Σε κάθε χρονιά που οδεύει προς το κλείσιμό της οφείλουμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία σε ό,τι αξιόλογο βγήκε στα μέρη μας. Όχι γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να παινέψουμε τα δικά μας παιδιά, λες και η μουσική χωρίζεται από σύνορα και πατρίδες, αλλά γιατί καλό είναι να ακούμε αυτό που συμβαίνει και δημιουργείται γύρω μας ως μια προσπάθεια ψηλάφησης του ιδιαίτερου περιβάλλοντος που ζούμε. Μακριά, βέβαια, από μας η μιζέρια του “για ελληνικό καλό είναι” ή οι σερί αποθεωτικές κριτικές, καθώς έχουμε μάθει να ακούμε με τα αυτιά και όχι με τη γλώσσα. Ας δούμε, λοιπόν, την τελευταία σοδειά κυκλοφοριών από ημεδαπά ονόματα που έχουμε ασχοληθεί ξανά στο παρελθόν, σημειώνοντας ότι συμπεριλαμβάνεται σε μια ούτως ή άλλως κακή χρονιά με βάση το τι βγήκε μέσα στο ’18.

Six Steps Above The Earth – Step 3 – AStudy On Human Nature

Το να ψάχνεται μια μπάντα με τον ήχο της είναι κάτι το ολότελα θετικό. Τόσο που τείνει να καλύπτει το γεγονός ότι μπορεί πολλοί δρόμοι να οδηγούν στον ποθητό στόχο, αλλά δεν μπορούν να παρθούν όλοι ταυτόχρονα, παρά μόνο ένας. Μπροστά στα εν λόγω σταυροδρόμια, βγαίνει μια διστακτικότητα που αποτυπώνεται στην τελική μορφή ενός άλμπουμ, με τη λύση να δίνεται από την ακολούθηση του ενστίκτου που οδηγεί μοιραία και χωρίς μια δεύτερη, πιο ώριμη, σκέψη στη δισκογραφική αποτύπωση κάθε ιδέας. Καλός ο πειραματισμός, λοιπόν, αλλά υπάρχει και το ανάλογο κόστος.

Η γόνιμη βρομιά των προηγούμενων δουλειών των SSATE έχει δώσει τη θέση της σε έναν καλογυαλισμένο τρόπο αντίληψης που τα φέρνει όλα μπροστά με κάπως απότομο τρόπο. Για αυτό και το υπερφιλόδοξο 23λεπτο πρώτο κομμάτι του δίσκου ακούγεται σαν ένας συγκερασμός διαφόρων ιδεών σε κάτι που απομακρύνεται από αυτές. Στα επόμενα ορχηστρικά κομμάτια υπάρχει ως κάτι το διαφορετικό, μια γυμνή μελωδικότητα που ιδίως στο “Earth Gazing” αποκτά μια ιδιαίτερη γοητεία. Την αξία της μπάντας, εξάλλου, τη γνωρίζουμε, οπότε μένει να την αποδείξει η ίδια στη συνέχεια σε ένα ολοκληρωμένο αποτύπωμά της.

The Fog Ensemble – Throbs (inner ear)

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, είναι μεγάλο προτέρημα για μια μπάντα να έχει κατακτήσει τον δικό της ήχο. Στη μόλις δεύτερη κυκλοφορία τους, οι TFE έχουν ήδη αυτό που με το που ακούσεις ένα κομμάτι τους αμέσως τους καταλαβαίνεις. Αυτό όμως ισχύει και για τα κομμάτια τους αυτά καθαυτά, όπου η αρχή υποδηλώνει και το πώς θα κυλήσουν στη συνέχεια. Το θέμα είναι να μη γίνεται και με όλο τον δίσκο, για προφανείς λόγους. Για να δούμε, λοιπόν, αν αυτό συμβαίνει.

Στο Throbs, για καλή τους/μας τύχη, το γράψιμο της μπάντας παραμένει ενδιαφέρον και ιδιαιτέρως δυναμικό. Η αίσθηση της συνέχειας, από κει που μας είχαν αφήσει με την προηγούμενη κυκλοφορία τους, προσδίδει μια οικειότητα απέναντι στις νέες συνθέσεις. Επίσης, είναι ωραίο που δεν μπορείς να καταχωρήσεις κάπου τον ήχο της μπάντας, αν και μια ροπή στον βρετανικό ήχο υποβόσκει ολούθε. Πάντως αυτή η μονόπλευρη διάσταση των συνθέσεων περιορίζει το εύρος των πεδίων που φτάνουν ως μπάντα και αυτή η εκτός χρόνου uptempo διάθεσή τους τους κοστίζει ως προς το μη σύγχρονο μουσικό τους στίγμα. Αν αυτό οφείλεται στα απλά παιξίματά τους, τότε καλώς. Αν φταίει η βάση των ιδεών της μπάντας, τότε αναμένουμε το ξεπέρασμά της έχοντας κατά νου και τις δεδομένες δυνατότητές της (βλ. χαρακτηριστικά το κλείσιμο του δίσκου).

cold i – Άνθη Γκρεμού (scarecrow records)

Με τους cold i αυτό που συμβαίνει, και σε συνέχεια της εισαγωγής του προηγούμενου κειμένου, είναι ότι πριν πατήσεις το καταραμένο play ξέρεις ακριβώς τι θα ακούσεις. Είναι αδιαμφισβήτητα μια μπάντα που ξέρει τα βασικά πέραν των επιρροών και την όλη ασπρόμαυρη αισθητική που έχουμε αναλύσει σε παλαιότερο κείμενό μας. Ως μια βάση στέρεη έχουμε ένα στρωτό παίξιμο και τις δυνατές κιθαριστικές μελωδίες που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το υλικό τους. Πόσο όμως να αντέξει αυτή η βάση το πέρασμα του χρόνου προς τα πίσω;

Μόνο ως παγίδα μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το πισωγύρισμα, με την εκφραστικότητα να εγκλωβίζεται σε καθιερωμένα μουσικά και στιχουργικά μοτίβα. Αυτό αποδεικνύεται αφενός από την επιμονή οι μελωδικές γραμμές της κιθάρας να ταυτίζονται με αυτές της φωνής σε όλα σχεδόν τα μέρη των κομματιών και αφετέρου οι ταχύτητες να είναι πιο punk παρά post, χωρίς να αφήνουν στο τέλος χώρο για κάτι το καινοτόμο ή το διαφορετικό. Οπότε η κατάληξη είναι η προβλεψιμότητα του ήχου και των συνθέσεων, παρόλο που στην κυκλοφορία αυτή βρίσκουμε αρκετές καλές στιγμές για ξεσηκωτικό χορό!

 

 

Μπάμπης Κολτράνης