Το νέο τους album Marrow ήταν η αφορμή της συζήτησης, αυτό που ο Αντώνης Καλαμούτσος και το Against the Silence δεν περίμεναν όμως ήταν το πόσο αυθόρμητη συνομιλήτρια θα αποδεικνυόταν η Agnete Kirgevaag. Χωρίς περιστροφές στα λόγια, με πάθος, χιούμορ, ειλικρίνεια και αυτοκριτική, η Agnete μιλάει για όλα, σε μια συνέντευξη γεμάτη άποψη, περηφάνια, με πολλή μουσική και πολλή λογοτεχνία!

Agnete, καλωσόρισες στο Against the Silence! Λοιπόν, έβδομο άλμπουμ για τους Madder Mortem με το Marrow να έχει ήδη κυκλοφορήσει εδώ και λίγες μέρες κι αισθάνομαι έναν μεγάλο ενθουσιασμό γύρω του! Μπορείς να μας περιγράψεις την ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα μέσα από το στρατόπεδο της μπάντας;

Κατ’ αρχάς, ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε!

Λοιπόν, υπήρχε μεγάλη ανυπομονησία για αυτήν την κυκλοφορία, αφού είμαστε πολύ περήφανοι για το άλμπουμ και δεν βλέπαμε την ώρα να το μοιραστούμε με τον κόσμο. Υπάρχει πάντα και μια μικρή νευρικότητα, ξέρεις, αν θα καταλάβουν οι άνθρωποι τι θέλουμε να κάνουμε και αν θα συμφωνήσουν με τις επιλογές μας. Όταν γράφουμε ένα τραγούδι σκεφτόμαστε μόνο τη δική μας αίσθηση για αυτό, όταν είναι όμως έτοιμο να βγει στον κόσμο ευχόμαστε όπως είναι φυσικό να τύχει θετικής αποδοχής.

Με ποιους τρόπους θεωρείς ότι το Marrow διαφοροποιείται από τα προηγούμενα άλμπουμ ή προσθέτει καινούρια στοιχεία στη μουσική σας;

Περισσότερο από καθετί άλλο, στο Marrow δώσαμε μεγάλη έμφαση στην τραγουδοποιία. Αυτό υπήρχε ως φυσική διαδικασία εδώ και πολύ καιρό, αλλά αυτήν τη φορά βάλαμε πραγματικά την ιδέα πίσω από κάθε τραγούδι στη θέση του οδηγού. Κατά κάποιο τρόπο, είναι λίγο πιο απαλό από άλλα άλμπουμ που έχουμε κάνει, αλλά σίγουρα φέρνει στην επιφάνεια όλες τις αναφορές και το στιλ μας.

Από την αρχή, οι Madder Mortem ήταν πάντα πολύ δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν, πιθανόν επηρεάζοντας αρνητικά και τις πιθανότητες για δημοφιλία. Οι νεότερες γενιές οπαδών δεν νοιάζονται όμως πολύ για τα είδη και τις ταμπέλες. Θεωρείς ότι ίσως τώρα η μουσική σας έχει περισσότερες πιθανότητες να εκτιμηθεί από ό,τι πριν από 20 χρόνια;

Σίγουρα, ναι! Σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Φαίνεται ότι η προσβασιμότητα σε κάθε είδος μουσικής που συνόδευσε την έκρηξη του διαδικτύου συνέβαλε πολύ στο να μην ασχολούνται πολύ οι ακροατές με τα είδη αλλά με το να τσεκάρουν καινούρια πράγματα. Για εμάς αυτό είναι φοβερά θετικό. Όπως είπες κι εσύ, δεν αισθανόμαστε άνετα με καμία κατηγοριοποίηση, η μουσική μας είναι μουσική που πρέπει κανείς να ακούσει για να κρίνει αν του αρέσει ή όχι. Βασικά, είναι αδύνατο να βρει κανείς τρεις εύκολες λέξεις για να περιγράψει ένα τόσο εκλεκτικό μείγμα από στιλ και διαθέσεις, νομίζω. Επιπλέον, υπάρχει ένα έντονο progressive κύμα αυτήν τη στιγμή τόσο στο metal όσο και στον εναλλακτικό ήχο, οπότε σίγουρα, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα μας.

