Σειρήνες και θόρυβοι απέξω εισβάλλουν στη μουσική που παίζει, όμως αυτή τους παραχωρεί τον χώρο. Όχι με ανοικτές αγκάλες, αλλά με κοφτές λέξεις που δεν αποζητάνε σαφή νοήματα. Το ίδιο το νόημα είναι αυτή η διαδικασία της παρείσφρησης ήχων σε σκέψεις απ’ το μέλλον, απεικονίζοντας αναμνήσεις που θα ’ρθουν να μας βρουν κατευθείαν στο αόρατο κέντρο και το άγνωστο βάθος.

Δεν είναι ο θόρυβος που μας προσκαλεί σε αυτό το ταξίδι, αλλά ο ρυθμός του και ό,τι αυτό αφήνει πίσω του. Το σκοτάδι με τα ευαίσθητα χέρια του κλείνει τις μονόχρωμες κουρτίνες για να μη φαίνονται οι κινήσεις του ορθού χορού έξω. Μια ανταύγεια, όμως, φαίνεται από τον δρόμο, ένα αχνό φως που όσο το προσέχεις τόσο αυτό σε παρασύρει στο παιχνίδι με τις σκιές του. Δεν είναι ένας αντικατοπτρισμός του τίποτα, αλλά μια υπόσχεση ότι αυτό το θαμπό είδωλο δεν κρύβει μόνο το μαύρο, αλλά ένα πλήθος αχαρτογράφητων χρωμάτων εντός του.

Ο νέος δίσκος της Hiro Kone είναι αυτά και πολλά άλλα. Ακούγεται σαν ποιήματα ή ιστορίες που πέταξες τσαλακωμένα στο καλάθι των αχρήστων με το που τα διάβασες ολοκληρωμένα, αλλά σε μια δεύτερη σκέψη τα μάζεψες ξανά, για να τα ξαναδιαβάσεις με μια νέα ευχαρίστηση. Το πού θα τα συμπεριλάβεις ή θα τα καταχωρήσεις δεν έχει σημασία. Τα κρατάς κι αυτό αρκεί!

Sirens and noises invade in the music that plays, yet music gives away the needed space. Not with open arms, but with sharp words which are not looking  for clear meanings. The meaning itself is hidden in the very process of sounds’ intrusion of future thoughts that will find us right in to the unseen center and the unknown depth.

It’s not the sound  that invites us to this journey, but it’s the rhythm and everything that leaves behind. Darkness, in its fragile hands shuts down the plane curtains so that the dance moves stay hidden. A glint still shines from the road, a pale light, as you observe it, drifts you in a shadowplay. It’s not a reflection of anything, but a promise that this dull reflection doesn’t hide only the black, but a handful of uncharted colors inside.

Hiro Kone’s new album is all these things among others.  It sounds like poems or stories which you threw them away wrinkled in the basket of waste as you read them complete. Eventually, in a second thought you picked them up again to read them once more with a new pleasure. It isn’t so important where you’ll include them. You hold them and that makes sense!

Μπάμπης Κολτράνης/Bob Coltrane