Βάζοντας να ακούσω το Entropicalia των The Soundcarriers, σίγουρα δεν περίμενα να με ενθουσιάσουν από το πρώτο κιόλας λεπτό. Ιδανικό άλμπουμ για πρωινομεσημεριανό καφεδάκι. Ο ήχος του έχει μία 70’s απόχρωση, που σε συνδυασμό με λίγο μυστήριο και κάποια ψυχεδελικά σημεία, καταφέρνει να σε ταξιδέψει.

Θα μπορούσε επίσης να συμβεί και το εξής καταπληκτικό με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Γύρω σου χαλασμός. Απαράδεκτο ψιλόβροχο, από αυτό που νιώθεις ότι σε φτύνουν τίποτα μύγες. Κόρνες σε συνοδεία μπινελικίων και γαμωσταυριδίων. Ηλικιωμένοι κάνουν το κατοστάρι της ζωής τους, ευελπιστώντας για μία θέση στον παράδεισο (όπου παράδεισος βλέπε θέση στο τρόλεϊ). Τράπεζες σχηματίζουν ουρές μπροστά στους πρεζέμπορους των οίκων αξιολόγησης, καρτερώντας την δόση τους. Ένα αυτοκίνητο με τίγκα πρίμα και μπάσα, προκαλεί ηχορύπανση της τάξεως των 6.4 βαθμών της κλίμακας Παντελίδη και η σπιτονοικοκυρά σου διασχίζει τον δρόμο, με ρόμπα και ρολά στο κεφάλι, κατευθυνόμενη προς το μίνι μάρκετ για να αγοράσει Άσσο άφιλτρο και 7 μέρες TV.

 Εσύ όμως ακούς The Soundcarriers και έχεις ήλιο. Έναν ολόλαμπρο, γεμάτο ήλιο που σε καίει γλυκά στο μπαλκόνι σου. Πόδια στα κάγκελα, χέρια πίσω από το κεφάλι, μάτια κλειστά, χαμόγελο μόουντ ιζ ον, ώσπου αντιλαμβάνεσαι το σώμα σου να γλιστράει σιγά σιγά. Πριν το καταλάβεις, έχεις ρευστοποιηθεί σχηματίζοντας μία πολύχρωμη λιμνούλα. Αυτό είναι το Entropicalia των The soundcarriers. Ένα παιχνίδι χρωμάτων που δεν σε ενδιαφέρει αν λερωθείς.