Ακόμα μια σημαντική δραστηριότητα ήταν η πρόσφατη crowdfunding καμπάνια σας για την επερχόμενη επέτειο των 20 χρόνων από την κυκλοφορία του ντεμπούτου σας Mercury. Μπορείς να μας δώσεις τις βασικές λεπτομέρειες;

Η καμπάνια τελείωσε μόλις πρόσφατα και τώρα αρχίζουμε να παίρνουμε φωτογραφίες από οπαδούς που λαμβάνουν τα “προνόμιά” τους. Το 2019 συμπληρώνονται 20 χρόνια από την κυκλοφορία του Mercury και ο αρχικός στόχος της καμπάνιας ήταν να ετοιμάσουμε μια ειδική επανέκδοση με bonus καινούριες εκτελέσεις τραγουδιών και να στήσουμε ένα επετειακό live με διάφορους καλεσμένους, visual και τα λοιπά. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν η τρομερή υποδοχή και η τρελή αγάπη και υποστήριξη που πήρε αυτή η καμπάνια από τους Madder Marrow, τους φίλους και υποστηρικτές μας. Πιάσαμε τον στόχο μας, βάλαμε έναν νέο εκτεταμένο στόχο, τον φτάσαμε κι αυτόν, οπότε θα κάνουμε κι ένα ντοκιμαντέρ που θα δείχνει όλη την ιστορία μας.

Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο αυτήν τη στιγμή είναι ότι ζητάμε από τους οπαδούς μας να συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ με το να βιντεοσκοπούν τους εαυτούς τους λέγοντας τη δική τους ιστορία για το πώς βρήκαν τους Madder Mortem ή άλλες αστείες, παράξενες ή θλιμμένες ιστορίες – σκεφτήκαμε ότι αυτός θα ήταν ένας ενδιαφέρων τρόπος να ανιχνεύσουμε την εξέλιξή μας αυτά τα 20 χρόνια. Αυτό επίσης θα δώσει έμφαση στο ότι δεν θα ήμασταν εδώ τώρα να γιορτάζουμε αυτήν την επέτειο χωρίς την υποστήριξη όλων εκείνων που άνοιξαν την καρδιά τους στη μουσική μας. Γι’ αυτό σκεφτήκαμε ότι θα είναι και διασκεδαστικό και ταιριαστό η διευρυμένη Madder οικογένεια να παίξει μεγάλο ρόλο στο ντοκιμαντέρ!

Σχετικά με την όλη ιδέα του crowdfunding, φαντάζομαι ότι θα πρέπει να μοιάζει λίγο παράξενη για μια μπάντα που είχε συνηθίσει να λειτουργεί με τον “παλιομοδίτικο” ’90s τρόπο. Ήταν μια εύκολη απόφαση ή είχατε δεύτερες σκέψεις κατά τη διάρκεια;

Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε που ξεκινήσαμε. Όταν αρχίσαμε να κυκλοφορούμε άλμπουμ, η προώθηση ήταν ευθύνη της εταιρείας και ως καλλιτέχνης, έπρεπε απλώς να απαντάς στις συνεντεύξεις που σου έστελνε η εταιρεία, να πας στις περιοδείες που πρότεινε και να επιστρέψεις για να κάνεις μουσική. Τώρα είναι εντελώς διαφορετικά. Με την απώλεια εισοδημάτων που επέφερε το streaming και το downloading για τις εταιρείες, ελάχιστες είναι σε θέση να επενδύουν σε περιοδείες και τα χρήματα για προώθηση είναι πολύ περιορισμένα.

Ήμασταν κι εμείς αργοί, δεν είχαμε εκμεταλλευτεί τα social media μέχρι πέρσι που προωθήσαμε την περιοδεία μας με τους Soen. Γινόμαστε όμως κι εμείς πολύ καλύτεροι και η crowdfunding καμπάνια ήταν μια καλή μαθησιακή εμπειρία. Θέλει πολλή δουλειά να στήσεις μια καμπάνια σαν αυτήν, και μόνο η ποσότητα συγγραφής κειμένων και επεξεργασίας φωτογραφιών για παράδειγμα, για να μην αναφέρω τη δυσκολία του να στέλνεις προϊόντα σε όλον τον κόσμο. Είναι όμως το είδος της δουλειάς που οι περισσότερες μπάντες θα μπορούσαν να κάνουν, πιστεύω.

Αυτό που ευχαριστήθηκα περισσότερο είναι ότι συνδεθήκαμε περισσότερο με τη metal κοινότητα κι ειδικά με τη Madder κοινότητα εκεί έξω. Οι οπαδοί μας είναι μια φανταστική ομάδα ανθρώπων, ανοιχτόμυαλοι, ειλικρινείς, γενναιόδωροι. Πέρασα πολλές ώρες αυτό το καλοκαίρι να μιλάω με ανθρώπους, να ακούω τις σκέψεις τους γι’ αυτό που κάνουμε, ποια τραγούδια τους αρέσουν και κάθε είδους άλλη ιστορία. Νομίζω ότι ειδικά μετά από εκείνο το μακρύ, εκνευριστικό διάλειμμα που είχαμε ανάμεσα στο Eight Ways και το Red In Tooth And Claw, ήταν τόοοοσο καλό για εμάς που θυμηθήκαμε ότι η μουσική μας μετράει για πολύ, πολύ κόσμο, πέρσι στην περιοδεία και φέτος με την καμπάνια. Έχουμε καινούρια κινητήρια δύναμη που μας σπρώχνει να φτιάχνουμε νέα μουσική αλλά και να προσπαθούμε να τραβήξουμε την προσοχή που πιστεύουμε ότι αξίζει η μουσική μας. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η δύναμη έρχεται από τους τρομερούς οπαδούς μας και τη συνεχιζόμενη υποστήριξή τους.

Ας επιστρέψουμε στο Marrow. Έχω την αίσθηση ότι το άλμπουμ έχει ιδιαίτερη σημασία για σας στιχουργικά. Το δελτίο τύπου αναφέρει: “Το άλμπουμ αναφέρεται στο να μένεις κοντά στην ουσία σου. Στις ιδέες, στις σκέψεις και στις αξίες σου. Να μένεις πιστός στις ρίζες σου – στο μεδούλι σου (Marrow)”. Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνώ. Μπορείς να μας δώσεις μερικές λεπτομέρειες για το όλο concept; Ποιες είναι αυτές οι αξίες για την μπάντα και για εσένα προσωπικά;

Το βασικό θέμα των στίχων έχει νομίζω μεγάλη σχέση με το μεγάλο κενό πριν το Red In Tooth And Claw. Δεν το καταλάβαινα ενώ συνέβαινε, αλλά η σχετική αδρανοποίηση της μπάντας ήταν κάτι σκληρό για μένα. Τώρα, κοιτώντας πίσω, βλέπω ότι έχανα σιγά σιγά τον εαυτό μου σε διάφορες ανιαρές και κοινότοπες ασχολίες, που είναι ωραίες κι ευχάριστες αλλά δεν έχουν καμιά σημαντικότητα. Ήταν έξυπνη κίνηση τότε προκειμένου να μην τρελαθώ από τα νεύρα μου, αλλά ταυτόχρονα τραβιόμουν πίσω στις σκιές και άρχιζα να συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο από αυτό που πραγματικά ήθελα. Οι στίχοι, λοιπόν, επικεντρώνονται στο να είσαι κοντά στον εαυτό σου, στην πραγματική σου φύση και τα όνειρά σου και στο να μην αναλώνεσαι στο τι θέλουν οι άλλοι από εσένα. Επίσης, γύρω από το Marrow υπάρχει μια επείγουσα αίσθηση που θεωρώ ότι έρχεται από το ότι είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μπορούμε να αγκαλιάσουμε την ιδέα ότι οι μέρες μας είναι μετρημένες κι ότι η ζωή είναι μικρή κι εύθραυστη, πολύ μικρή για να την περνάει κανείς με χλιαρά και μισοτελειωμένα πράγματα. Ας είναι κανείς όλα όσα είναι.

Πιστεύω ότι οι στίχοι σας είναι ένα από τα δυνατά σας σημεία. Πάντα ανοιχτοί σε διάφορες ερμηνείες, με δυνατές μεταφορές και συμβολισμούς, τολμώ να πω ότι έχουν μια φιλοσοφική αύρα. Πάντα ήθελα να σε ρωτήσω ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς, ποιητές ή στιχουργοί – οι άνθρωποι που ίσως να επηρέασαν τη στιχουργική πλευρά της μπάντας.

Ευχαριστώ πολύ! Βάζω πάντα πολλή σκέψη στους στίχους μου και οι στίχοι είναι πολύ σημαντικοί για μένα όταν ακούω μουσική.

Υπήρξα αρκετά τυχερή στο ότι μπόρεσα να σπουδάσω Αγγλική Λογοτεχνία για αρκετά χρόνια, κι έτσι γνώρισα πολλούς ποιητές που “έμειναν” μαζί μου και πραγματικά αγαπώ, όπως οι Emily Dickinson, Eliot, Auden, Yeats, Hausman. Από Νορβηγούς ποιητές, πάντα αγαπούσα τους Andre Bjerke, Gunvor Hofmo και Inger Hagerup – τείνω να ευχαριστιέμαι δομικά συντηρητική ποίηση, ίσως γιατί πάντα φαντάζομαι ποίηση μαζί με μουσική και απλώς ζητάω απλές στροφές με απλή ρίμα και απλό ρυθμό. Η παλιά Norse ποίηση, όπως η Edda, με έχει επηρεάσει επίσης πάρα πολύ και πολύ συχνά χρησιμοποιώ συγκεκριμένα στιλ από αυτήν, όπως τις παρηχήσεις και τους δυνατούς ρυθμούς.

