Υπάρχουν δυο συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας που διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα, όπου το χρώμα που ντύνονται όλα, είναι το ένα και αυτό. Αυτές συναντώνται εκεί που ο ήλιος δύει και ανατέλλει. Αν παγώναμε τον χρόνο, οι δυο αυτές σεκάνς μοιάζουν τόσο, που ως αποκομμένες φωτογραφίες θα μπορούσαν να αναφέρονται στην κυκλικότητα του χρόνου, τον μύθο του Σίσυφου και ένα μάτσο φιλοσοφικές προεκτάσεις του θέματος. Ανατολή ή δύση; Το ερώτημα αποκτά μια διττή έννοια, ακούγοντας τον δεύτερο δίσκο της Νοτιοκορεάτισσας Ha-Yang Kim, Threadsuns. Ο λόγος είναι πως η παράδοση της εκεί πλευράς της υδρογείου (βλ. Άπω Ανατολή), συναντά μουσικά αυτήν της περισσότερη γνωστής σε μας (βλ. Δύση). Διόλου τυχαία η νεαρή τσελίστρια και συνθέτης σύγχρονης κλασσικής μουσικής, έχει βρει δισκογραφική στέγη στην Tzadik του John Zorn, όπως επίσης διαμένει στην πόλη-χωνευτήρι των πολιτισμών, την Νέα Υόρκη.

Δεν έχουμε εδώ όμως απλά μια δημιουργία με την βελόνα της πυξίδας να μην κρατά μια κάποια σταθερά, δείχνοντας απλώς τον τρόπο να αυτοσχεδιάζεις πάνω στην κλασσική μουσική. Ο πλούτος του Threadsuns, το οποίο το ερμηνεύουν οι Jack Quartet, βρίσκεται ακριβώς στην δαιδαλώδη του δομή, στις οξείες γωνίες του και την αναπάντεχη ροή του. Με επιρροές από τον Arvo Pärt  και την γοητεία της αισθητικής του μέρους από όπου κατάγεται, η Ha-Yang Kim ξεπερνά τα δίπολα εύκολης-δύσκολης, ήρεμης-έντονης, μελωδικής-ατμοσφαιρικής μουσικής. Απλά από τις πρώτες απότομες έγχορδες ανακοπές μένεις προσηλωμένος, μέχρι το ηχητικά μουντό φινάλε, εισπράττοντας κάτι βαθυστόχαστο, που στέκεται πέρα από τον μινιμαλισμό της Hildur Gudnadottir και την ευκρίνεια της Julia Kent. Τρεις δεκαπεντάλεπτες περίπου συνθέσεις, αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά σε τέλεια συνοχή, μια φέρνουν στο νου την στιγμή που όλα δύουν, έξω και μέσα μας, μια παραπέμπουν στις πρώτες πρωινές αναλαμπές του νου.

Αφιερωμένο το έργο στον ποιητή Paul Celan, αποδεικνύει πως υπάρχουν τόσες άγνωστες μουσικές, από μέρη ακόμη πιο άγνωστα, που μένει να ανακαλυφθούν. Δεν έχει σημασία το που ακριβώς κατευθυνόμαστε, αλλά το βίωμα ενός ευφάνταστου ταξιδιού που διαρκεί 45 λεπτά. Τόσο μακριά, τόσο κοντά.

Μπάμπης Κολτράνης