Λίγα λόγια για το φεστιβάλ…

Τόσες και τόσες έχουν πατήσει τα πόδια μας. Σε ταξίδια σύντομα, προγραμματισμένα, μακρινά, ή σε σύντομα περάσματα για άλλους προορισμούς. Ανασαίνουμε τον αέρα τους, περπατάμε τα δρομάκια τους, γεμίζουμε τα καφέ τους, βγάζουμε γρήγορες φωτογραφίες. Κάθε πόλη έχει τον δικό της σφυγμό, ποτέ δεν καταλήγεις να τις αγαπάς όμως το ίδιο. Κάποιες γίνονται πιο πολύ δικές σου, σε πιάνουν από τον γιακά, σου φωνάζουν “Μη φύγεις, μη φύγεις ακόμα”.

Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω εδώ τη μαγεία του Galway, μια πόλη που κολλάει πάνω σου σαν βδέλλα ονείρων και σε παρασέρνει όπως γουστάρει εκείνη, σαν τους αδυσώπητους αέρηδές της. Για να πάμε στα δικά μας, το Galway μοιάζει με το Βατικανό της παραδοσιακής μουσικής. Διαφεντεύει τα πάντα με μια προφορικότητα στη μετάδοση που μοιάζει με άλλους αιώνες κι αποτελεί το “σχολείο” του οποίου οι απόφοιτοι πάνε μετά και κατακτούν τον κόσμο της trad/folk μουσικής. Για όλους τους “άλλους” (rock, metal, jazz, blues, experimental και τα λοιπά) τα πράγματα είναι δύσκολα. Εδώ είναι που το Galway Jazz Festival γίνεται ιδιαιτέρως πιο σημαντικό από πολλά άλλα φεστιβάλ. Δεν έχει απλώς εξαιρετική μουσική. Είναι ταυτόχρονα και μια δήλωση, το να υψώνεται μια καλλιτεχνική φωνή που ανάμεσα σε βιολιά και μπάντζα φωνάζει “εϊ, είμαι κι εγώ εδώ”!

Πάνω από 50 gig και event, καλλιτέχνες από 14 χώρες, απλωμένα στο τετραήμερο από 4 έως 7 Οκτώβρη. Το πιο σημαντικό, όμως; Κάθε στέκι στην πόλη, κάθε pub, θέατρο, καφέ, βιβλιοπωλείο, όλα να μετατρέπονται σε μικρά venue για λίγο, γεμίζοντας μουσικές, χαμόγελα, αυτοσχεδιασμούς. Και με όλους εμάς τους “άλλους”, χαρούμενους που η φωνή μας ακούστηκε λίγο περισσότερο. Κατά κοινή ομολογία, το επίπεδο των καλλιτεχνών ήταν εκπληκτικό. Και ναι, το Galway είναι εξίσου μαγικό με κοντραμπάσα, πιάνα και τρομπέτες!

Φυσικά, δεν είδα όλα τα gig. Βοηθώντας ως εθελοντής, άκουσα πολλά πράγματα για πολύ ή για λίγο και ήταν όλα από πολύ καλά έως απίστευτα. Εδώ θα γράψω για τα δύο αγαπημένα μου live στο φεστιβάλ, αυτά που έζησα από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο ως το μεδούλι τους.

Worldservice project live @Biteclub (6/10/18)

Έχοντας λιώσει το πρόσφατο τέταρτο album τους Serve, μπορώ να πω ότι ήμουν σχετικά υποψιασμένος για το τι θα παρακολουθήσω, αν και, κρίνοντας από τις αντιδράσεις, είμαι σίγουρος ότι μεγάλο μέρος του κοινού δεν ήταν. Ο χαρακτηρισμός anti-Brexit punk jazz που δίνουν στη μουσική τους αποκτά την πλήρη του εμβέλεια και δυναμική σε ζωντανό περιβάλλον. “Μετά από αιώνες ιμπεριαλισμού, είναι τώρα η σειρά μας να σας υπηρετήσουμε απόψε”, λέει ο Dave Morecroft και οι πέντε αυτοί Άγγλοι, φορώντας τα φανταχτερά τους κοστούμια, κάνουν ακριβώς αυτό: υπηρετούν, με την πιο δυνατή και διασκεδαστικά επιθετική jazz που μπορεί κανείς να συναντήσει!

