Ας μην μπερδεύουμε τους ψίθυρους για πολεμικές κραυγές. Ούτε φυσικά και τον singer/songwriter συρφετό με το δεύτερο άλμπουμ της Αγγλοϊρλανδής Brigid Mae Power. Πλειοψηφικά, οι καλλιτέχνες του μεν αναλώνονται στο να επενδύουν στο τρίπτυχο φατσούλα-φωνούλα-τραγουδάκι, τη στιγμή που η Power χτίζει μια εντελώς διαφορετική πρόταση, αναγκάζοντας τα μεγαλύτερα έντυπα να θαυμάσουν αυτήν την, ψυχή και σώματι ανεξάρτητη, κυκλοφορία. Μία και μόνη ακρόαση του The Two Worlds αρκεί για να καταλάβεις ότι κάτι καλό, σωστό και όμορφο έχει στηθεί. Μπορεί ο καθένας να εξερευνήσει πού βρίσκεται η πηγή της ομορφιάς. Σε αυτήν την παρουσίαση, θα αναφερθούν απλώς τα τρία σημεία που κάνουν αυτό το ακουστικό άλμπουμ αναπάντεχο.

Η εσωτερική του ψυχεδέλεια. Χωρίς να καταλαβαίνεις πώς, χωρίς εφέ ή άλλα μουσικά/ ηχητικά τρικ, το The Two Worlds διακατέχεται από μια ρευστή και ακατανόητη ψυχεδέλεια. Δεν βγαίνει ποτέ στο προσκήνιο και δεν προσπαθεί να τσιμπήσει fans. Μένει καλά κρυμμένη στις σκιές, κουλουριάζει στην αγγελική φωνή της Power και τα παράξενα τσακίσματα της. Ως μόνος σύμμαχος στέκει η μουντή παραγωγή και αυτό όμως δεν εξηγεί το μυστήριο: το πώς γίνεται να ακούς ακουστικές κιθάρες, πιάνα και τα άλλα όργανα που ακολουθούν διακριτικά, αλλά να είναι τόσο αισθητή η ύπαρξη “αναθυμιάσεων’’.

Η συνθετική λογική του. Ξέχνα τα κουπλέ και τα radio friendly ρεφρέν. Κάθε σύνθεση βασίζεται σε μια και μόνο μουσική ιδέα και μια κεντρική μελωδία. Η Power οδηγεί κι εξελίσσει πάντα τη σύνθεση με σταθερή σύνεση προς ένα ήπιο αυτοσχεδιαστικό κρεσέντο. Από αυτήν την άποψη, κάθε τραγούδι μοιάζει με μια αποτύπωση μιας μοναχικής στιγμής μέσα στον χρόνο, μιας και μόνης στιγμής ημερολογιακού χαρακτήρα. Η τρίλεπτη αυτή μουσική φωτογραφία τελικά μοιάζει να ίπταται, να ίπταται και να κρέμεται ακίνητη πάνω από το κεφάλι σου. Αυτό το άλμπουμ δεν δημιουργήθηκε για να πουλήσει, αλλά για να καταγράψει μια σύντομη πτήση εντός σου.

Ο εξομολογητικός του τόνος. Γραμμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε δεύτερο πρόσωπο, τα τραγούδια καταλήγουν να σε κάνουν σύμμαχο, φίλο ή συνένοχο στα βιώματα της καλλιτέχνιδας. Ολοένα και λιγότερα άλμπουμ έχουν αυτήν τη δύναμη του να συνάψεις μαζί τους μια σχέση που βασίζεται στην αλήθεια και όχι σε αρτιστίκ στερεότυπα. Όλα στο φως από την Power, όλα τα συναισθήματα και οι στιγμές που αξίζουν να τραγουδηθούν και να γίνουν μελωδίες. Αν είσαι ο καλός listener, αυτός που δεν βιάζεται να κρίνει αλλά χαίρεται με το μοίρασμα του άλλου, πάτα το play άφοβα και το The Two Worlds θα έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί.

Σε έναν κόσμο που μπερδεύει την πραγματική δύναμη της καλλιτεχνικής και δη της θηλυκής εκφραστικότητας με νιαουρίσματα και ψευτοδράματα, η Brigid Mae Power μοιάζει με εκείνον τον καλά κρυμμένο θησαυρό που περιμένει να βγει στο φως από τα χέρια του αξιότερου. Η μαγική και αμίμητη φωνή της είναι απλώς το Χ πάνω στον χάρτη. Ο ίδιος ο θησαυρός όμως είναι τα όμορφα τραγούδια και αυτή η αιώνια έκφραση της τέχνης που αρνείται να υποταχτεί, ακόμα κι αν φοράει pop ρούχα. Αν ο μουσικός κόσμος ήταν πεδίο μάχης, το The Two Worlds θα ήταν ο μαχητής που μοιάζει εύθραυστος, αλλά τελικά πολύ δύσκολα θα νικηθεί. Γι αυτό λοιπόν, ας μην μπερδεύουμε τις πολεμικές κραυγές για ψίθυρους.

Αντώνης Καλαμούτσος