Fragile Vastness – Perception (Self released)

 Σε μια χρονιά που ρίχνει καταιγίδες εξαιρετικών prog κυκλοφοριών, οι Fragile Vastness βγαίνουν ξανά στις αγορές. Όταν κυκλοφορούσε το A Tribute To Life δώδεκα χρόνια πριν, η μπάντα φάνταζε –και ήταν– ως μια από τις πιο πρωτοκλασάτες εγχώριες προτάσεις στον χώρο τους. Μοιάζει να χάθηκε πολύτιμο έδαφος, ευτυχώς όμως για τους οπαδούς του είδους, το τεχνοκρατικό/ fusion τους κατάγεται από μια άχρονη πατρίδα. Η αισθητική τους είναι γερά στηριγμένη στην Dream Theater/Rush πλευρά του progressive rock, όπου το ζητούμενο είναι ο συνδυασμός “καθαρής” τραγουδοποιίας κι εξαιρετικών τεχνικών μερών. Σχετικά με το δεύτερο σκέλος, η μπάντα παραδίδει πολλές στιγμές ανόθευτης μουσικής απόλαυσης, ειδικά προερχόμενες από το σοφιστικέ rhythm section των Γιαλαμά/Τσολάκη. Η νεοεισελθούσα Έλενα Στρατηγοπούλου στα φωνητικά δίνει έναν διαφορετικό τόνο σε σχέση με το παρελθόν κι ερμηνεύει το πολύ cinematic και διάφανο concept με ιδανικό τρόπο.

 Παρόλα αυτά κάτι λείπει στον συνθετικό τομέα. Η αρτιότητα της δουλειάς τους είναι αδιαμφισβήτητη σε όλα τα επίπεδα, θα ήθελα όμως κάτι λίγο πιο χαρακτηριστικό ή κολλητικό, κάτι που να μπορεί σε στιγμές να με αγκιστρώσει χωρίς να μπορώ να ξεφύγω. Ψιλά γράμματα; Πιθανόν. Δεν υπάρχει πάντως κάτι που να μπορεί να με αποτρέψει από το να το προτείνω σε κάθε φίλο του καλού λυρικού progressive. Εδώ μπορεί να βρει την ευγένεια και την ανάταση που ψάχνει.

Uneven Structure – La Partition (Long Branch Records)

 Η επιλογή των Γάλλων Uneven Structure να κάνουν έξι χρόνια να κυκλοφορήσουν το “κρίσιμο’’ δεύτερο άλμπουμ τους –ειδικά τη στιγμή που το ντεμπούτο τους Februus τράβηξε πολλά βλέμματα– είναι σαφώς πιο επικίνδυνη. Στα όρια της ανοησίας ίσως, για όσους σκέφτονται με όρους βιομηχανίας. Λίγα δευτερόλεπτα του εισαγωγικού “Alkaline throat’’ και δεν θα δίνεις δεκάρα για κάθε τι μη μουσικό. Υπάρχει κάτι εκπληκτικά μοναδικό στο ύφος αυτού του γκρουπ. Υποτίθεται ότι βρίσκονται στις παρυφές του djent και μπορώ να δεχτώ τη συγγένεια, δεν γνωρίζω όμως άλλες djent prog μπάντες με τόσο βαθιά στρώματα από ambient περιβάλλοντα. Κοφτές κιθάρες και μεσουγκισμοί ναι, με ένα όμως space-post πρόσωπο, που, όσο κι αν σπας το κεφάλι σου, δεν μπορείς να θυμηθείς αν το έχεις συναντήσει ξανά. Κι έχεις από πάνω έναν Matthieu Romarin για τραγουδιστή να σου θυμίζει κάτι από παλιό καλό grunge. Για τους μυημένους, μπορώ να πω ότι οι Uneven Structure είναι αντίστοιχοι για το σύγχρονο prog με το πώς ακούγονταν οι Black Symphony στα μέσα των 90s: άκουσμα περίτεχνο, κατανοητό, ελαφρώς ροκάδικο και πλήρως ανεξερεύνητο ταυτόχρονα.

 Το La Partition οικοδομεί σε έναν άγνωστο υπνωτιστικό ρυθμό. Μια περίπλοκη αρμονία ντύνει τα πάντα, τα tracks αλλάζουν χωρίς να το καταλαβαίνεις κι όλα μοιάζουν με ένα γιγάντιο prog χταπόδι που σε έχει γραπώσει από παντού. Χειροκροτώ μέχρι να πονέσουν οι παλάμες μου τη συνθετική ανωτερότητα ενός προοδευτικού δίσκου που ξέρει πώς να είναι σκληρά ατμοσφαιρικός, καθώς και την ολιστική τους προσέγγιση και να μην ξεχάσω να τους τικάρω ως υποψήφιους για τη λίστα των καλύτερων του 2017.

Sikth – The Future In Whose Eyes? (Victor Entertainment)

 Οι Βρετανοί Sikth, από την άλλη, έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν δισκογραφικά, 11 χρόνια μετά το Death Of A Dead Day του 2006, ως ηθικοί θριαμβευτές: Τα δυο πρώτα τους άλμπουμ θεωρήθηκαν, έπειτα από τη διάλυση τους το 2008, ως σημαντικότατα στην συνδιαμόρφωση του djent κινήματος μαζί με τους Meshuggah. Για να ακριβολογήσουμε, ήταν η επιτυχία των Periphery –και οι δηλώσεις τους– που οδήγησε μια νέα γενιά ακροατών στην ανακάλυψη των Sikth. Κι από τη γενική αδιαφορία της διάλυσής τους φτάσαμε στο σημείο η επιστροφή τους να θεωρείται ένα πολύ ενδιαφέρον γεγονός. O tempora, o mores. Φυσικά οι Sikth ήταν και είναι μια πάρα πολύ καλή μπάντα και το hype ελάχιστη σημασία έχει. Το δικό τους prog είναι επιθετικό κι επιδέξιο, φλερτάρει με το χάος, το techno thrash, το death – ωραία πράγματα!

 Κάτω από την επιφάνεια όμως, απανωτές ακροάσεις αποκαλύπτουν μια αρκετά εμπορική προσέγγιση, μια safe διάθεση του “να διασφαλίσουμε την κατάκτηση όσων εξαρχής αξίζαμε’’. Η πορεία της προσωπικής μου σχέσης με το άλμπουμ είναι φθίνουσα. Αρχικά ενθουσιάστηκα, μα, όσο περνάει ο κοινός μας χρόνος, το άλμπουμ σταδιακά ξεθωριάζει. Στα συν του ο μοντερνισμός του, τα έξυπνα φωνητικά από τους δύο τραγουδιστές –ειδικά τα Korn κολπάκια και οι εντελώς sci-fi απαγγελίες– και το επικό εναρκτήριο “Vivid’’. Στα μείον, οι απίστευτα μέτριοι στίχοι, είχα πολύ καιρό να δω δουλειά επιπέδου παλιού ελληνικού demo. Οι Sikth είναι μια φοβερά αξιόλογη μπάντα και το άλμπουμ στέκει ως τέτοιο, είναι μόνο μέτριο σε σχέση με τις προσδοκίες που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Αντώνης Καλαμούτσος