Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη μπάντα από την παλιά εποχή πέρα από τους CAN που στην post-mortem εποχή της να μην έχει βγάλει κάτι το αδιάφορο ή ανούσιο. Μάλλον είναι κι αυτό δείγμα ότι εμείς μπορεί να γερνάμε, από την μπάντα να ζούνε περίπου οι μισοί, αλλά η μουσική τους παραμένει εσαεί φρέσκια και ολοζώντανη.

 Για την ιστορία της μπάντας θα σας παραπέμψω σε ένα κατατοπιστικό κείμενό μας με αφορμή την κυκλοφορία του The Lost Tapes, το οποίο περιελάμβανε έναν σκασμό ακυκλοφόρητου ως τότε υλικού. Κοιτώντας προς τα πίσω και ό,τι ακολούθησε την επίσημη διάλυσή τους, διακρίνεις ότι με το Sacrilege επέδειξαν τον σεβασμό που άρμοζε σε πολλά γνωστά ονόματα της σύγχρονης μουσικής σκηνής μέσω των remix τους. Στη συνέχεια, και καθώς το όνομά τους επανήλθε στο προσκήνιο, είχαμε τις επανακυκλοφορίες της δισκογραφίας τους, οπότε τι μένει; Αυτά τα μαγικά μικρούτσικα βινύλια με τη σύντομη διάρκεια και τον στόχο να κάνουν γνωστό το όνομα του εξωφύλλου σε όλο τον κόσμο.

 Αυτή εδώ η συλλογή περιέχει οτιδήποτε κυκλοφόρησε στην άνωθεν μορφή μεταξύ ’69-’90, πέρα ελάχιστων εξαιρέσεων (ένα-δυο b-sides) τα οποία καλώς παραλείφθηκαν. Τώρα, ακούτε singles και θα νομίζετε ότι έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή που θα θύμιζε best of. Αμ δε! Με τους CAN ξέρεις ότι τίποτα δεν ακολουθεί την πεπατημένη. B- sides αναδεικνύονται σε κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας διαχρονικά (“She Brings The Rain”, “Future Days”). Σουξέ με τη διαδεδομένη έννοια δεν υπάρχουν, πέρα του “Vitamin C”, το οποίο δεν νομίζω να μπορεί να καταχωρηθεί κάπου ως επιτυχία συγκεκριμένου είδους ακόμη και σήμερα, και του “I Want More” που γράφτηκε ως παρωδία και ανέβηκε στα charts τότε! Επίσης έχουμε edit εκδόσεις ορισμένων μαμούθ κομματιών τους κι εκεί που περιμένεις ότι θα ακούγονται αυτές υπερβολικά “κοντοκουρεμένες”, αυτές συντηρούν την αρχική τους γοητεία (βλ. “Halleluhwah”), ένα χριστουγεννιάτικο κομμάτι, που καταμεσής του καλοκαιριού ακούγεται περίεργο και μια διασκευή στο “Can Can”, η οποία ανεξαρτήτως εποχής ακούγεται αστεία.

 Σε αντίθεση με τις προηγούμενες συλλογές τους με τίτλο Cannibalism, εδώ λείπει η “δύσκολη” πλευρά της μπάντας με τον άκρατο πειραματισμό της για ευνόητους λόγους. Εντούτοις σκιαγραφείται η όλη τους πορεία με τη διαφορετικότητα των πολλαπλών τους ειδώλων και τον συνδυασμό τού λεπτεπίλεπτου ήχου τους με το παιχνιδιάρικο, που σε ορισμένες στιγμές γίνεται μέχρι και ανεβαστικό, ως γενική αίσθηση. Κατά τα άλλα όλες οι περίοδοί τους εκπροσωπούνται εδώ, δηλαδή δεν λείπει η πρωτόλεια ορμή τους, ο πλούτος που έφερε η παρουσία του Damo Suzuki και το αυτοσαρκαστικό τέλος τους. Για το τέλος αυτό θα μπορούσαν να αναφερθούν πολλοί αρνητικοί αστερίσκοι, αλλά φαντάζομαι πώς θα ήταν να νιώθουν ότι, εφόσον τα έχουν παίξει κυριολεκτικά όλα, δεν έχει μείνει τίποτα άλλο πέρα από το να χλευάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Πλέον όλα αυτά είναι ιστορία και το Singles είναι ένα απολαυστικό βήμα ταχείας εκμάθησής της.

Μπάμπης Κολτράνης