“Αν ήταν όλα τέλεια, απλά δεν θα μας χρειαζόταν η τέχνη”. Η ρήση του Andrei Tarkovsky αφορά κάθε μορφή αυτού που ονομάζουμε τέχνη, πόσο μάλλον αυτήν που φαντάζει ως η πιο άμεσα αντιληπτή, όπως είναι η μουσική. Αυτήν που κάνει τον ενίοτε μελαγχολικό της τόνο να αφορά άκρως υποκειμενικές στιγμές μας και ταυτόχρονα να επουλώνει τις όποιες βαθιές πληγές στην μνήμη. Ο Jason Molina γνωστός με το καλλιτεχνικό όνομα Songs: Ohia, τα έζησε στο πετσί του όλα αυτά. Όπως κάθε μοναχικός ερμηνευτής που εγκαταλείπει σχετικά νέος τον κόσμο αυτό, κάνει τα λόγια του να φαντάζουν άκρως αποκαλυπτικά μετά θάνατον, ενώ η μορφή του αποκτά αμετάκλητα θλιμμένα χαρακτηριστικά.

Όχι, το κείμενο αυτό δεν είναι ένας επικήδειος ή φόρος τιμής σε αυτόν τον τύπο που απλά έβγαλε στην μουσική αυτό που έκρυβε βαθιά μέσα του. Ούτε αθανασίες, ούτε ήρωες, ούτε άλλοι κόσμοι υπάρχουν για να ξεγελιόμαστε αντιμετωπίζοντας τον όποιο χαμό. Δεν χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά κανείς από δαύτους για το κατευόδιο στο επιτελικό αυτό ταξίδι. Είναι ό,τι δημιουργικό αφήνει κανείς που μένει και αυτή εδώ η μουσική που συμβολίζει το σκοτεινό μπλε γαλάζιο στο πάνω μέρος του κειμένου, ίσως να μην χρειάζεται καν αυτές τις αράδες για να την περιγράψουν. Η συλλογή αυτή με τα κομμάτια του δημιουργού που βγήκαν σε singles, η οποία βγήκε σε συλλεκτικό κουτί την Record Store Day αλλά και σε μονό cd, αποδεικνύει με εμφατικό τρόπο πως δυνατή μουσική δεν σημαίνει απαραιτήτως αυτή που κουβαλά ένταση στον ήχο και ταυτόχρονα ακουστική/folk δεν είναι απαραιτήτως χαμηλών τόνων.

Ο άνθρωπος όχι μόνο ήξερε να γράφει αλλά επιπλέον ερμήνευε με ιδανικό τρόπο τα γραπτά του. Ούτε καν στις λιγοστές κραυγές που υπάρχουν στα πρώτα κομμάτια της συλλογής, δεν βγαίνει από τον σωστό τονισμό του. Κομμάτια απλά, χωρίς όμως να θυμίζουν το ένα το άλλο, κουβαλώντας μια απογυμνωμένη γοητεία και έναν μελωδικό πλούτο, καταφέρνουν να μεταβάλλουν αυτήν την μελαγχολική μουσική σε καθαρτική εμπειρία.

Δυστυχώς αυτό δεν αρκούσε τελικά για τον ίδιο ώστε να αποκαθάρει το κορμί του από το αλκοόλ που τελικά τον τσάκισε κυριολεκτικά. Η ισορροπία εξάλλου που πρέπει να κρατήσει κάποι@ πάνω στο σχοινί που ονομάζεται αποτύπωση έντονων συναισθημάτων έχοντας από κάτω του το απόλυτο κενό και καμία δεύτερη ευκαιρία, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Πάντως το Journey On αποτυπώνει αριστουργηματικά αυτήν την μαγική στιγμή όπου ακροβατείς χωρίς να κοιτάζεις πουθενά πέρα από την άλλη άκρη του νήματος που σε κρατά ζωντανό. Το πέρασμα μέχρι την λύτρωση διαρκεί όσο η ακρόαση αυτής της συλλογής.

Μπάμπης Κολτράνης