Ο Lolek δεν ήταν πάντα Lolek. Τον γνωρίσαμε μέσα από το δίδυμο που είχαν στήσει με τον Bolek τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα κάπου στην Αθήνα. Ως Bolek & Lolek έπαιζαν και τραγουδούσαν σε διάφορους χώρους και πλατείες στις My Space εποχές. Μαζί δισκογραφικό βήμα ουδέποτε έκαναν και κάποια live αργότερα ήρθε o χωρισμός. Έτσι ο Lolek ή Γιάννης Αναγνωστάτος, συνέχισε μόνος ως Lolek, έτσι απλά, χωρίς Bolek…

To 2009 στην σχεδόν νεοσύστατη τότε Inner Ear (σχεδόν δύο χρόνια μετά το πέρασμα της Low Impedance στην ιστορία) εξέδωσε την πρώτη προσωπική του δουλειά με τίτλο Alone. Αλήθεια, θυμάστε εκείνο το αυστηρό εξώφυλλο με τις παγωμένες πόζες του Γιάννη και τα παλαιομοδίτικα έπιπλα; Ένας αγγλόφωνος δίσκος που θυμίζει Cohen, μεγαλωμένο με Μεσογειακό ήλιο και χωριάτικη σαλάτα. Το Alone είχε καταφέρει να αποσπάσει αρκετές και καλές κριτικές από τον κόσμο της μουσικής. Σε αυτό συναντά κανείς κάποιες συμπαθητικές συνθέσεις, κάπως μονότονες σε ενορχηστρωτικό επίπεδο αλλά, τα ‘χει αυτά η παλέτα του τραγουδοποιού, δεν τα έχει; Αλλάζοντας ρότα δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του Alone, ο Lolek γίνεται Λόλεκ και στρέφεται εναντίον σε όσους πιστεύουν ότι το rock δεν γράφεται ροκ αλλά ούτε και τραγουδιέται (μια κόντρα των ντόπιων μουσικών 80’s που προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα) και κυκλοφορεί τον δίσκο Αχινός στον Εξώστη της ΙΕ.

Ένα δημιουργικό στραβοπάτημα ή πολλά μουσικά αδιέξοδα; Ποτέ κανείς δεν θα μάθει. Μια σοβαροφανής και άνευ περιεχομένου ποίηση διέπει τον δίσκο στο σύνολο του. Ξεκινώντας από τους στίχους του καλλιτέχνη ως και τις ρηχές, πολλές φορές, ενορχηστρώσεις σε συνδυασμό με την δυσκοίλια ερμηνεία του τραγουδοποιού θέτουν το έργο κάτω του μετρίου. Αν όμως μέναμε κάπου εδώ, κάποιοι θα ζούσαν καλά και εμείς καλύτερα.

Τις προηγούμενες μέρες χαμένος κάπου στη μετάφραση έπεσα πάνω στην νέα δουλειά του τραγουδοποιού Γιάννη Αναγνωστάτου ή Lolek ή Λόλεκ. Δεν έχει σημασία. To Ουρανός Μολύβι λοιπόν είναι ο νέος δίσκος του και κυκλοφορεί ήδη από την InrealTime Records. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή όπως πληροφορείται κανείς διαβάζοντας το κείμενο που συνοδεύει τον δίσκο. Στον δίσκο αυτό, τη μουσική υπογράφει ο Λόλεκ μαζί με τον φίλο του Κάχη (Γιάννη Καχραμάνογλου) όπου ο δεύτερος (υπο)γράφει τους στίχους σε ολόκληρο το album, μαζί τους αρκετοί ακόμα μουσικοί τους συνοδεύουν σε αυτό το ρεμπέτικο- rock γλέντι.

Από το πρώτο άκουσμα, δημιουργεί την αίσθηση μιας κακής Παπακωνσταντικής (Του Θανάση, αν ο όρος ευσταθεί) σχολής και άκουσμα στο άκουσμα καταντά σε μια φαρσοκωμωδία, καθώς αυτό που ακούει κανείς μοιάζει με σχεδόν όλη την ελληνική μουσική των τελευταίων πενήντα – εξήντα  χρόνων στριμωγμένη σε συνθέσεις fast forward. Σαν κολάζ χιλιοακουσμένων ιδεών. Και να τη πάλι! Η ερμηνευτική νωχελικότητα του Αναγνωστάτου είναι εδώ, ήδη από τα πρώτα κιόλας λόγια του εναρκτήριου κομματιού “Μάρκος” (ωδή στον Βαμβακάρη) και παραμένει καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου να υπενθυμίζει ότι δεν άλλαξαν πολλά από τον προηγούμενο δίσκο.

Ρεμπετικορόκ αλήθειες και Αγγελακικές μοιρολατρίες. Όπως και αν το δει κανείς ο δίσκος τούτος μπάζει από παντού. Σαν πειρατική γαλέρα που στο φόντο αχνοφαίνονται οι Γαλάτες να τραβούν για ακόμα μια από τις γνωστές τους περιπέτειες.

Mu | te