Σχετικά με συγγραφείς, η λίστα θα έβγαινε πολύ μεγάλη οπότε απλώς θα αναφέρω μερικούς που θεωρώ πως σχετίζονται με το άλμπουμ. Το Bloody Chamber της Angela Carter ήταν τεράστια επιρροή για τους στίχους του “White snow, red shadows” και νομίζω ότι οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για σύντομες ιστορίες, παραμύθια και διακειμενικότητα πρέπει να διαβάσει αυτήν τη συλλογή. Είναι συνεχώς στα όρια της πραγματικότητας, άλλες φορές απαλά και άλλες όχι παραμορφώνει την αντίληψή σου με το να αλλάζει την προκατάληψη, προσπαθώντας να σε σαγηνεύσει μέσα στην ιστορία. Πρέπει επίσης να αναφέρω τον Terry Pratchett, ο οποίος νομίζω πως καταλάβαινε τους ανθρώπους περισσότερο από κάθε άλλον συγγραφέα. Τα διηγήματά του φωτίζουν την ανθρώπινη υποκρισία, τις αυταπάτες και την σκληρότητά μας, από την άλλη όμως έχει μια τρυφερή ματιά για τους απλούς ανθρώπους. Δεν ξέρω αν αυτό βγάζει νόημα, απλώς διαβάστε τα βιβλία του, ειδικά αυτά με τους Granny Weatherwax, Sam Vimes και Tiffany Aching. Είναι το είδος των βιβλίων που θα έδινα σε ένα παιδί για να διδαχτεί ηθική, συμπόνια και υπευθυνότητα και μεγάλο μέρος αυτής της “κρατήσου στον εαυτό σου” φιλοσοφίας του Marrow προέρχεται από την Granny Weatherwax. Όταν έμαθα ότι ο Pratchett πέθανε, έκατσα κι έκλαψα.

Κι όσο για τα καταπληκτικά σου φωνητικά; Για κάποιο λόγο πάντα πίστευα ότι είσαι η Grace Slick (Jefferson Airplane) του heavy metal! Αγαπημένοι τραγουδιστές/τραγουδίστριες;

Ξανά, σ’ ευχαριστώ! Μου πήρε πολλά χρόνια εξάσκησης για να φτάσω στο σημείο που είμαι τώρα, είμαι χαρούμενη πια με το όργανό μου και σε γενικές γραμμές μπορώ να κάνω με αυτό ό,τι επιθυμώ, πράγμα που είναι πολύ άνετο.

Τραγουδιστές που πραγματικά απολαμβάνω; Mike Patton, Annie Lenox, Chris Cornell, Robert Plant, Dio, James Hetfield, Dalbello, Freddie Mercury (σε ποιον δεν αρέσει;), Bon Scott, Morten Harket, Gillian Welch, Frida και Agneta από τους ABBA.

Αν προεκτείνω τις προηγούμενες ερωτήσεις και προς τη μουσική, νομίζω ότι οι καλά κρυμμένες κλασικές και folk σας επιρροές γίνονται όλο και πιο εμφανείς όσο περνάει ο καιρός. Έχετε σκεφτεί ποτέ να φτιάξετε ένα άλμπουμ με εντελώς διαφορετική κατεύθυνση ή ενορχήστρωση, ένα folk άλμπουμ για παράδειγμα;

Μάλλον όχι. Δεν σκεφτόμαστε και πολύ τι θέλουμε να κάνουμε, ξεκινάμε να φτιάχνουμε κάτι και στη συνέχεια βλέπουμε προς τα πού πάει. Έχουμε μιλήσει πολύ όμως για το πόσο ενοχλητικό είναι που κάποιοι κάνουν copy-paste από folk ή κλασικά μέρη πάνω σε metal σημεία χωρίς καλά καλά να τα καταλαβαίνουν – καταλήγεις να παίζεις μια folk μελωδία με power chords χωρίς τίποτα άλλο να λειτουργεί σύμφωνα με την αίσθηση ή το στιλ του κομματιού κι αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Το να είσαι επηρεασμένος από κάτι σημαίνει ότι προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει σε εκείνον τον “κόσμο” κι έπειτα να χρησιμοποιείς τα εργαλεία του για να φτιάξεις κάτι δικό σου, οτιδήποτε άλλο είναι βασικά διασκευή, κάτι εντελώς διαφορετικό. Για παράδειγμα, το πρώτο riff του “Underdogs” από το Red In Tooth And Claw: παλεύαμε να βρούμε την κατάλληλη ισορροπία και η λύση αποδείχτηκε ότι ήταν να σκεφτούμε πώς έγραφε ο Bach τις φούγκες για Όργανο κι εφαρμόσαμε αυτούς τους μηχανισμούς στο δικό μας ηχητικό τοπίο. Εκείνο το σημείο είναι πολύ μπαρόκ σε δομή και χτίσιμο, οπότε η μπαρόκ προσέγγιση μας οδήγησε στο κατάλληλο μονοπάτι.

