Κάθε συναίσθημα αποζητά την ένταση της στιγμής. Εκείνης της μικρής τελείας που ανοίγει σαν χαράδρα για να καταπιεί τον μέλλοντα χρόνο. Στο τέλος μια σιωπή θυμίζει τον ήχο των αναμνήσεων. Οι λέξεις απολιθώνονται. Τα συμβάντα αλλοιώνονται στη μνήμη. Στη θερινή μοναξιά μας αναζητούμε ένα μέρος για να χωρέσουν όλα αυτά. Πρέπει να το βρούμε κάνοντας πέρα ό,τι δεν είμαστε εμείς. Η μουσική θα βοηθήσει και εδώ, όπως στα πάντα, όπως παντού.

Μπάμπης Κολτράνης