Θα έλεγε κανείς πως η παρουσία μου στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν ένα απρόσμενο δώρο. Ήταν επίσης μια ευκαιρία να επισκεφτώ το Temple, στο οποίο ως τώρα δεν είχα κατορθώσει να πάω. Παράλληλα ανέμενα με προσμονή και απορία αυτό το live, καθώς οι Profanatica είναι ένα σχήμα που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον μου πίσω στα ’90s.

Μπαίνοντας στον χώρο, αποκόμισα μια αρκετά θετική εντύπωση.

Άμεσα σχεδόν, η πρώτη μπάντα ανέβηκε στη σκηνή. Από ό,τι έμαθα ήταν η πρώτη ζωντανή εμφάνιση για τους Lykaionas. Από το εναρκτήριο τραγούδι φάνηκαν οι διαθέσεις τους, όσο και το ηχητικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται: παλιομοδίτικο black metal, με μελωδικά riff και έντονους ρυθμούς, που αποτίει φόρο τιμής στο σκανδιναβικό στιλ της δεκαετίας του ’90. Ο τραγουδιστής τους ήταν το επίκεντρο, δίνοντας τον τόνο με την ξεσηκωτική σκηνική του παρουσία. Αν και το ύφος τους δεν ήταν και ό,τι πιο πρωτότυπο, ανέδυαν ωστόσο μια δυνατή εικόνα που είχε ανταπόκριση στους παρευρισκόμενους. Ο ήχος επίσης ήταν πολύ καλός, βοηθώντας τους να αποδώσουν αβίαστα.

Μετά από μια κυριολεκτικά ολιγόλεπτη ανάπαυλα, ήταν η σειρά των Rites Of Thy Degringolade. Ξεκίνησαν πολύ έντονα, έχοντας εξαρχής ένα χαρακτηριστικό groove στον ήχο τους, το οποίο όμως συνδυαζόταν άψογα με τον χαοτικό χαρακτήρα των συνθέσεών τους. Θυμίζοντας περισσότερο Axis of Advance παρά Conqueror, η υφή του ήχου τους συνοψιζόταν στην ένωση τεχνικής και αταβιστικής έκρηξης, σε ισόποσες δόσεις. Εκτελεστικά όλοι τους ήταν άρτιοι – ειδική μνεία ωστόσο πρέπει να γίνει στον drummer και άτυπο leader της μπάντας Paulus Kressman. Στις συνεχείς αλλαγές και το υπερηχητικό σε σημεία tempo προσέθετε παράλληλα τα φωνητικά του. Το γεγονός πάντως πως και οι 4 τραγουδούσαν ανά διαστήματα το βρήκα απλά ψαρωτικό. Το set τους ήταν μοιρασμένο ανάμεσα σε καινούρια και παλαιότερα κομμάτια – κάτι αναμενόμενο, αφού είχαν μόλις κυκλοφορήσει νέο full-length. Έχω την αίσθηση πως οι Rites ήταν η καλύτερη μπάντα της βραδιάς, ωθώντας τον κόσμο να συμμετέχει ενεργά. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν τη μακρόχρονη παρουσία τους, θαρρώ πως θα τους άξιζε να είναι γνωστότεροι. Ίσως μάλιστα τώρα να είναι η στιγμή τους: το βέβαιο είναι πως το δυσαρμονικό πέρασμά τους κέρδισε αρκετούς.

Ολοένα και περισσότεροι μαζεύονταν μπροστά στη σκηνή, σημάδι ότι η έναρξη των headliner πλησίαζε. Ήταν άλλωστε εμφανές πως οι Profanatica ήταν το δέλεαρ της νύχτας αυτής. Και συνεπώς πολλοί ανυπομονούσαν να δουν τον Ledney και τους μουσικούς που τον πλαισίωναν. Η εισαγωγή ήταν καταιγιστική – σχεδόν παραληρηματική από πλευράς κοινού. Όντας τρίο, απέδιδαν εύκολα μια μινιμαλιστική εικόνα, η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στον γυμνό χαρακτήρα των τραγουδιών τους. Το “Unto Us He is Born” είναι απολύτως ενδεικτικό των προθέσεών τους: χαμηλά κουρδισμένος ήχος με το μπάσο να κυριαρχεί. Κάτι που πάντοτε τους διαχώριζε από τον αυστηρά πρίμο και ψυχρό τόνο των Nορβηγών και των συνοδοιπόρων τους. Ίσως ακουστεί οξύμωρο, αλλά η βάση τους αναδεικνύει μια ζεστή, μοχθηρή εικόνα. Και ως προς αυτό αξίζει να τονιστεί πως ήταν η πιο ομιχλωδώς σκοτεινή μπάντα από όσες έπαιξαν εκείνη τη βραδιά. Ο μονολιθικά πριμιτιβιστικός προσανατολισμός τους έχει τις ρίζες του σε μια εποχή που προηγήθηκε τόσο του σκανδιναβικού ρεύματος, όσο βέβαια και της μεταγενέστερης ορθόδοξης κατεύθυνσης. Η μονοτονία τους όμως είναι αρκετή από μόνη της για να δημιουργήσει ένα πλαίσιο τελετουργικής αυστηρότητας. Κλίμα ταιριαστό για την ανάπτυξη των βλάσφημων ωδών τους. Μονόχνωτη ροπή ίσως – μα και προσωπικότητα. Δεν ξέρω κατά πόσο ηχούν γραφικά όλα αυτά, το θέμα όμως είναι πως με έπεισαν ότι έχουν ακέραιο λόγο ύπαρξης στο σήμερα, άσχετα με το ότι οι μέρες της κορυφής τους έχουν πια περάσει. Βρήκα το set τους απολαυστικό, αν και κάπως σύντομο. Υποθέτω πως αυτό ξένισε κάποιους από τους παρόντες. Αν και θα ήθελα να διαρκούσε κι άλλο, φρονώ πως η απουσία encore και η συμπυκνωμένη διάρκεια ήταν ταιριαστές με την αύρα τους, εν συνόλω.

Κλείνοντας αυτή την ανταπόκριση που πήρε μακροσκελή τροπή, οφείλω να πω πως η διοργάνωση ήταν άψογη. Ο ήχος ήταν ιδιαίτερα επαγγελματικός για όλα τα σχήματα, ενώ το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά. Επίσης, το Temple δείχνει να είναι ιδανικός χώρος για τέτοιου είδους συνάξεις. Επιπρόσθετα, η προσέλευση του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Και προσωπικά μιλώντας, βρέθηκα κοντά σε ένα από τα εφηβικά μου κολλήματα. Έξοχα, λοιπόν – θα φροντίσω να επισκεφτώ το Temple, πάλι. Σύντομα.

Γιώργος Καναβός