Και τώρα μερικές ευαίσθητες ερωτήσεις. Πάντα είχατε αρκετά προβλήματα με συχνές αλλαγές στο line up σας, καμιά μπάντα δεν το θέλει αυτό. Πιστεύεις ότι αυτό σας επηρέασε αρνητικά – με μεγαλύτερα διαστήματα αδράνειας ή ανεπιθύμητες αλλαγές στον ήχο για παράδειγμα; Ή κρατάτε τη θετική του πλευρά, ξέρεις, καινούριοι άνθρωποι, καινούριες επιρροές και τα λοιπά;

Γενικά θα προτιμούσαμε να μην έχουμε τόσες αλλαγές γιατί είναι επιβλαβείς για την ορμή της μπάντας. Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες ανησυχίες για τον ήχο μας γιατί πάντα βρίσκαμε φοβερούς μουσικούς, το να πρέπει να μάθουν όμως όλα τα παλιά μας τραγούδια παίρνει πάρα πολύ χρόνο και δεν είναι πάντα πολύ δημιουργικό για τους υπόλοιπους από εμάς. Δεν είχαμε πάντως κακούς χωρισμούς και είμαστε φίλοι με όλα τα πρώην μέλη μας, για την ακρίβεια ελπίζουμε να τους φέρουμε όλους στην σκηνή στο επετειακό μας live του χρόνου!

Δεύτερο άλμπουμ με την Dark Essence και φαίνεται ότι πιστεύουν πολύ σε εσάς! Στο παρελθόν συνεργαστήκατε με μερικά πολύ γνωστά label, μήπως νιώσατε ποτέ ότι είχατε έλλειψη προσοχής;

Αυτό είναι δύσκολο να το ξέρεις, αλήθεια. Όντως νιώσαμε ότι η Century Media θα προτιμούσε να είμαστε ένα διαφορετικό είδος μπάντας κι όταν έφυγαν οι Hammy και Lisa από την Peaceville νιώσαμε μόνοι μας σε σχέση με την καινούρια διεύθυνση εκεί. Από την άλλη όμως, είναι δύσκολο να δω τα πράγματα από την οπτική της δισκογραφικής. Έχουμε πολύ καλή συνεργασία με την Dark Essence μέχρι τώρα και είναι πολύ άνετο να είμαστε σε Νορβηγικό label για αλλαγή.

25 χρόνια Madder Mortem, ένα πραγματικά σημαντικό επίτευγμα. Μήπως έχεις μια αγαπημένη ή χειρότερη ανάμνηση;

Η χειρότερη ανάμνηση ήταν μάλλον εκείνη η στιγμή που βρισκόμασταν στις αφίξεις στο Mexico City περιμένοντας τα όργανά μας και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν έρχονται…

Υπήρξαν πολλές αγαπημένες στιγμές πάντως, κάποιες στο στούντιο, κάποιες στη σκηνή, κάποιες στις πρόβες. Όλες οι διαφορετικές πλευρές της ζωής μιας μπάντας έχουν διαφορετικό συναίσθημα και δεν θα μπορούσα με τίποτα να διαλέξω μία έναντι της άλλης, τις χρειάζεσαι όλες. Αν το αναλύσεις όμως πολύ, η κύρια κινητήρια δύναμη και η κύρια ικανοποίηση είναι να φτιάχνεις μουσική, αυτό το συναίσθημα ότι έφτιαξες κάτι μοναδικό, ειλικρινές και αληθινό, μετά να το παίζεις και να μένεις μαζί του για λίγο.

Σας έχω δει μόνο μια φορά live, πριν καμιά δεκαριά χρόνια στην Αθήνα κι ήταν ένα τρομερό live! Έχετε σχέδια για περιοδεία; Ποια είναι τα σχέδια σας για το άμεσο μέλλον;

Έχουμε ήδη ένα πρόχειρο πρόγραμμα για τις επανηχογραφήσεις του Mercury για Φεβρουάριο/Μάρτιο, αλλά αυτές οι ημερομηνίες μπορεί να μετακινηθούν εξαιτίας καινούριων live date και ούτω καθεξής. Σίγουρα πάντως προγραμματίζουμε μια μικρή headline περιοδεία, την πρώτη μας, για τον Δεκέμβριο. Φυσικά υπάρχουν πολλές ανασφάλειες, αφού δεν έχουμε ξανακάνει περιοδεία ως headliner, στ’ αλήθεια όμως ανυπομονούμε. Για να κρατήσουμε χαμηλά το κόστος, μάλλον θα παραμείνουμε στην κεντρική Ευρώπη και δεν θα υπάρξουν ημερομηνίες για τη νότια Ευρώπη μέχρι ίσως του χρόνου. Θέλουμε όμως πολύ να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, εκείνες οι δύο συναυλίες ήταν αξέχαστες! Αα, θυμήθηκα κι άλλη μια κακή ανάμνηση, το ότι περίμενα τον Oddi, που είχε σπάσει τον αστράγαλο του, σε ένα νοσοκομείο την τελευταία μας νύχτα στην Αθήνα, ενώ η υπόλοιπη μπάντα έτρωγε σε ένα καλό εστιατόριο…

Πριν σε ευχαριστήσω, πρότεινέ μας κάτι καινούριο και σπουδαίο, μπάντα, βιβλίο, ταινία, οτιδήποτε!

