Αθήνα, 21 Απριλίου 2017. Το κατά τ’ άλλα ανοιξιάτικο απόγευμα μοιάζει μπερδεμένο, ο αέρας έξω λυσσομανά και όλη η πόλη μοιάζει κάπως σαν να κατηφορίζει προς το Κύτταρο. Απόψε οι Need θα παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά το Hegaiamas: A Song For Freedom άλμπουμ τους στη γενέτειρα τους κι όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι θα βρίσκεται ανάμεσα στα top της χρονιάς, περιμένουμε μια περαιτέρω επιβεβαίωση. Εξάλλου, η μπάντα μήνες τώρα προωθεί και δουλεύει για αυτό το show. Κάνω ένα τσιγάρο, χαζεύοντας τα πρόσωπα έξω απ’ το club: μοιάζουν κι εκείνοι να ξέρουν τι να περιμένουν. Σβήνω τσιγάρο κάνοντας prog συνειρμούς και μπαίνω ενώ έξω είναι ακόμα λυκόφως.

Πες μου το support σου να σου πω ποιος είσαι. Οι The Mighty N δεν αποτελούν μια ‘’προφανή’’ επιλογή για special guests και γι αυτό ακριβώς κρίνεται και ως απολύτως επιτυχημένη. Η Νατάσα Τσίρου και το παρεάκι της ανεβαίνουν στη σκηνή στις 20.45 με το ‘’Ground Zero’’ και οι προθέσεις τους είναι ευθύς ξεκάθαρες: φασαριόζικο heavy alternative rock από καλή 90’s σοδειά. Η μπάντα είναι σωστά στημένη στη σκηνή, ο ήχος είναι πολύ καλός και τα πράγματα ζεσταίνονται γρήγορα. Ο κόσμος που προσέρχεται σταθερά δείχνει να περνάει μια χαρά, ειδικά στα φωνακλάδικα ρεφρέν και στα υπεργκρουβάτα riffs που προσγειώνονται δεξιά κι αριστερά. Όμως οι The Mighty N δεν παίζουν απλά για να περάσεις καλά και να συνοδεύσουν την μπύρα σου. Η μουσική τους έχει πολύ ζουμί, ένα τρομακτικό εύρος επιρροών και η πεντάδα τα καταθέτει με άνεση. Η καλά συγκαλυμμένη ψυχεδέλεια του ‘’No man’s land’’, τα fuzzαρίσματα του ‘’Who why’’, η funky bass εισαγωγή του ‘’Loose end’’, οι έξοχες δυναμικές του ‘’Rays of light’’ και το doomy κτηνάκι που λέγεται ‘’Bulletproof’’ μας προσφέρουν στιγμές εξαιρετικής μουσικότητας, ενώ τα jazzy φωνητικά περάσματα και τα πολλά σύνθετα ‘’μετρήματα’’ υπενθυμίζουν ότι, ναι, είμαστε σε ένα prog event. Η μπάντα μένει στη σκηνή για 45 λεπτά μ’ ένα σετ 10 τραγουδιών που εστιάζει ελαφρά στο πρόσφατο δεύτερο άλμπουμ τους Retribution και αποχωρεί κάτω απ’ το ζεστό χειροκρότημα του κοινού, έχοντας κάνει τη δουλειά της με το παραπάνω. Check them out και δεν θα χάσετε!

Ευτυχώς οι Need δεν μας αφήνουν σε μεγάλη αναμονή. Η ώρα είναι 21.50 και το Κύτταρο είναι ιδανικά γεμάτο τη στιγμή που η μπάντα ξεκινά αφηνιασμένη το σετ της, αποφασισμένη να παραδώσει ένα δίωρο οργασμικό σετ. Από τα πρώτα λεπτά έχει ήδη φανεί ότι θα ήταν εντελώς χαζό να μιλήσουμε για δέσιμο/απόδοση και τα συναφή. Η μπάντα είναι συναυλιακά ‘’ψημένη’’ διεθνώς και σε πολύ υψηλό επίπεδο για να αφήνει αμφιβολίες: Το παίξιμο τους είναι απλά εξαιρετικό, σε βαθμό που με βρίσκει να απορώ για το αν ο κόσμος καταλαβαίνει το πόσο καλή μπάντα παρακολουθεί. Ακούστε κι έναν γεράκο σαν εμένα που έχει δει σχεδόν όλες τις ‘’μεγάλες’’ και ‘’μεσαίες’’ prog μπάντες των 90’s: οι Need στέκονται πλάι στους μεγάλους. Η μόνη μου αμφιβολία ήταν για το αν θα υποστηριχθούν ισάξια η επιθετική και η λυρική πλευρά του ‘’πες-μου-πως-ενώσατε-τους-Nevermore-και-τους-Fates-Warning’’progressive τους. Κι αυτή η αμφιβολία ήταν έτοιμη να απαντηθεί.

