Οι Decemberance ανέκαθεν ήταν από τα πιο παράδοξα ελληνικά σχήματα. Από το 1998, όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ντέμο, έως τις μέρες μας, κράτησαν μια απόμακρη στάση από τις εγχώριες μουσικές τάσεις. Ελάχιστες, πολύ αραιές μεταξύ τους κυκλοφορίες, ακόμη πιο αραιές ζωντανές εμφανίσεις – αραιές, αλλά στοχευμένες, ίσως έχοντας κατά νου την νοοτροπία του ελληνικού κοινού – και εμμονή σ’ ένα μουσικό ιδίωμα που μόνο την τελευταία δεκαετία έγινε μόδα, και αυτό αφού πρώτα πέρασε από αρκετές μεταλλάξεις.

 Κυρίως, όμως, οι Decemberance ανέκαθεν ήταν απρόβλεπτοι όσον αφορά το περιεχόμενο των κυκλοφοριών τους. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να προβλέψει ότι η ίδια μπάντα που έβγαλε το Just a Blacklad το 2001 είναι η ίδια μπάντα που έβγαλε το Inside το 2009 ∙ ο υποφαινόμενος θεωρεί ότι ο εν λόγω δίσκος ήταν όχι μόνο εξαιρετικός, αλλά ένα πραγματικό κατόρθωμα για το doom metal γενικά – ένας δίσκος που, παρά τη δυσκολία του, εξαιτίας των διαρκών αλλαγών στις συνθέσεις, που περνούσαν απ’ το καθαρόαιμο doom στο τεχνικό death metal κι από’ κεί στο progressive rock και ξανά πάλι, ακουγόταν – και ακούγεται ακόμη και σήμερα – πρωτότυπος, συναρπαστικός και δουλεμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ∙ για να το πω διαφορετικά, το Inside ήταν ένας ένας δίσκος που δύσκολα μπορεί να τον ξεπεράσει ο δημιουργός του.

 Απ’ αυτή την άποψη, το σημαντικότερο ίσως χαρακτηριστικό του Conceiving Hell, της τωρινής κυκλοφορίας των Decemberance μετά από ολοκληρωτική απουσία έξι ετών, είναι ότι δεν αποπειρώνται καν να ξεπεράσουν το Inside. Αντιθέτως, αν κάτι είναι άμεσα εμφανές είναι ότι οι Decemberance προσπαθούν πρωτίστως να ξεπεράσουν την μέχρι τώρα ιστορία τους, κι αυτό γιατί στο Conceiving Hell μπορούμε να διακρίνουμε στοιχεία που παραπέμπουν τόσο στις βαρύτερες, πιο αργόσυρτες, αλλά και πιο τεχνικές στιγμές του Inside, με σκεπτικό όμως που παραπέμπει στους πιο πρώιμους Decemberance (ευτυχώς, περιορίζονται μόνο στο σκεπτικό – κάθε τι άλλο έχει εμφανώς προχωρήσει από εκείνη την εποχή). Μ’ άλλα λόγια, στο Conceiving Hell, οι Decemberance απεμπόλησαν τα progressive στοιχεία, τα πολλά πλήκτρα, και εστίασαν στο καθαρά doom/death metal σκέλος, με τρόπο που αναμφίβολα θα καταγοητεύσει – εάν δεν ενθουσιάσει – τους οπαδούς της παλιάς doom/death metal σχολής των ‘90’ς, θυμίζοντας το παλιό, καλό doom/death των πρώιμων My Dying Bride, Anathema και άλλων παρεμφερών κλασικών σχημάτων του είδους, σε συνδυασμό με μέρη που παραπέμπουν στον ήχο της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα (π.χ. την μεσαία περίοδο των Esoteric). Η ποικιλία των μουσικών θεμάτων είναι μεγάλη, αλλά όχι τόσο καταιγιστική όσο στην πρώτη δουλειά των Decemberance, πράγμα που επιτρέπει τόσο τα θέματα, όσο και τα κομμάτια συνολικά, να αποτυπώνονται πιο εύκολα στην μνήμη, παρά την μεγάλη (έως πολύ μεγάλη) διάρκεια των κομματιών ∙ τα κάνει να ακούγονται περισσότερα σαν κομμάτια, παρά σαν ασκήσεις ενορχήστρωσης θεμάτων.

 Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν σωστό να πούμε ότι το Conceiving Hell είναι κι αυτό μια ακόμη τακτική επιβίωσης διαμέσου της επιστροφής στις ρίζες, κι ένα ακόμη δείγμα ότι το doom metal, υπό την τρέχουσα μορφή του, έχει κορεστεί; Θεωρώ πως όχι, κι αυτό γιατί το Conceiving Hell πρωτίστως αναδεικνύει και φέρνει στην πρώτη γραμμή χαρακτηριστικά που υπήρχαν απ’ την αρχή στους Decemberance – εξάλλου, μιλάμε για ένα συγκρότημα που υφίσταται ήδη κοντά είκοσι χρόνια στα πράγματα –, αλλά το κάνει αυτό με τρόπο που να δείχνει όχι πισωγύρισμα, αλλά εξέλιξη. Δεδομένου ότι, όπως ανέφερα πιο πάνω, οι Decemberance είναι απρόβλεπτοι, δεν θα αποπειραθώ καν να εικάσω πως μπορεί να είναι η επόμενη δουλειά τους, εάν και όταν υπάρξει. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, πάντως, ότι το Conceiving Hell είναι ήδη στο προσωπικό μου τοπ 5 για το 2017.

ΑΤΜ