Αν δεν το έχετε κάνει ήδη, τσεκάρετε τη γαλλική σειρά Les Revenants, το είχε πρόσφατα στο Νορβηγικό Netflix κι ήταν σπουδαία ανακάλυψη για μένα. Διαβάζω κυρίως για το μεταπτυχιακό μου, οπότε δεν ξέρω πολλά καινούρια βιβλία, διαβάστε όμως τα διηγήματα του Donald Barthelme, για όποιον του αρέσει, θα βρει πολλή παραξενιά. Από μουσική, θα πρότεινα το “Distant Light” του Εσθονού συνθέτη Peteris Vasks, ένα πανέμορφο κοντσέρτο για βιολί, που όταν το άκουσα πρώτη φορά με έκανε να κλαίω σαν μωρό.

Agnete, σε ευχαριστώ από καρδιάς για αυτήν τη συζήτηση και ευχόμαστε καλή επιτυχία στο Marrow και σε όλους εσάς μέσα στην οικογένεια των Madder Mortem!

Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Ελπίζουμε να ανταμώσουμε σύντομα ξανά με τη μεγάλη Madder οικογένεια μας στην Ελλάδα!

Their new album Marrow was the reason for this interview but what Antonis Kalamoutsos and Against the Silence didn’t expect was to find out how spontaneous Agnete Kirgevaag really is conversationalist. With no fear in her words, with passion, humor, sincerity and even self-criticism, Agnete talked about everything, in an interview full of attitude, pride, with lots of music and literature!

Agnete, welcome at Against the Silence! So, album number 7 for Madder Mortem, as Marrow was officially released on the 21st of September and I sense a great enthusiasm for it. Can you describe to us the mood and the feelings from inside the Madders camp? Is the anticipation high as always?

Well, thank you so much for inviting us in!

We’ve been very much looking forward to the release, since we’re so proud of this album and really wanted to share it with the world. And there’s always a tiny bit of nerves as well – will people get what we have been trying to do, will they enjoy the choices we’ve made. We never think about anything else but our own sense of the song while we’re writing, but when it’s all complete and ready to go out in the world, we naturally hope that it will be well received.

In which ways do you think Marrow is different from your previous albums or adds new elements to your music?

More than anything, I think there’s an emphasis on songwriting on Marrow, which I feel has been a natural development for a long time, but this time around we’ve really put the idea of the song in the driver’s seat. I think Marrow is in some ways more subtle than other albums we’ve done, and it certainly maxes out the span of references and styles.

Since the beginning, Madder Mortem has always been very hard to categorise, probably affecting the band’s possible popularity. Younger generations of fans don’t seem to care about genres anymore, do you think that maybe now your music has a better chance of getting understood and appreciated than 20 years ago?

Yes, indeed! I’ve been thinking the same thing; it seems like the accessibility of all kinds of music that came with the Internet explosion really served to make listeners less occupied with genre, and more interested in checking out new stuff. For us, that’s just super positive. As you said, we’ve never fit neatly into any category, and the music we make is music you have to hear to know if you like it or not – it’s basically impossible to make a useful three-word description of such a eclectic mix of styles and moods, I think. In addition, there’s quite a progressive wave going on at the moment, both in metal and in the alternative scene, so I definitely think our time has come.

Another very important activity is your ongoing crowdfunding campaign celebrating the 20 years anniversary of your debut album Mercury. Can you please give us all the basic details about it?

The crowdfunding campaign has ended, and we’re starting to get pictures and posts from people as they receive their perks. 2019 will be the 20th anniversary for our first album, Mercury and the goal of the campaign was originally to do a special re-release of that album, including reworked versions of the songs as bonus material, and to put on a special anniversary live show with guests and visual elements and so on. What we didn’t expect was the amazing reception and crazy amounts of love and support the campaign was greeted with by the Madder Marrow, our supporters and friends, and we reached our goal, set a new stretch goal and reached that too – so we’ll also be doing a documentary to share our whole history.

The part I’m most excited about at the moment, is that we’ll be asking our fans to participate in the documentary by filming themselves and telling the story of how they found Madder Mortem, or other funny, strange or sad stories – we thought that would be a really interesting way of tracking our development through those 20 years. And that will also emphasise that we would never have been here now, celebrating this anniversary, without the support from all those who have opened their hearts to our music. So we thought it would be both fun and fitting to make sure the extended Madder family will play a big part in the documentary!

