Οι μέρες κυλούν και ο χρόνος στενεύει. Η κατηφόρα των εποχών είναι τεράστια και οι επιλογές που υπάρχουν είναι δύο. Ή κάνεις τα πάντα για να αγνοήσεις το χρόνο, ή αγκαλιάζεις την παγωνιά. Όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα βράζουν μέσα μου την ώρα που κάθομαι και χαζεύοντας το ταβάνι ακούω το δεύτερο άλμπουμ των Daughter. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με ωθεί προς την δεύτερη επιλογή.

Αρκετά σκοτεινό και αποκαλυπτικό, με μια ομορφιά που σε όλη την διάρκεια του δίσκου ορίζει κάθε μου κίνηση. Με τα απίστευτα φωνητικά της Elena Tonra και με μια λυρική και ταυτόχρονα λεπτή επιθετικότητα της μουσικής νιώθεις μια συνεχή μάχη ενάντια στην απόγνωση, αλλά στην πραγματικότητα είναι άλλο ένα φορτίο που όσο πλησιάζει προς το τέλος σε οδηγεί στην άβυσσο. Η μουσική σταματάει και το βλέμμα παραμένει στο κενό, νιώθω πως η καρδιά μου θα μπορούσε να έχει σπάσει…

Κάπου στην διαδρομή ένα κομμάτι της χάθηκε, λέω να ξαναβάλω τον δίσκο να παίζει μήπως και το βρω. Το Not to Disappear είναι σκόπιμα δύσκολο αν προσπεράσει το δέρμα σου να το αποβάλλεις. Βρίσκει ένα σκοτεινό λάκκο για να φωλιάσει μέσα και στη συνέχεια σκάβει βαθύτερα…

Kat