Από τη σκανδιναβική μεριά της Ευρώπης, αυτή που δεν είναι καθόλου φειδωλή σε μουσικές συγκινήσεις κάθε είδους και έντασης, τέσσερα χρόνια μετά, αλλά και πάλι Νοέμβρη, οι Oh Hiroshima κυκλοφορούν το In Silence We Yearn.
Στη μπάντα αυτή το post rock βρίσκει έναν ακόμα εκφραστή της λεκτικής του κυνικότητας. Τα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας, αλλά οι τίτλοι τους σκίζουν βαθιά. Όπως στο αλλοτινό Resistance Is Futile η μελαγχολία σου γράπωνε την ψυχή από τις πρώτες κιόλας νότες του What Once Was, έτσι και στο Silence We Yearn ξεκινάς και τελειώνεις την ακρόαση με ένα μισοτελειωμένο χαμόγελο. Έχεις ήδη ξεχωρίσει τα κομμάτια που θα σε συνοδεύσουν σε μια βαρετή διαδρομή, όσο κι εκείνα που θα σε βυθίσουν στα τάρταρα ενός κυκλοθυμικού απογεύματος. Ακίνδυνα.
Αν κάτι λείπει, σε σύγκριση με το μουσικό δείγμα του 2011, είναι η ατέρμονη ατμοσφαιρικότητα. Ο δίσκος αυτός είναι δυναμικός, κινείται γρήγορα, δεν αφήνει χρόνο για οικειοθελές spacing out. Κάθε κομμάτι συνοδεύεται από στίχους – χωρία, θα έλεγε κανείς, μιας ενιαίας ιστορίας που μιλά για την ανάγκη μας να κρατηθούμε από τη μία εκείνη πιθανότητα να ανατραπεί η πραγματικότητα που μας υποτάσσει. Γι’αυτό και τα μόλις τέσσερα στιχάκια του “Drones” αποδίδουν πιστά όσα ο τίτλος του άλμπουμ υπαινίσσεται:
“ Sons and daughters, there’s no progress
Songs of hardship reach our hearts
Our scales will fall, we wait for dawn
And hope to break the radio silence”
Δεν εκφράζει κάτι από την όψιμη ανάγκη όλων μας να βιώνουμε τις επιθυμίες μας με
εκρήξεις παρά με στιγμιαία άπνοια;
Victoria L.
Against the silence 