Το fusion των Worldservice Project περιλαμβάνει στιγμές καθαρής Zappa παράνοιας, χορευτικής funk διάθεσης, μοντέρνας ευρωπαϊκής jazz, ανακατεμένα με λίγες αλλά μεγαλειώδεις μελωδικές γέφυρες. Ο φίλος μου ο Harold δίπλα μου, που έχει λιώσει να ακούει αυτό το είδος εδώ και 5 δεκαετίες, μου είπε συνωμοτικά στο αυτί ότι του θυμίζουν κάποιους παλιούς Doctor Nerve κι εγώ σας μεταφέρω την πληροφορία. Πέραν του στιλ τους, όμως, οι Worldservice Project ξεχωρίζουν για τις άγριες δυναμικές τους, την τρομερή ενέργεια και την αστείρευτα feel good διάθεση.

Αν και τα περισσότερα solo μοιράζονταν ανάμεσα σε τρομπόνι και σαξόφωνο, η μεγάλη μορφή της μπάντας είναι ο τρομερός πληκτράς Dave. Η υπέρτατη στιγμή του ήταν το one of a kind performance του ως Mr Giggles –το “alter ego” του– όπου στο Biteclub έγινε πραγματικός χαμός. Γενικά, παρά το πολύ μικρό stage, η ενέργεια της μπάντας είναι υπεράνω λέξεων και ως αποτέλεσμα το live τους έκλεισε με τον κόσμο να τους αποθεώνει. Φανταστική μπάντα, με την οποία μπορείς να χορέψεις, να κάνεις headbanging και να χαζέψεις, σε ένα μεγάλο χαρούμενο πακέτο!

Peter Broderick live @The Loam (7/10/18)

Όσοι είστε εξοικειωμένοι με το έργο του Peter Broderick γνωρίζετε ήδη ότι είναι αδύνατον να ξέρεις τι ακριβώς θα παρακολουθήσεις πριν από μια εμφάνισή του. Στον διαμορφωμένο χώρο του Loam –ένα όμορφο και κυριλέ εστιατόριο– δεσπόζει ένα όρθιο πιάνο δίπλα σε ένα βιολί και μια κιθάρα. Αυτά είναι τα μόνα σύνεργα που θα χρειαστεί αυτός ο πολυτάλαντος χαμαιλέοντας για να μας υψώσει μέχρι τα σύννεφα.

Το μεγαλύτερο μέρος του set του βασίστηκε στο πιάνο και μαζί με την ευαισθησία των φωνητικών του (τα οποία στο μυαλό μου αντηχούν κάτι από το Efterklang παρελθόν) το κοινό βυθίστηκε σε έναν βαθύ και ψιθυριστό λυρισμό, κρατώντας κυριολεκτικά την ανάσα του. Ο Broderick αποδείχτηκε ένας τρομερά επιδέξιος μάστορας των χαμηλών δυναμικών σε όλα τα όργανα που χρησιμοποίησε, αποδεικνύοντας το περίτεχνο, σχεδόν μαγικό του άγγιγμα.

Υπερβαίνοντας με χαρακτηριστική άνεση τα όποια νοητά είδη, η μουσική του Broderick, κάπου εκεί στον χώρο της contemporary, διαθέτει βαθιά πνευματικότητα κι ενσωματώνεται πλήρως στην ίδια τη στιγμή που τη γεννάει. Μπορεί να παίξει back to back Bob Dylan και John Cage και να μην τολμήσεις να σκεφτείς ότι ακούς κάτι άλλο από Peter Broderick. Και το κοινό απορρόφησε κι εκείνο τη στιγμή αυτή με μια ήρεμη εκστατικότητα κι ενώ από τα μεγάλα παράθυρα στο ύψος του δρόμου οι πρώτες σκιές της νύχτας έμπαιναν στο Loam, αργά και μελαγχολικά, σαν να θέλουν κι αυτές να παρακολουθήσουν αυτό το απίστευτο live χωρίς να ενοχλήσουν. Τσεκάρετε τη δισκογραφία και τα άπειρα project του και βάλτε στη λίστα των πραγμάτων που πρέπει να κάνετε το να τον δείτε ζωντανά.

 

Όλοι όσοι ενεπλάκησαν στο φεστιβάλ αισθάνονται λίγο μελαγχολικοί, τώρα που η παραδοσιακή κανονικότητα έχει επιστρέψει. Εμείς, οι “άλλοι”, θα πρέπει να κουβαλήσουμε τις αναμνήσεις από το GJF 2018, τη σπουδαία μουσική και τους ωραίους ανθρώπους που γνωρίσαμε. Ήδη ανυπομονούμε για το 2019. Εγώ σκοπεύω να είμαι εδώ, έτσι κι αλλιώς αυτή η πόλη με διατάζει να μη φύγω.

