Αρκετά συχνά ώστε να μπορεί να μιλήσει κανένας για έναν μικρό προσωπικό κανόνα, τείνω να αναζητώ την περιγραφή που έχει επιλέξει μια μπάντα (άγνωστη σε εμένα μέχρι εκείνη τη στιγμή) για τον εαυτό της πριν αποτυπώσω τη δική μου αντίληψη σε ένα κείμενο.

Οι Tombstones In Their Eyes συστήνονται ως μια psych rock μπάντα από το Λος Άντζελες. Με μια μουσική πορεία ήδη τριών χρόνων, κατά τα οποία κυκλοφόρησαν με σταθερή περιοδικότητα τα Sleep Forever (2015), Bad Clouds (2016), Fear (2017) και Shutting Down (2017). Με την εξαίρεση του πρωτόλειου Sleep Forever, οι Tombstones In Their Eyes περιορίζονται σε συνθέσεις με μικρό αριθμό και μικρή διάρκεια, οι οποίες, όμως, παρουσιάζουν μεγαλύτερο ακουστικό ενδιαφέρον από ό,τι θα περίμενε κανείς σήμερα από μία “psychedelic rock” μπάντα.

Κι αυτό γιατί, όπως αποδεικνύεται από το φετινό ep τους Nothing Here, πρόκειται για κάτι παραπάνω από μια psychedelic πρόταση. Στη μουσική τους, και ειδικότερα στα τρία μόλις κομμάτια που απαρτίζουν το Nothing Here, τα “Silhouette”, “Take Me Away” και το ομότιτλο “Nothing Here”, βρίσκεται ένα πολύ ευχάριστο και αρμονικό κράμα desert rock με shoegaze. Όλες οι συνθέσεις βασίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην παντοδυναμία της κιθάρας και των επεξεργασμένων φωνητικών, που με τη διακριτική τους παρουσία επιτελούν μια ξεκάθαρα υπνωτιστική λειτουργία.

Ένα σύντομο, “δεμένο” σφηνάκι μουσικής, που θα μπορούσε να ’χει βγει απευθείας από την καρδιά των ’90s, αλλά εξακολουθεί να είναι καλοδεχούμενο και σήμερα.

More often than not, when it comes to personally newly-found bands, I tend to do a little research regarding the band’s in question own description of themselves prior to imprinting my own perception of them.

Tombstones In Their Eyes introduce themselves as a psych rock band from Los Angeles. Their artistic presence amounts to three years of steadily released albums entitled Sleep Forever (2015), Bad Clouds (2016), Fear (2017) και Shutting Down (2017). With the exception of their first album Sleep Forever, Tombstones In Their Eyes go as far as to produce a limited number of tracks with short duration but much greater musical stimulus than one would anticipate from a “psychedelic band” nowadays.

That is because, as this year’s EP Nothing Here proves, they actually provide more than a psychedelic proposal. Their music, especially the three tracks of Nothing Here, entitled “Silhouette”, “Take Me Away” and “Nothing Here”, consists of an enjoyable and balanced mixture of desert rock and shoegaze. Every composition is equally based on the desert guitar’s overwhelming presence and the processed voice recordings that discretely hypnotize the listener.

It’s a short, well put together music “shot” that could easily originate from the very heart of ’90s music, but remains so very welcome to this day.

Viktoria L./ Βικτώρια Λαμπροπούλου