Το σετ των Need ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο η μπάντα έκανε μια σύντομη διαδρομή στο παρελθόν της. Το υλικό του The Wisdom Machine και του Siamese God ακούστηκε εξαιρετικά φρέσκο, όταν όμως ακούστηκαν τα θηριώδη ‘’Symmetrape’’ και ‘’Mother Madness’’ από το Orvam , από το κοινό ακούστηκαν οι πρώτες ιαχές αλλοφροσύνης. Ιαχές που έγιναν πρώιμη αποθέωση όταν το 15λεπτο ομώνυμο προσγειώθηκε στα κεφάλια μας με όλο του το μεγαλείο, κλείνοντας τον πρώτο κύκλο του live. Πριν ξεκινήσουν την παρουσίαση του Hegaiamas, η μπάντα τίμησε τον πρόσφατα εκλιπόντα Paul O’ Neil των Savatage/Trans Siberian Orchestra με μια ιδιαίτερα φορτισμένη απόδοση του ‘’Sleep’’. Προσωπικά δεν τη βρίσκω με διασκευές, αυτή ήταν όμως μια πανέμορφη στιγμή που με βρήκε να ακούω απρόσμενα ένα πολύ ιδιαίτερο προσωπικά τραγούδι.

Και το ταξίδι του Hegaiamas ξεκινά! Αποδείχτηκε ζωντανά κάτι που η εκπληκτική παραγωγή του άλμπουμ καλύπτει: το υλικό είναι ιδιαιτέρως πιο απαιτητικό και πλούσιο. Η μπάντα ανταπεξήρθε άνετα της πρόκλησης, όχι μόνο μέσω της εκτελεστικής αρτιότητας αλλά και μέσα από το καλοζυγισμένο στήσιμο επί σκηνής. Οι σε στιγμές co-frontmen Ravaya και Αντώνης (κιθάρα και πλήκτρα) τραβάνε το βλέμμα όσο πρέπει, ενώ ο Jon παραδίδει τις παθιασμένες του ερμηνείες. Και όποιος έχει παίξει μουσική γνωρίζει ότι αν έχεις τέτοιο rhythm section από πίσω (Βίκτωρας και Στέλιος απλά κεντάνε), είσαι ελεύθερος να απογειωθείς. Ένας ακόμα λόγος για την φανταστική απόδοση του Hegaiamas ήταν η επί σκηνής ανάδειξη της θεατρικότητας του: η Σαπφώ ήρθε από τη Νορβηγία για να διακοσμήσει με την υπέρ-φωνή της, η Δανάη και η Ιωάννα ζωντάνεψαν το θεατρικό I.O.T.A και μια μικρή χορωδία συνέβαλλε στις απανωτές ανατριχίλες του 20λεπτου ομώνυμου. Η δαιδαλώδης αυτή σύνθεση έκλεισε το live μεγαλοπρεπώς και μέσα σε γενική αποθέωση.

Θέλω να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στον τραγουδιστή Jon V. Στα άλμπουμ ακούς έναν πολύ καλό τραγουδιστή. Ζωντανά όμως θα δεις έναν σπουδαίο performer, αεικίνητο κι εκρηκτικό, που παραδίδει τις φορτισμένες του ερμηνείες με αλύγιστο πάθος. Υποθέτω ότι ο Warrel Dane είναι βασική του επιρροή και, ναι, ο άνθρωπος στα δικά μου μάτια στάθηκε εξίσου γιγάντια.

Η βραδιά ήταν ένας μικρός θρίαμβος για τους Need. Κι ενώ πιστεύω ακράδαντα ότι σύντομα θα ξεπεράσουν αυτό που οι ίδιοι αποκάλεσαν ως ‘’τη σημαντικότερη headline εμφάνιση της καριέρας τους ως τώρα’’, αυτό δεν μας σταματάει από το να βροντοφωνάζουμε για να ξυπνήσουν όσ@ ακόμα κοιμούνται χωρίς να έχουν καταλάβει τι μπάντα έχουμε στα πόδια μας. Έξω από το μαγαζί, τα πρόσωπα ήταν χαμογελαστά κι ο αέρας έμοιαζε λιγότερο κρύος. Προσπάθησα να θυμηθώ αν έχω δει καλύτερο ελληνικό progressive συγκρότημα live. Δεν θυμήθηκα κανένα.

Αντώνης Καλαμούτσος