27 Ιανουαρίου 2016: προστίθεται στο μουσικό κουτί του Against The Silence το Pillars Of Evolution των Ape Cave.

Σχεδόν ακριβώς δύο χρόνια έπειτα, σήμερα, φωλιάζουμε τα αυτιά μας στον βρυχηθμό του Language of the Earth.

Χωρίς να ’χω κατακτήσει τη βεβαιότητα ότι ο χρόνος ωριμάζει τους ανθρώπους –μουσικούς και μη– διακρίνω ήδη από την αρχή την κατασταλαγμένη μαχητικότητα της δεύτερης ολοκληρωμένης δουλειάς των Αμερικανών Ape Cave.

Καταγόμενοι από το Πόρτλαντ, μια πόλη που έχω μάθει να αναγνωρίζω ως ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από χαρακτήρες, τάσεις και ιδεολογίες (κατακάθι του Portlandia, που με ακολουθεί σθεναρά σε κάθε αναφορά στο Πόρτλαντ), σκορπίζουν τη χαρωπή μου προδιάθεση για να παρουσιάσουν μια επίγεια κόλαση.

Το Language Of The Earth δεν είναι μια ελεγεία, δεν διηγείται ιστορίες, δεν πλάθει παραμύθια. Σκοπός του είναι να περιγράψει την προαιώνια μάχη στην οποία πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος – αυτή η δημιουργία χωρίς δημιουργό, το πλάσμα από χώμα και αίμα που σφυρηλατήθηκε στη φωτιά της γης (“Creation”).

Καταρρακωμένος από την ίδια του την αδυναμία να κατανοήσει την ύπαρξή του, βυθισμένος στον λαβύρινθο της συνειδητότητας, ο καθένας από εμάς παλεύει να οριοθετήσει τη ζώνη του έναντι των υπόλοιπων ανθρώπων που περιφέρονται εξίσου άσκοπα γύρω του (“Labyrinth”).

Μόνο κίνητρο σε αυτή την περιπλάνηση, τα ίδια μας τα όνειρα, τα λόγια ενός καθοδηγητή “προφήτη”, η ανάγκη μας να φτάσουμε στο τέλος (“Percipient”) και εντέλει η ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να σωθούμε από τη βία που μας καθοδηγεί (“Temple”).

Το ηθικό δίδαγμα δεν είναι άλλο από την αναγέννηση, τη δεύτερη ευκαιρία. Θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε, θα αποτινάξουμε από πάνω μας το παρελθόν, θα αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας (“Revival”). Θα καρπωθούμε τη στιγμιαία ευτυχία και γαληνεμένοι θα παραδώσουμε την ύπαρξή μας (“Green Planet”).

Σε εκείνη την κρίσιμη, τελική στιγμή είναι που θα βρούμε τις απαντήσεις, που δεν ψάχναμε αλλά που χρειαζόμασταν. Θα απογυμνωθούμε, θα γίνουμε το άπαν και το τίποτα (“Awake at the End of Time”).

Βικτώρια Λαμπροπούλου