Regarding the concept of crowdfunding campaigns, I guess it must feel quite strange for a band that was used in doing things in the “old-fashioned” 90’s ways. Was it an easy decision for you or did you had second thoughts along the way?

The music industry has changed so much since we started out. When we started releasing albums, promotion was the label’s responsibility, and as an artist, you were just supposed to answer the inties the label sent you, go on the tours they suggested, and then turn back to making music. This is completely different now – with the loss of income that streaming and downloading meant for the labels, very few labels are willing to invest in touring anymore, and the promotion budgets will certainly be limited.

And we’ve been sort of slow to catch on as well, we didn’t really start taking charge of our social media presence until last year, to promote the tours with Soen. But we’re getting a lot better at it, and this crowdfunding campaign has been a very good learning experience. It’s a lot of work to set up a campaign like this, just the amount of image editing and copywriting required, for example, not to mention the complexities of shipping perks worldwide, but it’s a kind of work that is possible to do for most bands, I think.

What I’ve really enjoyed most about this whole experience, is engaging with the metal community more, and particularly the Madder community out there. Our fans are an amazing group of people; open-minded and honest and generous, and I’ve spent a lot of hours this summer just chatting with people, hearing what they think about what we do, which songs they like the best, all kinds of stories. I think especially since we had that long, frustrating break between “Eight Ways” and “RITAC”, it has been sooooooo good for us to be reminded that our music matters a lot to a lot of people, both through the tours last year and the campaign now. We’ve got a whole new drive to push ourselves, both with new music and with trying to get the attention I honestly think our music deserves. And that drive is to a large extent thanks to our amazing fans and their continued support.

Back to Marrow. I have this feeling that this album stands for something special for you, lyrically. The press release states: “The album is about sticking to the essence of yourself. Your ideas, your thoughts, your values. To stay true to your roots – your Marrow”. I couldn’t agree more! Can you give us more details about this concept? Which are these values for the band and you personally?

This main theme of the lyrics has a lot to do with the long break we had before “RITAC”, I think. I didn’t really realise it at the time, but the relative inactivity of the band was really hard for me. Looking back now, I see how I was slowly losing myself in the sort of humdrum, mundane activities that are all very nice and pleasant, but don’t really matter. It was probably the smartest thing to do at the time, to keep myself from going crazy with frustration, but at the same time, I was sort of receding back into the shadows, starting to settle for something less than what I really wanted. And so a lot of these lyrics are centered around holding on to yourself, staying true to your nature and your dreams and not letting yourself be molded around the wishes of other people. There is also this urgency in Marrow that I think comes from being old enough to truly embrace the idea that our days are numbered, that life is short and fragile, much too short to be spent on lukewarm existence and half-assed commitment. Be all you are.

I think that lyrics are a key strength of Madder Mortem. Always open to different explanations and with strong symbolisms and metaphors, I would dare to say that there is even a philosophical aura sometimes. I always wanted to ask you who are your favourite authors, poets or lyricists – the people that may have influenced the lyrical aspect of the band.

Thank you! I put a lot of thought into my lyrics, and lyrics are very important to me when I listen to music.

I’ve been fortunate enough to be able to study English literature for a number of years, and that introduced me to a lot of writers and poets that have stayed with me and that I truly love, like Emily Dickinson, Eliot, Auden, Yeats, Housman. For Norwegian poets, I’ve always loved André Bjerke, Gunvor Hofmo and Inger Hagerup – I tend to enjoy quite conservative poetry structure-wise, perhaps because I always imagine poetry put to music and then wish for a clear stanza structure and some form of rhyme and rhythm. The old Norse poetry, like the Edda, has also been a huge influence, I often borrow style markers like alliteration and a kind of stomping rhythm from those verses.

For authors, that would be a too-long list, I think, so I’ll just mention a couple that I think are very relevant for this album. Angela Carter’s “The Bloody Chamber” was a huge inspiration for the lyrical approach to “White Snow, Red Shadows”, and I think anyone with an interest in short stories, fairy tales or intertextuality really should read that collection – it’s constantly right on the edge of reality, and subtly and not-so-subtly distorting your perception by tweaking your preconceptions and sort of seducing you into the stories. I also need to mention Terry Pratchett, who I think understood people better than most other authors, and who was able to tell stories that shine a very harsh light on humanity’s pretense, our illusions and our cruelty, but at the same time has such a gentle, loving eye for the common people – I don’t know if this makes sense, but just go read his books, particularly the ones about Granny Weatherwax, Sam Vimes or Tiffany Aching – to me, these books are what I would give a child to read to teach them morals, compassion and responsibility, and a lot of the “hold on to yourself” way of thinking that runs through Marrow is exemplified in Granny Weatherwax. When I heard that Pratchett died, I sat down and cried.

As for your amazing vocals? For some unexplained reason, I always believed that you are the Grace Slick (Jefferson Airplane) of heavy metal! Favourite singers?

