Μερικές φορές συμβαίνει να έχεις ακούσει τόσες πολλές φορές ένα δίσκο που δυσκολεύεσαι να αποτυπώσεις στο χαρτί τις εντυπώσεις που σου αφήνει. Εικόνες χώνονται σε καπνούς που καθορίζονται από τις διαθέσεις της εκάστοτε στιγμής και τα “καλά” τραγούδια κολλάνε πάνω σου σαν μια αυτονόητη ασχολία της καθημερινότητας. Στην περίπτωση μάλιστα του νέου δίσκου των Βρετανών TUY που πλέον διαμένουν στο Βερολίνο, έχουμε τόσα “καλά” τραγούδια που μας οδηγούν στην πεμπτουσία ενός “καλού” rock δίσκου. Εκεί, δηλαδή, που δεν μένουν και πολλά να ειπωθούν πέρα από το πάτημα ενός play και το αυτοδίδακτο λίκνισμα σε νωχελικά 4/4.

Αν κάποι@ δεν γνωρίζει τί ακριβώς παίζει αυτή η μπάντα, αρκεί να ακούσει ένα οποιοδήποτε κομμάτι της και θα καταλάβει αμέσως. Τυχαίνει μάλιστα το άλμπουμ αυτό να είναι αντιπροσωπευτικό του ήχου τους σε γενικές γραμμές και αρκετά καλογραμμένο σε ειδικές, οπότε το ξεκίνημα της γνωριμίας με δαύτους μπορεί να γίνει ανάποδα από το τελευταίο τους εν λόγω πόνημα. Θα τους χαρακτήριζα ως ψευδογκαράζ με τάσεις να γράφουν όσο πιο απλές συνθέσεις γίνεται και με μια κλίση προς ένα σκοτεινό σκηνικό που θυμίζει ημίφως σε ένα μισοάδειο μπαρ. Αυτή τους η απλότητα τους βοηθά να αναδείξουν τις συνθετικές τους ικανότητες με κομμάτια όπως το “Alice” και “Persistent Stable Hell” να σε οδηγούν με κλειστά μάτια στο βάθος του εν λόγω μπαρ. Από την άλλη λείπει κάτι που θα θεωρηθεί πρωτότυπο ή πρωτοποριακό, οπότε πάλι επιστρέφουμε στην αφετηρία του συγκεκριμένου είδους.

Πάντως στο νέο τους άλμπουμ υπάρχει μια διάθεση για μια βόλτα στα ενδότερα με αποτέλεσμα δίπλα στα στοιχεία που τους έχουν καθιερώσει να έχουμε μια πιο ώριμη και πιο εμπνευσμένη, θα έλεγα, ματιά. Βλοσυροί στίχοι για έρωτες ακολουθούνται από πολιτικές σκέψεις, οι μελωδίες είναι τόσο λιτές όσο δεν πάει και κάθε κομμάτι ακούγεται διαφορετικό, αν και ως ένα αναπόσπαστο μέρος ενός ελκυστικού δίσκου. Με εξαίρεση την κουραστική διασκευή στο “Your Sweet Love” του Lee Hazlewood, η μπάντα πετυχαίνει διάνα σε ότι δοκιμάζει και αυτό δεν το λες και μικρό επίτευγμά στον κόσμο των ανούσιων νέων rock κυκλοφοριών που ζούμε σήμερα.

Μπάμπης Κολτράνης