…ή η τέχνη του να φεύγεις από συναυλία με ματωμένο πρόσωπο.

Τα καλύτερα underground όνειρα σμιλεύονται στα υπόγεια, ενίοτε όμως και σε πατάρια. Το θρυλικό για τη μουσική σκηνή του Galway Roisin Dubh club ήταν έτοιμο για ένα ακόμα πολύβουο σαββατόβραδο: στη μεγάλη σκηνή του ισογείου ένα μεγάλο πλήθος από κυριλέ γιαποπενηντάρηδες ήταν έτοιμο να λικνιστεί σε κάποιο χορευτικό live που δεν είδα καν περί τίνος πρόκειται. Πάνω όμως, στο μικρό stage του παταριού, 40-50 νοματαίοι έπιναν τη Guinness τους μέσα στο πορφυρό ημίφως, χαρούμενοι που θα έβλεπαν ένα live σκληρής μουσικής (διψάμε για τέτοια live εδώ) και ίσως ανυποψίαστοι για το επερχόμενο μακελειό. Ο πιο ανυποψίαστος από όλους εγώ, με τη μαύρη μου τραγιάσκα και το αλαζονικό, πολυταξιδεμένο μου τουπέ. Εαυτέ μου, έχεις δει ίσως τετραψήφιο αριθμό συναυλιών και νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα; Περίμενε λίγο ακόμα πριν απαντήσεις!

Οι Destriers έρχονται από το Δουβλίνο και ο ευθύς τους ήχος αποδείχτηκε ιδανικό άνοιγμα. Εμφανίστηκαν ως τρίο (δυο κιθάρες, ντραμς, φωνή), η έλλειψη μπάσου τούς στερεί σε ζεστασιά αλλά τους προσθέτει σε ξεραΐλα, πράγμα το οποίο δεν έδειξε να χαλάει καθόλου τη μουσική τους. Hardcore χαμηλών ταχυτήτων που εστιάζει στην ατμόσφαιρα των βαριών riff και στα “απελπισμένα” φωνητικά, μπορώ να πω ότι μου έφεραν λίγο στο μυαλό τους θεούς Knut, με λιγότερη εγκεφαλικότητα. Στο τελευταίο κομμάτι τα αίματα άναψαν λίγο με τη συμβολή του μπασίστα των God Mother και του κιθαρίστα των Ilenkus και το σετ έκλεισε ωραιότατα. Μια χαρά μπάντα και αξίζει να την τσεκάρεις.

Οι συμπολίτες μου Ilenkus ήταν ο βασικός λόγος που πήγα στο live. Για την ιστορία να πω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική μπάντα, μια από τις “καυτότερες’’ στην Ιρλανδία. Στην υπάρχουσα δισκογραφία τους θα βρεις ένα γκρουπ που έχει ως αφετηρία του το mathcore των Dillinger, σταδιακά γίνεται όμως πιο straight metalcore, σκοτεινιάζοντας τον ήχο τους. Δεν είχα ιδέα όμως πώς είναι live… Από τα πρώτα δευτερόλεπτα βασίλευσε το χάος. Η μη ύπαρξη stage μετέτρεψε αυτόματα το μαγαζί σε πεδίο μάχης και η όποια διαχωριστική γραμμή μπάντας-κοινού εξαφανίστηκε αμέσως. Η πεντάδα όρμησε αφηνιασμένη με έξαλλη ενέργεια και το τεχνικότατο υλικό τους αποδόθηκε με αρτιότητα και περίσσια βία. Έχοντας μια τριπλέτα κιθαριστών-τραγουδιστών σε εναλασσόμενους ρόλους, οι Ilenkus έχουν επενδύσει πάρα πολύ στο κομμάτι του performance και δεν τους αρκεί ότι ιδρώνουν τη φανέλα: θα την ιδρώσεις κι εσύ, θες δεν θες. Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται για γνήσια ιρλανδικά ρεμάλια που δεν συνειδητοποιούν πόσο καλή μπάντα είναι. Για μένα ήταν μια θεότρελη εμφάνιση ενός γκρουπ παγκόσμιου βεληνεκούς. Άκου τους σήμερα κιόλας, αλλά πούλα και τη ψυχή σου για να τους δεις ζωντανά. Το πρόσφατο ep τους είναι ψιλοαριστούργημα.

