Marillion – F.E.A.R. (Pledge Music/Ear Music/Intact)

 

marillion.againstthesilence 

Τέλη Σεπτέμβρη οι Marillion κυκλοφόρησαν το 18ο άλμπουμ τους με τον προβοκατόρικο τίτλο F.E.A.R., ο οποίος πολύ σύντομα χρειάστηκε να αναλυθεί στα συνθετικά του (Fuck Everyone And Run) για να μην παρεξηγηθεί.

 Θα περίμενε κανείς πως μετά από τόσα χρόνια μουσικής παρουσίας δε θα’ χε μείνει τίποτα να ειπωθεί, αλλά η επικαιρότητα προσφέρει υλικό όχι μόνο για ειδησεογραφικά δελτία και σοσιαλμιντιακές αναλύσεις. Μπορεί (αν είμαστε τυχεροί) να μετουσιωθεί σε πέντε κομμάτια – καθένα από αυτά χωρισμένο σε υπο-συνθέσεις ανάλογες τμημάτων ενός ποιήματος- με κοινό θεματικό άξονα τον προβληματισμό για τη ζωή στο «τώρα».

 Ο δίσκος ξεκινά με το “El Dorado” σε μελαγχολικούς τόνους επιστροφής σε μία αλλοτινή Βρετανία πριν την επέλαση της φιλαργυρίας και την υιοθέτηση του μοντέρνου τρόπου ζωής όπου η επιβίωση είναι ζήτημα των λίγων (“I see myself in them/The people at the borders/Waiting to exist again“), το οποίο σε 17 σχεδόν λεπτά εξελίσσεται σε ένα μανιφέστο υπέρ της ειρήνης (“There’s so much more that binds us than divides us/But our f e a r denies it“).

 Συνειρμικά σχεδόν μεταφερόμαστε στο “Living in F E A R, μία σύνθεση-προτροπή για αλλαγή (“The key left in the outside of the unlocked door/Isn’t forgetfulness/It’s a challenge to change your heart“) για να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα με την παιχνιδιάρικη έναρξη του “The Leavers” και το πέρα ως πέρα προϊόν αναπόλησης “White Papers.

 Ο δίσκος θα κλείσει με το πομπώδες “The New Kings να απηχεί τις κορώνες ενός καπιταλιστικού συστήματος όπου οι ιδεαλιστές αντιμετωπίζονται ως διαχειρίσιμοι ηλίθιοι (“Well do you remember a time when you thought you belonged to something more than you?/ You poor sods have only yourselves to blame/On your knees, peasant/You’re living for the New King“).

  Η συναισθηματική φόρτιση είναι τόσο παρούσα στιχουργικά ώστε μία ακρόαση του δίσκου εντελώς αποσυνδεδεμένη από το ιδεολογικό του context θα αποτελούσε μια εμπειρία λειψή. Το F.E.A.R φέρει έναν «παλιομοδίτικο» τόνο με πολύ νεανική ορμή, αξίζει να το ακούσεις έστω μια φορά, αλλά δύσκολα θα σε συντροφεύσει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Βικτώρια Λαμπροπούλου

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.