Τετάρτη 12 Ιουλίου 2017.

Έχω μέρες να γράψω. Μετά την απαγόρευση κάθε ελεύθερης σκέψης, φυλάω αυτό το ημερολόγιο σαν ιερό δισκοπότηρο. Αν το βρουν οι ομάδες κάλυψης και απόκρυψης της αλήθειας του Μεγαϋπουργείου, είμαι τελειωμένος. Οι εκλογές του 2013 ήταν αιφνιδιαστικές, με το αποτέλεσμα να βρωμάει στημένη φωτογραφία celebrity σε glamour περιοδικό οίκου και ανοχής. Πολλοί φίλοι και γνωστοί πρόλαβαν και φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό, πριν κλείσουν τα σύνορα. Εγώ εδώ. Μικρός ήθελα να γίνω ηθοποιός. Τα τελευταία χρόνια δίνω την παράσταση της ζωής μου, με αντάλλαγμα την ύπαρξή μου. Ο πρωθυπουργός, που αυτοαποκαλείται Μέγιστος Εθνάρχης, έχει καταλύσει κάθε ίχνος δημοκρατίας. Η τηλεόραση, που υποχρεωτικά υπάρχει σε κάθε σπίτι, είναι ανοιχτή επί μονίμου βάσεως, χωρίς την δυνατότητα να την κλείσεις. Το κανάλι της κυβερνήσεως σε παρακολουθεί και σου αραδιάζει ψευδείς ειδήσεις ευημερίας και δήθεν επιτυχίες της χώρας σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Έχω να γευτώ κρέας μήνες. Η κυβέρνηση μοιράζει, τον τελευταίο χρόνο, κάτι κονσέρβες, ελέω του εμπάργκο που έχουμε υποστεί, με θρεπτικά στοιχεία για το σώμα και το πνεύμα, όπως διατυμπανίζουν. Ένα απαίσιο νερόπλυμα με κάτι σαν μπιζέλια στην άκρη. Χάθηκαν, πριν κάτι χρόνια, μέσα σε μια νύχτα όλοι οι μετανάστες. Είχα μπουχτίσει να τους βλέπω, γνέφοντας και εγώ άθελά μου καταφατικά σε κάθε τσιρίδα για τους εγκληματίες μετανάστες που να τσακιστούν και να φύγουν τώρα. Μου λείπουν. Σίγουρα θα έβρισκαν τρόπο να μας πουλάνε καμιά μπριζόλα μαζί με την ντοματοχλαπάτσα. Σε μια νύχτα χάθηκαν και όσοι εναντιώθηκαν με συλλαλητήρια στη νέα κυβέρνηση. Σε μια νύχτα χάθηκε η παιδεία, που ξημερώματα βρέθηκε βιασμένη από ανθρωποειδή που διδάσκουν μίσος για όλους τους κακοί που βάλλουν από χίλιες μεριές την ένδοξη πατρίδα μας. Σε μια νύχτα χάθηκε η νοσηλεία. Τα αυτοκίνητα που διψούσαν για βενζίνη. Ο άρτος. Το χαμόγελο. Η διασκέδαση. Το δικαίωμα στην ελευθερία. Σε μια νύχτα χάθηκαν όλα. Η μετριότητα που μας κυρίευε, μας έτρεφε με την αυταπάτη της ζωής που φοράει τα καλά της. Η ζωή μας όμως ήταν γυμνή. Πάντα περιμέναμε από τους άλλους να αντιδράσουν κάνοντας το πρώτο βήμα. Ξεκινήστε εσείς την επανάστασή σας και θα σας βλέπω από την Όλγα Τρέμη αν θα τα πηγαίνετε καλά. Κάποτε, καλό μου ημερολόγιο, μάζεψαν το παιδί που έμενε πιο κάτω που ήταν παράνομος μετανάστης. Εγώ ξέρεις τί έκανα; Δεν αντέδρασα καν γιατί δεν είμαι μετανάστης. Μετά μάζεψαν τον γείτονά μου, που ήταν αριστερός. Εγώ δεν αντέδρασα γιατί δεν δήλωνα αριστερός. Μετά σειρά είχε ο από πάνω μου, που ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Εγώ δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν της κουλτούρας. Μετά ο παραδίπλα που ήταν ομοφυλόφιλος. Εγώ δεν αντέδρασα γιατί δεν με ενδιέφεραν τέτοια άτομα. Μετά ήρθε η δική μου σειρά. Τότε κατάλαβα πόσο μόνος ήμουν τελικά. Με μίσησα ολοκληρωτικά που αδιαφορούσα κάνοντας συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, για το τι πρέπει να αλλάξει σε αυτήν τη χώρα, και άκουσε με ντε! εγώ θα σου πω που ξέρω! και περνούσε η ώρα, χρυσώνοντας το χάπι της συνείδησής μου ότι όλα λειτουργούν σαν ελβετικό τυρί. Νόστιμα αλλά με τρύπες. Μίσησα τους ανθρώπους που τους αρέσει να εξουσιάζονται, έστω και ενδόμυχα, χωρίς να αντιδρούν στο ελάχιστο, όταν νιώθουν την αδικία στο πετσί τους. Αλλά να μου πεις μια ζωή ήμασταν Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Αριστεροί – δεξιοί. Άσπρο – μαύρο. Βουγιουκλάκη – Καρέζη. Καρπούζι – πεπόνι. Μουσική – σκυλάδικα. Ποτέ ενωμένοι για ένα σκοπό. Θέλω να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω να είναι μέρα. Τα τελευταία χρόνια ξυπνάω και είναι ακόμα εκείνη η νύχτα που χάθηκαν όλοι. Φοβάμαι να δείξω τον φόβο μου για να μην χαθώ και εγώ μια νύχτα. Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως τελικά αξίζει η βουτιά στο κενό παρά μια ζωή στο κενό. Σε αφήνω ημερολόγιο. Ελπίζω να σε διαβάσει κάποτε κάποι@ στο μέλλον και να αναρωτηθεί τί πήγε λάθος. Εσωκλείω και ένα μουσικό album γιατί τελικά δεν ήταν όλα άθλια. Υπήρξαν και στιγμές φωτιάς στην ανιαρή ζωή μας.

http://incospe.blogspot.de/2013/12/incognita-sperans-2013.html

Alejandro