Κατά έναν περίεργο τρόπο χρειάστηκε ο νέος δίσκος ενός κιθαριστικού συγκροτήματος για να μας θυμίσει πόσο βαρετές ακούγονται οι κιθάρες σήμερα. Όχι βγάζοντας ένα αδιάφορο άλμπουμ, καθώς δεν μιλάμε για τους U2, αλλά αφήνοντας πέρα τα γκάζια τα οποία αναδείκνυε το παίξιμο του πρώην ντράμερ τους (και πρώην Sonic Youth βεβαίως) Steve Shelley, και βγάζοντας έναν σχεδόν ρετρό και συνάμα απόλυτα σύγχρονο ήχο. Πόσες άραγε rock μπάντες θα έντυναν το πέμπτο τους δίσκο με ένα τόσο αφαιρετικό εξώφυλλο που θυμίζει ελαφρώς Kandinsky;

Γενικά από ερωτήματα όσον αφορά το Irreal, άλλο τίποτα. Πως άραγε συνθέσεις χωρίς εμφανείς μελωδίες καρφώνονται τόσο άνετα στον εγκέφαλο; Μήπως η ελαφρώς dub υφή του δίσκου έχει να κάνει κάτι με αυτό; Σίγουρα πάντως ο δηλωμένος στόχος της μπάντας να σε κάνει να μπεις με την θέληση σου σε ένα τούνελ μονότονης ρυθμικότητας επιτυγχάνεται. Κυρίως γιατί μικρές λεπτομέρειες στην πορεία εμφανίζουν μυστήριες πτυχές του κάθε κομματιού που σε κάνουν να συνεχίσεις προς το βάθος. Ίσως το όλο άκουσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και post punk, αν αυτό δεν επιδείκνυε μια αδιαφορία ως προς την μελαγχολία, μουσικά μιλώντας. Αυτό το ξερό κόψιμο που χαρακτηρίζει τους στίχους, καθώς και τον τρόπο που αυτοί ερμηνεύονται από τον τραγουδιστή της μπάντας, πέρα από το να θυμίζει Joy Division ή Fall, δίνει τον κύριο τόνο σε μια γενικότερα εξωπραγματική ατμόσφαιρα, γεμάτη κρυφές παραμορφώσεις.

Θα μπορούσαμε να αναλωθούμε στην εξωπραγματική επίσης πιστότητα του ήχου που σφραγίζει την γοητεία του Irreal, αλλά όσο κοιτάμε την άρτια μορφή του, χάνουμε κάπως την επαφή με το περιεχόμενο του. Ενώ λοιπόν όλα είναι στημένα σχεδόν με αλάνθαστο τρόπο, κάπου οι συνθετικές ιδέες πάσχουν. Όχι πως υπάρχουν εδώ μέτριες στιγμές, αλλά λείπουν εκείνα τα κομμάτια που θα ξεχωρίσουν μέσα από το γενικότερο τριπάρισμα. Χαρακτηριστικά το “Another Thought” χαράσσει έναν κολλητικό ρυθμό που όμως δεν οδηγεί σε κάποιο εκρηκτικό σημείο.

Κατά μια έννοια αυτό συμβαίνει καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, όπου είναι σαν να ακούς μια dub έκδοση ενός δίσκου που δεν βγήκε ποτέ, γιατί ίσως φοβήθηκαν οι δημιουργοί του μην τυχόν και τους οδηγήσει στην τρέλα! Εντούτοις το Irreal είναι μια ιδανική δισκογραφική αφορμή για να ανοίξει με μυστήριο το μουσικό έτος 2015.

Μπάμπης Κολτράνης