Ζούμε στην εποχή που οι δυστοπίες πουλάνε και πουλάνε πολύ. Δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία να καταλάβει κανείς το γιατί, μπορούμε να ανοίξουμε όμως μια ενδιαφέρουσα κουβέντα για το πόσο καλά το επιτυγχάνει η τέχνη της μουσικής – και χρησιμοποιώντας ποια αισθητικά εργαλεία. Προεκτείνω το αφηρημένο ερώτημα στο αν μπορεί το death metal να παίξει ισότιμα αυτό το παιχνίδι. Το ότι το συγκεκριμένο είδος έχει διακεκριμένη sci-fi ιστορία δεν σημαίνει ότι η απάντηση είναι προφανής ή εύκολη. Το δεύτερο και πολυαναμενόμενο άλμπουμ των Νεοϋορκέζων Artificial Brain θωρακίζει ιδιαίτερα την κατάφαση σ’ αυτό το ερώτημα. Κι αυτό συμβαίνει από μια μπάντα της οποίας το όνομα και το εξώφυλλο θα με δυσκόλευαν να τους δοκιμάσω ακόμα κι αν ήταν το τελευταίο μου cd στο ερημονήσι. Κι αν δεν τους δοκίμαζα, θα έχανα πολλά, αλίμονο μου.

 Η περιγραφή tech death metal αρκεί να τραβήξει αυτιά και βλέμματα από τους πολυάριθμους φίλους του είδους. Τους περιγράφει αυτό όμως ικανά; Όχι. Στην πραγματικότητα, οι Artificial Brain μοιάζουν να στέκονται εξίσου μακριά τόσο από το death της αλάνας όσο και από αυτό του σαλονιού. Η ήχος τους είναι μεν μηχανικός, χωρίς όμως να χτίζουν ξεκάθαρες space ατμόσφαιρες. Είναι τεχνικότατοι χωρίς όμως ούτε στιγμή να μοιάζει αυτό σαν ζητούμενο. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω ότι δεν τους θεωρώ καν ιδιαίτερα σκοτεινούς, στοιχείο που μοιάζει αδιανόητο, και όμως λείπει. Διαθέτουν όμως δύο χαρακτηριστικά που εντυπωσιάζουν. Καταρχάς, ο εκλεκτικισμός τους. Πέρα από τα φανερά black και core σημειάκια εδώ κι εκεί, υπάρχει κι ένα πολύ καλά συγκαλυμμένο post metal υπόβαθρο, το οποίο τελικά ίσως και να είναι υπεύθυνο για τον τόσο ιδιαίτερο ήχο τους. Τολμώ να πω, ακούγοντας προσεκτικά διάφορα σημεία του άλμπουμ (όπως το επικό πρώτο λεπτό του ομώνυμου track), ότι θεωρώ τη μελλοντική προέκταση αυτών των στοιχείων ως υποχρέωσή τους. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η ένταση των παιξιμάτων τους. Η μπάντα είναι πραγματικά στην τσίτα και παίζει δίχως αύριο, κάθε δευτερόλεπτο του Infrared Horizon θα μπορούσε να είναι το τελευταίο του. Η εκπληκτική παραγωγή αναδεικνύει το οργιώδες παίξιμο των μουσικών. Κι αν είναι εύκολο να ψαρώσεις με τις κιθάρες που χρησιμοποιούν εκτεταμένα όλη την ταστιέρα τους κι όχι μόνο το 30% αυτής, το rhythm section είναι εξίσου πολύχρωμο, αν όχι περισσότερο. Κοίτα πίσω από τα οργασμικά blasts: υπάρχει η έκφραση της έντασης, όχι μόνο η απόδοσή της. Ειδικά το μπάσο του Samuel Smith είναι από μόνο του ένα κοσμικό θηρίο.

 Το Infrared Horizon θεωρείται από πολλ@ς εκ των κορυφαίων death κυκλοφοριών της χρονιάς. Δεν θα διαφωνήσω καθόλου. Όμως, εδώ έχει περισσότερο σημασία να σας συστήσω σε μια μπάντα που είναι ισόποσα έξυπνη και ακραία. Η επίγευση του άλμπουμ κρύβει μια νότα απόγνωσης και η ακρόασή του μοιάζει με την προσπάθεια του εγκλωβισμένου ατόμου που προσπαθεί να ανοίξει με το χέρι του δρόμο κάτω από τόνους συντριμμιών σ’ ένα post apocalyptic τοπίο. Πέτρα πέτρα, το χέρι ψάχνει να βρει μια μικρή χαραμάδα φωτός. Το φως εδώ δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να τρυπώσει ακόμα, όμως ο θόρυβος του κόσμου περνάει μέσα από τις πέτρες κι η ελπίδα ακόμα δεν πέθανε.

Αντώνης Καλαμούτσος