Blacklisted – When People Grow, People Go (deathwish)

 

 

Στο κρύο δωμάτιο εισέρχεται μια μουσική που τα κάνει όλα να φαντάζουν ασπρόμαυρα. Τα άκρα υπερνικούν την ατονισμένη καθημερινότητα και οι εντάσεις αγγίζουν εσωτερικά όρια. Η γενιά του αμερικάνικου hc που είχε βγει πριν δέκα περίπου χρόνια υπό την αιγίδα της Deathwish άφησε μια παρακαταθήκη ως προς την μίξη σκοταδιού και ακραίας μουσικής, αλλά από τότε σχεδόν μόνο οι Blacklisted έμειναν ζωντανοί ως μπάντα. Αν τότε τα φωνητικά τους που βλαχοαμερικάνιζαν και τα κάπως τυπικά γυρίσματα στα κομμάτια τους τους έκαναν υποδεέστερους από μπάντες όπως οι Killing The Dream, εδώ είναι σαν να παίρνουν την εκδίκηση τους, την εκδίκηση από τις σημαδεμένες απώλειες τους στο πέρασμα του χρόνου.

Πραγματικά ο νέος τους δίσκος είναι όσο βρώμικος, οργισμένος και αγνός χρειάζεται να είναι. Την περίοδο μάλιστα που ο συγκεκριμένος ήχος βγάζει μετριότητες (βλ. τελευταία άλμπουμ από Comeback Kid, Earth Crisis κ.α.), παραλαμβάνουμε εδώ ένα εικοσάλεπτο μπαράζ επιθετικής μουσικής που ξέρει πότε να παίρνει ανάσες για κάθε καίριο χτύπημα που μας επιφυλάσσει σε κάθε σχεδόν στροφή του. Είναι σαν να μην βρίκεται κανέναν ψεγάδι στις υπεργρήγορες συνθέσεις ή στα ελαφρώς αργά κομμάτια που αναμοχλεύονται παράγοντας μια στέρεα και εθιστική δόση. Στίχοι σκοτεινοί, φωνητικά επιτέλους πιο απλά και εύστοχα και μια λογική να κοπεί κάθε περιττό στοιχείο συνθέτουν τον πιο σπουδαίο hc δίσκο των τελευταίων χρόνων. Το ομότιτλο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο αποτελεί μάλλον το χτύπημα νοκ άουτ ή ρουά ματ αν θέλετε, καθώς πέρα από επιθετικό το όλο άκουσμα είναι ταυτόχρονα και εγκεφαλικά στοχευμένο.

 

 

Slapshot – Self/titled (Olde Tyme Records/Brass City Boss Sounds)

 

 

Όπα! Αυτή η εισαγωγή δεν είναι ίδια με αυτήν του παλαιότερου τους δίσκου με τον ξερό τίτλο Olde Tyme Hardcore; Το πρώτο αντί-μελωδικό άσμα δεν μοιάζει, όπως και αρκετά που θα ακολουθήσουν μετά, με παλαιότερους ύμνους τους; Τι σόι dejavu είναι αυτό; Η μπάντα που αρνείται να πεθάνει επέστρεψε με μόνο ένα μέλος από την αρχική σύνθεση της, τον τραγουδιστή Choke. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως το punk/hc χρειάζεται έναν τρελό για να το τραγουδήσει, ειδικά στα -άντα της και ο συγκεκριμένος από τα 80’s δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μισεί τους γύρω του, να δηλώνει καλύτερος από όλους και να φτύνει στίχους του αναψοκοκκινισμένος.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε εδώ με τα νέα μέλη να προσπαθούν να αντέξουν τις παραξενιές του και να παίξουν κάτι που τιμά τα παλιά μεγαλεία. Υπάρχουν στιγμές που όντως πείθουν με την ωμότητα που βγάζουν. Αν μάλιστα δεν είχαμε 2015 και έλειπε και μια macho στάση με τους σχεδόν βίαιους στίχους σίγουρα τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα. Προφανώς δεν υπάρχει κάτι φρέσκο εδώ μέσα γι’ αυτό και ίσως να κουράζει ο δίσκος με την μονότονη και κάπως αναμενόμενη τσίτα του. Δεν νομίζω πάντως πως τους ενδιαφέρουν ποσώς τέτοια θέματα ανανέωσης του ήχου ή αναζήτησης νέων μουσικών μέσων και αυτό το αποδεικνύουν με μια μετριότατη διασκευή που κάνουν στο …”Personal Jesus”. Αλλάζεις μυαλά πάντως σε μια προχωρημένη ηλικία; Το παρακάτω βίντεο δείχνει πανηγυρικά πως όχι.

 

 

Raised Fist – From The North (Epitaph)

 

 

Από τον Βορρά μπορείς να κρατήσεις στην μνήμη σου πολλές νέες εικόνες, αλλά σίγουρα κάτι που εντυπωσιάζει κατά μια έννοια εμάς τους Νότιους είναι τα σοβαρά και σκυθρωπά πρόσωπα των εκεί κατοίκων. Προφανώς η διαφορά του καιρού καθώς και η έλλειψη ηλιοφάνειας είναι ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό το γεγονός, κάτι που παράγει βέβαια ενδιαφέρουσες μουσικές που χαρακτηρίζονται μουντές και ενίοτε ακραίες. Μια σουηδική μπάντα λοιπόν που έβγαλε κατ’ εξοχήν τέτοιου είδους δίσκους που τους ακούς και συνοφρυώνεται το πρόσωπο σου, ιδανικούς για ακρόαση μετά από ένα δύσκολο οχτάωρο στην δουλειά, είναι και οι συγκεκριμένοι που μαζί με τους Refused ήταν οι μόνοι που δεν αντέγραφαν ότι άκουγαν από την punk/hc σκηνή των Η.Π.Α..

Πάντως και η έννοια επιθετικότητα στην μουσική, αν δεν συνοδεύεται με κάτι το νέο στον ήχο δεν λέει και από μόνη της τίποτα. Ακούγοντας μάλιστα το νέο τους άλμπουμ κάπου δεν διακρίνεται αυτή η εμφανής δύναμη που έκανε δίσκους του όπως το Sound Of The Republic τόσο εκτονωτικούς. Είναι σαν η μπάντα να μην έχει να παίξει κάτι άλλο από αυτά που έχει ήδη καταθέσει και απλά αναμασά τα ίδια μοτίβα χωρίς την ενεργητικότητα που κουβαλά μια νέα ανανεωτική ιδέα. Αυτή παλαιότερα για αυτούς ήταν το δέσιμο του hardcore με μεταλλικά στοιχεία, κυρίως λόγω της ένταξης ενός drummer από μια black metal μπάντα, αλλά πλέον έχει μείνει μια δεμένη μεν, ανούσια δε ενεργητικότητα να χάνεται κάπου στα μισά του δρόμου. Κατά έναν περίεργο τρόπο ακόμη και ο ήχος της εδώ παραγωγής ακούγεται τζούφιος και προσποιητά ερασιτεχνικός. Ignoring The Guidelines έλεγαν κάποτε. Για τώρα δεν το νομίζω.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης