“Η ηχώ καμπάνων ντύνει το τέλος κάθε μακάβριας ιστορίας”, σκέφτηκε φωναχτά. “Ας μπει τότε στην αρχή γιατί εδώ τίποτα δεν πρέπει να θυμίζει κάτι που έχει ξαναειπωθεί.” Την αποκάλεσαν σονάτα ενός φαντάσματος και την έντυσαν με μουσικές αδιευκρίνιστες, γλυκές, μιας ξεχασμένης εποχής η οποία ίσως και να μην υπήρξε ποτέ. Ίσως κι αυτή η ιστορία να μην υπήρξε ποτέ. Τα φαντάσματα εξάλλου είναι αποκυήματα φαντασίας και καμία λέξη δεν κατάφερε να αποκαλύψει το μυστήριο τους.

Κάτι όμως κινείται αργά στο βάθος. Μπροστά οι σκιές περιπλέκονται χορεύοντας. Τα πρόσωπα στέκουν σφιχτά κάτω από έναν χαμηλό φωτισμό. Μια ανάταση παραμονεύει μέσα μας. Avanti maestro!

Μπάμπης Κολτράνης