---

A few words about the festival…

Our feet have stepped upon so many of them, through journeys short, scheduled, distant or just passing through in order to reach other destinations. We breathe their air, walk through their streets, crowd their cafes, taking hasty pictures. Each city has its own pulse, you never end up loving them all though. Some actually become yours, they grab you from your shirt saying “Don’t leave, don’t you leave yet.”

I won’t describe here Galway ’s magic, a city that sticks all over you like a leech of dreams, carrying you away as it fancies, like its merciless winds. Dealing with the matters of our interest now, Galway feels like the Vatican of traditional music. It reigns upon everything else with an “orality” in its transmission that resembles centuries bygone, forming the school from which the graduates go on and conquer the trad/folk world. For all the “others” (jazz, blues, rock, metal, punk, experimental, whatever really) things are quite hard. This is another reason why Galway Jazz Festival is significantly more important than other local festivals. It’s not only about excellent music. It is the raising of an artistic voice that screams among banjos and fiddles “Hey, I am here too!”

GJF 2018 edition featured over 50 gigs/events and artists from 14 countries in just 4 days, from the 4th to the 7th of October. Most importantly, every spot in town, every pub, theater, cafe and bookshop became a venue for a while, getting filled up with smiles, music, improvisations and all we, the “others”, felt obviously happy that our voices became a bit stronger. By all accounts, the quantity level of all artists was astonishing. And yes, Galway can be equally magical under the sound of double bass, pianos and trumpets!

Of course, I wasn’t able to attend all gigs. Participating as a volunteer, I had the opportunity to be in a lot of events for a short period of time and everything I listened to ranged from very good to brilliant. I will write here a few words about my favourite gigs of the festival, the ones I enjoyed to the bone, from the first to the last second.

Worldservice Project Live @Biteclub (6/10/18)

Having listened to their 4th album Serve several times, I had an idea of what was coming, though judging from the audience reactions, most of them didn’t. The label of Anti-Brexit punk jazz they put onto themselves only becomes fully understood in live environment. “After centuries of British Imperialism, it is our turn to serve you tonight”, says Dave Morecroft and these 5 fine English gents, dressed in their wonderful outfits, fulfill their promise: they serve us, with the loudest and the most entertainingly aggressive jazz one may encounter!

Worldservice Project’s fusion includes moments of crystal pure Zappa-like paranoia, dancing funk moods and modern European jazz, mixed up with few but majestic melodic bridges. My friend Harold beside me, a guy who has spent 5 decades in listening to any jazz record imaginable, shouts to my ears that they are amazing and that they remind him of an old great band called Doctor Nerve. I don’t know who the hell they are, but I pass that tip to you. Besides their style though, Worldservice Project really stand out because of their wild dynamics, their overwhelming energy and their limitless feel-good vibes.

Even though the trombone and the sax have the lion’s share in solos and lead parts, keyboard man Dave is the band’s dominating figure. Their set’s ultimate moment was his one of a kind performance as Mr Giggles – a funny alter ego – where chaos reigned upon the Biteclub. Despite the very small stage, the band’s energy was beyond words and the gig was over under the screams of a fully satisfied audience. A fantastic band with whom you can dance, bang your head or observe, all wrapped up in an exciting, happy package!

Peter Broderick Live @Loam (7/10/18)

Those familiar with Peter Broderick’s work were already aware that it is impossible to know what to expect before one of his performances. In the configured stage area of Loam – a beautiful and quite fancy restaurant – an upright piano dominates the space, while one violin and one guitar sit next to it. These are the only tools to be used by this multi-talented musical chameleon in order to lift us up to the clouds.

Most of his set was based on his piano performance and along with the sensitivity of his vocals (somehow the Efterkland era still echoes to my ears), the audience was taken away by a deep and whispering lyricism which literally made us hold our breaths. Broderick proved himself to be a masterful craftsman of low dynamics in every instrument used, demonstrating a brilliant, almost magical touch.

Comfortably transcending imaginary styles, Broderick’s contemporary music is full of spirituality and finds itself integrated into the very moment that it is born. He is capable of covering back to back Bob Dylan and John Cage but the listener will never dare to think that he/she listens something other that Peter Broderick himself. The audience also absorbed this very moment in a silent ecstasy, while from the big street-level windows, the first shadows of the new born night entered Loam slowly and melancholically, as if they also wanted to attend this unbelievable live performance without disturbing. Check out his discography and include catching him live in your things-to-do-before-you-die list.

 

Everyone involved in the festival feels a bit down now that trad “normality” has returned to our city. We, the “others”, will have to carry the memories of GJF 2018 with us, all the great music and the fantastic people we met. Already looking forward to the 2019 edition! I plan to be here, this city commands me not to leave anyway.

 

Antonis Kalamoutsos