleton House of Crooked Ghost, the band’s second album, includes eight songs that look at these unexpected difficulties, such as loss, death oraddiction, the attempt to crystallize the self through the unceasing internal struggle. It is dominated by the inwardness that characterizes such issues in “Only Nightmares”, “Sleepwalker”, “Roadkill” and “Skeleton House”, but it also manages to give a playful mood, reminding us that even throughout such situations, we can extract positive elements.

The loss of a loved one in a fire was the main source of inspiration for Ray Clark, especially in the lyrical part of the songs. The Crooked Ghost album is distinguished by dark and melancholic post punk/dream pop melodies, and with an anger that is neither blatant nor visibly distinct. It is a creeping rage, calmly expressed, mixed with regret and intense lyricism. It is the resilience and the emission of power, which are required for re-structuring a personally defined course.

The album is reminiscent of the intense sonic motifs that prevailed in the 1980s (Smiths, Cure, Echo & the Bunnymen, etc.), a feeling that is enhanced by the dynamic of Clark’s vocals, characterized by a calm, yet powerful force. The musical relevance to sounds of the past creates a sense of intimacy, although given through a new perspective. This is the music that breaks superstitions down, embellishes melancholy and electrifies our loneliness.

 

 

Sylvia Ioannou