Ζούσες ήσυχος στη μικρή σου γκρίζα γειτονιά και έγραφες πάντα τη μουσική σου, ψάχνοντας το τέλειο beat. Γινόταν όμως όλο και δύσκολο να νοιώσεις τον παλμό, να κάνεις τη μουσική σου να μικρύνει για να χωρέσει. Εδώ, στη χώρα του μπουζουκιού και της ρετσίνας, το beat που ψάχνεις μοιάζει άρρυθμο και παράταιρο. Έπρεπε λοιπόν είτε να σιγήσεις είτε να αλλάξεις γειτονιά. Ευτυχώς επέλεξες σωστά και, κάπως έτσι βρέθηκες στο Λονδίνο.

Φαντάζομαι τον Spiro Maus στη μεγάλη μητρόπολη. Φαντάζομαι ότι αδιαφορεί πλήρως για τη βασίλισσα, το τσάι και το ποδόσφαιρο. Μόνο του μέλημα είναι η ανακάλυψη του σωστού beat, μόνο του όπλο η μουσική. Βασίλειο του μυαλού του ο ήχος. Όταν βολτάρει στο Camden σίγουρα θα σκέφτεται συχνότητες. Κοιτώντας τις γραμμές του underground, βλέπει κυματομορφές. Οι τρελοί preachers στο Hyde park θα του γεννάνε μελωδίες. Σημασία έχει ότι μάλλον βρίσκεται ακριβώς εκεί που πρέπει. Εκεί που το beat του συνάδει με αυτό της πόλης, εκεί που η ηλεκτρονική μουσική δεν μοιάζει παράφωνη, ούτε σκεπάζεται από τις κόρνες της Πατησίων.

Ο Maus στους Armada Named Sound επιμελείται σχεδόν όλα τα στάδια της δημιουργίας και της παραγωγής, μετατρέποντας το project σε περίπου προσωπικό του όχημα. Δανείζει τη “φωνή” του σε πολύ αξιόλογες τραγουδίστριες (Bellabeth, Andromeda S. και στην εξαιρετική Marta Karis) που αναλαμβάνουν να κοινωνικοποιήσουν το μήνυμα. Βάφτισε το ντεμπούτο full length album του Electronica, ο αφηρημένος τίτλος του οποίου υποδηλώνει ότι η μουσική που εμπεριέχεται είναι εμπνευσμένη από διαφορετικά ηλεκτρονικά υποείδη. Εξάλλου, το beat που κυνηγάει δεν ανήκει σε μια μουσική, σε ένα ρεύμα ή μια γειτονιά. Δηλώνει ότι θέλει ο κόσμος να διασκεδάσει και να χορέψει με τη μουσική. Εν μέρει τον πιστεύω αλλά ταυτόχρονα μάλλον θέλει, ως άλλος Pollock, να πετάξει τόνους χρώματος σε μια υπόλευκη πραγματικότητα. Παρά τη διάθεση του Maus να μην ανήκει κάπου, η εμπορικότητα του άλμπουμ είναι έκδηλη και το περιεχόμενο του δεν είναι πραγματικά ανομοιογενές. Στα δικά μου αυτιά κατατάσσεται σ’ ένα χώρο κάπου ανάμεσα σε Juno Reactor και Massive Attack του 100th Window. Τα συνθετικά του μοτίβα υπακούουν σε μια πανταχού παρούσα μελωδικότητα που συχνά γίνεται σκοτεινή και ηπίως κινηματογραφική. Πίσω από την ψηφιακή του καρδιά, το beat διαθέτει σημαντικές δόσεις φαντασίας και ρομαντισμού, αρκεί να τεντώσεις αυτί. Ξεχωρίζω το γεμάτο αυτοπεποίθηση “Crush” και το τσαχπίνικο “NY” με το πανέξυπνο εσωτερικό tribute στο “Dirty Diana”.

Το αν η μουσική θα είναι του γούστου σου ή όχι είναι, όπως πάντα, υποκειμενικό. Αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο όμως είναι η προσωπικότητα του δημιουργού. Αν σε κάποιους μοιάζει άσχετο, ένα οποιοδήποτε καλό βιβλίο θεωρίας της ιστορίας της τέχνης θα αναφέρει ότι όταν προσεγγίζουμε ένα καλλιτεχνικό έργο, το ποιόν ,ο βίος και οι πεποιθήσεις του ανθρώπου που το δημιούργησε έχουν καθοριστική σημασία για την κατανόηση του. Και η ηλεκτρονική pop μπορεί και αυτή να έχει ημερολογιακό χαρακτήρα. Έχει δικαίωμα στο να είναι ελεύθερη, ανένταχτη, ταξιδιάρικη. Στην τελική, και αυτή για την πόλη μιλάει. Για την κάθε πόλη και για το ανελέητο, υπόλευκο της beat.

Αντώνης Καλαμούτσος