Ζόφος ο [zófos] : 1. το βαθύ σκοτάδι του Άδη. 2. (μτφ.) κατάσταση στην οποία επικρατεί φόβος, τρόμος

Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να σχηματίσουμε ένα πολύ επιγραμματικό πορτρέτο της υπόστασης του μπλακ μέταλ μουσικού.

Θα χρειαστούμε σίγουρα μια ατμόσφαιρα επιβλητική, μια νιχιλιστική προσέγγιση της σύνθεσης αλλά και της παρουσίας του ίδιου του υποκειμένου της, βρυχηθμούς να υποδύονται φωνητικά και παύσεις πιο νοηματοδοτημένες από τις εμφατικές μπασογραμμές – trademark του είδους.

Έχουμε, άραγε, κατακτήσει έναν ικανοποιητικό ορισμό για το σύνολο των μουσικών που εντάσσονται στη μπλακ μέταλ σκηνή; Έχουμε χορτάσει την έμφυτη ανάγκη μας για αναγνώριση, κατηγοριοποίηση και κατανόηση του αγνώστου;

Σίγουρα όχι.

Έχουμε όμως συναντήσει τον Throane.

Η εύκολη οδός θα ήταν να αναφερθούμε στον Throane (κατά κόσμον Dehn Sora) ως ένα ακόμα μέλος της κολεκτίβας των Amenra, Church of Ra. Είναι αληθές ότι μια τέτοια προσέγγιση θα μας γλίτωνε τη βάσανο του να αποτυπώσουμε σε λέξεις μια εμπειρία τόσο πλούσια σε καταβύθιση όσο αυτή που μας έχουν προσφέρει όλα τα Mass των Amenra ως τώρα.

Εξίσου αληθές θα ήταν το ότι με αυτόν τον τρόπο θα κονιορτοποιούσαμε την ιδιαιτερότητα της ακουστικής εμπειρίας που προσφέρουν (εφάμιλλα) τόσο το ντεμπούτο του Throane, Derrière​-​nous, la lumière, όσο και ο δεύτερός του δίσκος, Plus une main à mordre, που αποτελεί και τον πυρήνα αυτού του κειμένου.

To Plus une main à mordre κυκλοφόρησε στα τέλη του Οκτώβρη και δεν απέχει πολύ από το να κλείσει ήδη ένα δίμηνο καθημερινών ακροάσεων στον μικρόκοσμό μας.

Ο σκοπός του είναι ένας – να πονέσεις.

Ο δυναμισμός του εναρκτήριου “Aux Tirs Et Aux Traits” δεν είναι παρά το σκοινί που δένεται γερά γύρω από τον λαιμό σου – οι μνήμες που σε κρατάνε καθηλωμένο στο παρελθόν. Στο τέλος του σε προϋπαντά το “Et Ceux En Lesquels Ils Croyaient” – τα πρόσωπα στα οποία επένδυσες αρκετά ώστε να σε προδώσουν απόλυτα και να κάνουν την ήττα σου πιο ένδοξη παρά απελπιστική. Μία μικρή παύση, το “A Trop Réclamer Les Vers” έρχεται σαν ένα απόκοσμο χάδι να σε προετοιμάσει για την πτώση της τελικής τριάδας των “Et Tout Finira Par Chuter”, “Mille Autres” και “Plus Une Main À Mordre”.

Η αλήθεια είναι μία: όλοι θα πέσουμε στο τέλος και καθώς θα χανόμαστε στη ζοφερή αγκαλιά της λήθης, χιλιάδες χέρια θα μαζευτούν για να δαγκώσουν το ένα που τους θρέφει.

Και τότε, ευχαριστημένοι, θα επιστρέψουμε στην αρχή που μας υπόσχεται πάντοτε ένα νέο τέλος.

 

 

Βικτώρια Λαμπροπούλου