Προς το καινούριο γκρουπ της (κάθε) γειτονιάς:

 Και τώρα που έχετε βγάλει τα πρώτα σας τραγούδια και αρχίζετε να δένετε, προκύπτουν κάποια κρίσιμα στιλιστικά ζητήματα: πώς θα χωρέσουν οι επιρροές και τα γούστα όλων σας; Ο ένας μελετάει jazz, ο άλλος την έχει ακούσει πειραματιστής, ο άλλος ονειρεύεται rock σταριλίκια και ούτω καθεξής. Αγαπητ@ μου, εδώ βρίσκονται οι πραγματικές απαντήσεις στο ποιοι πραγματικά είστε. Η λύση “ας τζαμάρουμε να δούμε που θα πάει” συνήθως καθυστερεί το γεγονός ότι θα διαλυθείτε. Αν η απόφαση είναι να συνδυάσετε κάποια στιλ για να είναι όλοι ευχαριστημέν@, συνήθως οδηγεί στη γελοιοποίηση. Κι αν αποφασίσετε να βάλετε τη μουσική σε δεύτερη μοίρα και ασχοληθείτε απλώς με την πόζα και το PR , χμμ, τότε δεν είστε καν μπάντα.

 Υπάρχει και η δύσκολη απόφαση. Να προσπαθήσετε να ανιχνεύσετε, να ανακαλύψετε τον δικό σας, τον ολόδικό σας δρόμο. Να τον ακολουθήσετε μέχρι τέλος, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς και όπου αυτό σας βγάλει. Ευτυχώς η μουσική έχει πολλά τέτοια παραδείγματα που μπορούν να σας εμπνεύσουν. Πάρα πολλά. Θέλετε ένα πρόχειρο παράδειγμα; Κάτσε να σκεφτώ λίγο. Το ’χω! Oxbow.

 Δεν τους ξέρεις; Τριάντα χρόνια, δικέ μου. Επτά studio album. Άκου το φετινό τους Thin Black Duke ή το πρώτο τους, δεν έχει σημασία. Ο δρόμος τους είναι πάντα ο δικός τους. Τί παίζουν; Ας τους εντάξουμε γενικώς και αορίστως στο alternative rock για να συνεννοηθούμε. Παίζουν όμως και noise. Kαι jazz. Και heavy. Έχουν και κουφά πνευστά. Έχουν έναν τιτάνιο frontman που ονομάζεται Eugene Robinson που τραγουδάει, στριγγλίζει, αναστενάζει και μαρτυρά όσα εκείνος θέλει. Έχουν δρόμο δικό τους να περπατούν και δεν νοιάστηκαν ποτέ να είναι ομαλός. Είμαι σίγουρος ότι αν μια σύνθεσή τους βγαίνει εύκολη, θα κάνουν ό,τι μπορούν να δυσκολέψουν τον δρόμο με νέες λακκούβες και εμπόδια, με νέους τοίχους. Κι όπως είπε κάποτε ο μεγάλος Buddy Lackey: “Αν ένας τοίχος είναι πολύ ψηλός, θα σκάψω από κάτω του”. Εσύ, γκρουπ της γειτονιάς, ίσως θες τον δρόμο στρωμένο. Οι Oxbow θέλουν βουνά. Κι αφού παίζεις μουσική, τι άλλο είσαι παρά η κορυφή που θες να πατήσεις;

 Αν τύχει και το ακούσεις, θα βρεις πολλή εκκεντρικότητα. Θα βρεις πολλή έκφραση. Θα βρεις τραγούδια, δικέ μου, από αυτά που σε αναγκάζουν να ανακαλύψεις κάτι δικό σου που ίσως αγνοούσες, από αυτά που είναι ικανά να συντροφέψουν μικρές ώρες μεγάλων ημερών. Θα βρεις έναν από τους πιο ιδιοφυείς φασαριόζους κιθαρίστες της πιάτσας, τις καλύτερες δυναμικές που θα ακούσεις από rock rhythm section και, είπαμε, έναν Eugene. Θα μου επιτρέψεις να πω ότι, χωρίς ούτε μία σχετική μουσική αναφορά, θα βρεις το απόλυτο urban blues γκρουπ του 21ου αιώνα. Άκου το “The Upper” και το συζητάμε μετά.

 Και τώρα πρόβα. Στην τελική όλοι κάπου κάπου πρέπει ν’ αναλογιζόμαστε τον δρόμο μας. Οι Oxbow ανηφορίζουν το δικό τους ανώφελο μονοπάτι με μνημειώδη αδιαφορία!

Αντώνης Καλαμούτσος