Headliners της βραδιάς οι Σουηδοί God Mother, όνομα το οποίο κάνει πολύ ντόρο στην ευρωπαϊκή hardcore σκηνή. Υπάρχει καλός λόγος και, αν είναι δυνατόν, οι τύποι ήταν ακόμα περισσότερο τρελοί από τους Ilenkus. Εδώ δεν υπήρχε κανένας μουσικός καλλωπισμός. Οι ημιπαρανοϊκές clean cut φατσούλες τους (θυμάσαι το Funny Games…;) σε υπνωτίζουν, το βίαιο, λυσσασμένο grindcore που εξαπέλυσαν όμως δεν αφήνει υποψίες. Αγνή καταιγιστική ακρότητα, αγνό core fun. Ο χαρισματικός Sebastian Campbell είναι ο frontman που δεν είχα ξαναδεί ποτέ. Ο τύπος έκανε τα πάντα, ούρλιαξε, χτύπησε, σκαρφάλωσε σε ντραμς-μπαρ, περπάτησε στο ταβάνι μέσα σε crowd surfing (κυριολεκτώ), κάνοντας μέχρι και τον Patton να μοιάζει με μπαλαρίνα. Ο αθεόφοβος μας έβαλε όλους να κάνουμε μέχρι και limbo dancing με το καλώδιο του μικροφώνου του. Πραγματικά δεν έχω λόγια, μπάντα και κόσμος τα διαλύσανε μαζί όλα. Οι God Mother έχουν φρέσκο νέο δίσκο και γυρίζουν τον κόσμο παίζοντας, παρακαλώ πολύ, αν διαβάζει κάποιος σοβαρός hardcore promoter, φέρτε τους στην Ελλάδα χτες.

Έφυγα από το μαγαζί ματωμένος και καταχαρούμενος.

Οι σκέψεις μου ήταν οι εξής:

1. Το πόσες πολύ καλές μπάντες έχω δει στη ζωή μου που δεν επενδύουν τίποτα στη σκηνική τους παρουσία. Αιώνιο κι ελληνικό φαινόμενο. Μπάντες, ιδρώστε, βάλτε μυαλό, χάνουμε όλοι.
2. Δοξασμένο εσύ, underground. Όσους θρύλους κι αν δω ζωντανά, όσες τραγουδιστές λαοθάλασσες κι αν έχω ζήσει, τίποτα δεν συγκρίνεται με το αγνό πάθος των λίγων ημιανώνυμων παρταλιών που ενώνουν τις ζωές και τη θέλησή τους με πρόσχημα την ακρότητα της μουσικής. Κι ως ηλικιωμένος metalhead, ζηλεύω και θαυμάζω το core underground κίνημα, γιατί είναι ακραίο μα γελαστό κι αγκαλιασμένο και όχι πνιγμένο στην ίδια του τη σοβαροφάνεια, όπως διάφορα καμπόσα black/death σχήματα…
3. Θεωρούσα πάντα παράσημο για τα 174 εκατοστά μου τα moshpits στα οποία έχω θριαμβεύσει, ξέρεις, Sodom, Slayer, Morbid Angel και τέτοια. Αποχωρώντας από το Roisin Dubh, αισθανόμουν σαν να αποχωρώ από το Fight Club, την πρώιμη αυθόρμητη εκδοχή του, πριν αποκτήσει παραρτήματα. Extremity can be fun, αν είσαι στην κατηγορία εκείνη που μπορείς να το αντιληφθείς στη μουσική. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Δεν κάναμε ποτέ και τίποτα για αυτούς.

4. Μη γερνάς πρόωρα νιώθοντας ότι τα έχεις δει όλα!

Αντώνης Καλαμούτσος