Πριν δεκάξι χρόνια δεν είχαμε το Διαδίκτυο να παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, δεν είχαμε την μανία να επανέρχονται σωρηδόν μπάντες από το παρελθόν μπας και γεμίσουν τα στάδια των φεστιβάλ, γενικά έχουμε ξεχάσει τι είχαμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως είχαμε το τελευταίο album των The Afghan Whigs. Αυτό που ήρθε ως χωνευτικό, μπας και ηρεμήσουν οι φίλοι της μπάντας μετά την καταιγιστική τριάδα δίσκων που είχε προηγηθεί, και ταυτόχρονα να ευχαριστηθούν με κανένα χιτάκι τα αφεντικά της πολυεθνικής που τους δέχτηκε στην αγκαλιά της. Η συνέχεια γνωστή και κάπως προβλεπόμενη : μη αναμενόμενη εμπορική επιτυχία του 1965, διάλυση της μπάντας, φτιάξιμο προσωπικής μπάντας του Greg Dulli, του κυρίου προσώπου των A.W., με το όνομα The Twilight Singers, πορεία στα τυφλά με συνεργασίες, διάφορα άλλα σχήματα, περιττά κιλά, ρυτίδες κλπ.

Πριν λίγα χρόνια, και με έναν ας το πιστέψουμε τυχαίο τρόπο, η μπάντα βγαίνει στο δρόμο με τα τρία από τα τέσσερα ιδρυτικά μέλη της, για να θυμηθεί τα παλιά, καθώς καταλαβαίνει πως μπορεί να μην πούλαγε με το κιλό τότε στα ντουζένια της, αλλά αυτοί που την τιμούσαν συνεχίζουν ακόμη να τους αναφέρουν ως μια από τις μεγάλες τους αγάπες. Ως αυτόπτης μάρτυρας μιας βραδιάς από την σειρά των επανεμφανίσεων τους, ομολογώ πως άξιζε τελικά να ξαναβγεί με αυτήν την δύναμη αυτό το σχήμα που δένει τόσο όμορφα την soul με τον επιθετικό κιθαριστικό ήχο. Μια χαρά και οι διασκευές, που ήταν οι μόνες νέες τους ηχογραφήσεις, αλλά ήρθε η σειρά του νέου ολοκληρωμένου δίσκου για να δοκιμαστούν στα δύσκολα. Να σημειωθεί πως στην μπάντα έχουν μείνει μόνο δυο άτομα από την αρχική της σύνθεση, καθώς ο κιθαρίστας Rick McCollum αποχώρησε για προσωπικούς λόγους πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση του δίσκου. Οπότε μένουμε με περισσότερα πλέον μέλη από τους The Twilight Singers στο σχήμα, γεγονός καταλυτικό για το όλο αποτέλεσμα.

Το νέο τους λοιπόν album απλά δεν ακούγεται ως A.W., αλλά ως μια φυσική συνέχεια του τελευταίου δίσκου των T.S.. Αυτό βέβαια μπορεί να μην ήταν κατ’ ανάγκη ένα αρνητικό γεγονός αν οι T.S. είχαν μείνει στο δεύτερο αριστουργηματικό τους δίσκο, το Blackberry Belle, όπου ο Dulli κατάφερνε ακόμη και ανέδιδε μια μελαγχολική αύρα καθ όλη την διάρκεια ενός συγκεντρωμένου ηχογραφημένου υλικού. Δεν έχουμε όμως 2003, και απλά αναρωτιόμαστε αν όλη αυτή η αναγεννημένη προσπάθεια σκόπευε απλά στο να επανέλθει δριμύτερος εμπορικά ο Dulli με την όποια παρέα του. Ποιος ο λόγος να επαναφέρεις ένα brand name (που θα έλεγαν και οι μανατζερίστες) όταν αυτό δεν πιστοποιείται (με I.S.O.;) πουθενά στην μοντέρνα έκδοση του; Το Do To The Beast σίγουρα δεν είναι μέτριος δίσκος. Μια χαρά καλοπαιγμένος και φροντισμένος είναι, έχει ορισμένες εύηχες στιγμές αλλά μέχρι εκεί. Είναι τέτοιο το βάρος του παρελθόντος που το κάνει να ωχριά μπροστά στις παλιές στιγμές της μπάντας. Ούτε βέβαια έχει τα σουξέ όπως μια άλλη τρισκατάρατη μπάντα, που κατάφερε με τον δίσκο Californication να επανέλθει με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από όση είχε γευτεί στο παρελθόν, οπότε μένει κάτι που ούτε να το μισήσεις μπορείς, όπως το όνομα της μπάντας που σκόπιμα δεν αναφέρουμε, αλλά ούτε να το αγαπήσεις, καθώς δεν έχει κάτι που να σε ιντριγκάρει.

Το τελευταίο που θα χρειαζόμασταν σήμερα θα ήταν ένας ορθολογικός rock δίσκος που δεν επιφυλάσσει καμία απολύτως έκπληξη ή νεωτερικότητα. Στην ερώτηση τι να περιμέναμε από μια μπάντα που ξαναβγαίνει μετά από τόσα χρόνια (βλ. και την νέα κυκλοφορία των Pixies με παρόμοια λογική), δεν μπορεί παρά να μπει μια αυστηρότητα με βάση το κατατεθειμένο υλικό της μπάντας. Αυτό που είχε λόγο ύπαρξης όταν τα μέλη τους εξερευνούσαν μουσικά, και όχι όταν εξερευνούσαν μόνο τον εαυτό τους. Τώρα πια είναι αργά για αληθινά δάκρυα.

Μπάμπης Κολτράνης