Again, thank you! It’s taken a lot of years of practice to get here, but I’m quite happy with my instrument now, and I can generally get my voice to do what I want it to, which is very comfortable.

Singers I really like: Mike Patton, Annie Lennox, Chris Cornell, Robert Plant, Dio, James Hetfield, Dalbello, Freddie Mercury (who doesn’t?), Bon Scott, Morten Harket, Gillian Welch, Frida and Agneta from ABBA.

Somehow extending the previous questions to music, I think that folk and classical influences are getting clearer as time goes by, well hidden under the surface. Have you ever thought of composing an album of an entirely different direction or instrumentation, a folk album for example?

Not really. We don’t really think much about what we want to make, we just sort of start making it and then see what we end up with. Though we have talked a lot about how annoying it is when people sort of try to copy-paste folk or classical influences on to metal without really understanding it – you end up with power chords playing a folk melody while nothing else really is really working with the feeling or the style of the music, and that really bothers me. Being influenced by something means trying to understand how things work in that world and then using those tools to make something that’s your own – anything else is really just doing a cover song, which is something else. Take the opening riff from “Underdogs” from “RITAC”, for instance – we were struggling with getting the production and balance right there, and the solution turned out to be trying to think in terms of how Bach’s organ fugues work and applying those mechanisms to our own soundscape. The arrangement on that part of the song is very baroque in structure and build, and so a baroque approach turned out to lead us on to the right path.

Now a couple of sensitive questions. There was always trouble with many line-up changes over the years, no band wants that. Would you say that this affected you in a negative way – let’s say longer periods of not being active or undesired changes in the band’s sound? Or do you keep the positive aspect of it – new people, new influences, attitudes etc?

I think we’d in general prefer to not have line-up changes, because it is so detrimental to the band’s momentum. I’ve never had any worries about the sound, because we’ve always been able to find amazing new musicians to work with, but just introducing new members to some of our back catalogue takes forever, and is not always that motivating for the rest of us. On the other hand, we haven’t really had any bad break-ups, and we’re still friends with all our ex-members – we’re even hoping to be able to bring almost all previous band members on stage for the anniversary show next year!

Second album with Dark Essence and they seem to believe in you very much! You had worked with some well-known labels in the past, did you ever suffer from lack of attention?

That’s hard to say, really. We did feel that Century Media would have liked us to be a different band than we were, and after Hammy and Lisa left Peaceville, we did feel quite on our own with the new administration there. But then again, it’s always hard to know what it’s like from the label’s perspective. We’ve had a really good collaboration with Dark Essence this far, and it’s very comfortable to have a Norwegian label, for a change.

25 years of Madder Mortem, a great achievement indeed. Do you have a special favourite or worst memory?

I think the worst memory would probably be the moment when we were standing in the arrivals hall in Mexico City, waiting for our instruments, and slowly realising they weren’t coming …

There have been a lot of favourite moments, though – some in the studio, some on stage, and some of them in the rehearsal room. All the different aspects of band life have a different vibe and feel, and I’d have real trouble choosing one over the other, you need all parts of it. But if you really get down to it, the main drive and the main satisfaction is making music, the feeling that you’ve created something that’s unique and honest and true, and then playing it and just being in it for a while.

I have seen you live only once, almost 10 years ago in Athens, Greece and it was a night to remember! Do you have any tour plans? Please tell us what will be the bands near future actions.

We’ve set a tentative recording schedule for the Mercury reworks for February/March, but that might have to be moved, depending on live schedules and so on. But first we’re setting up to do a short headliner tour, our first, in December. Naturally there are a lot of uncertainties, since we’ve never gone out as headliner before, but we’re really looking forward to it. To keep costs down, we’ll stick to Central Europe, and so I think there ’ll be no Southern European dates at all until maybe next year. But we’d really love to get back to Greece, those two gigs were really unforgettable! Oh, that reminds me of another “worst memory” for me personally: Spending the last night in Athens waiting for Oddi (who broke his ankle) outside the hospital, while the rest of the band were enjoying a farewell meal at a good restaurant …

Before I thank you, please recommend to us something new and great, band, book, film, whatever!

If you haven’t already, you should check out the French series Les Revenants (was on Norwegian Netflix, at least), that was a great find for me. I’m currently reading mostly for my MA program, so not a lot of new books, but check out for instance the short stories of Donald Barthelme, for anyone who’s into that – expect weirdness. And for music, I’d recommend “Distant Light” by Estonian composer Peteris Vasks – a beautiful violin concerto that had me crying like a baby in my seat when I heard it for the first time.

I want to thank you from the bottom of my heart for this conversation and we wish the very best of success to Marrow and to everyone in the Madder Mortem family!

Thank you so much! I hope we’ll soon be able to have a big Madder family reunion in Greece!

Antonis Kalamoutsos