Αν οι Hellhammer είναι η μπάντα που εφηύρε ουσιαστικά το black metal στην πούρα του μορφή και οι Celtic Frost ήταν την εποχή του To Megatherion και του Into The Pandemonium η απόλυτη avant garde metal μπάντα που δύσκολα καταλάβαινε ο μέσος τριχωτός μεταλλάς στα ’80s, οι Triptykon έρχονται να αποτελέσουν το επόμενο φυσικό βήμα του προαναφερθέντα εγκέφαλου που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Η μουσική και εδώ είναι απόκοσμη, ακραία και θεοσκότεινη αλλά το σημαντικότερο είναι πως καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ του είδους και να ακούγεται άκρως αναγωοννημένη. Αν και μιλάμε για έναν τυπικό μεταλλικό δίσκο, προσέχοντας η μπάντα την κάθε λεπτομέρεια στα στοιχεία που χρησιμοποιεί, κάνει τα πάντα να λάμπουν αυτόφωτα. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να πεις αν αυτό που ακούς ανήκει στους χώρους του ατμοσφαιρικού, ακραίου ή doom metal καθώς η μπάντα συνθέτει με έναν αρμονικότατο τρόπο διαφορετικά είδη φωνητικών, συνθετικών ιδεών και μοτίβων, παράγοντας έναν επιβλητικό ήχο. Αυτός είναι που βοηθά τις συνθέσεις να αποκτήσουν αυτήν την υποβλητική δύναμη που κάνει την μουσική του δίσκου να φαντάζει σαν γίγαντες που κινούνται με αργά βήματα προς το μέρος σου.

Υπάρχει γοητεία αποτυπωμένη στα Μελανά Χάσματα; Η απάντηση είναι σαφώς θετική. Πηγαίο σκότος, εναλλαγές στις συνθέσεις, πλούσιοι ήχοι και σχεδόν καθόλου solo κάνουν τον δίσκο χορταστικό όπου μετά την επιμελή ακρόαση του, μένεις για λίγο αποκαμωμένος κοιτώντας από το παράθυρο σου την αμίλητη φύση. Η σιωπή της μοιάζει με την δικιά σου την στιγμή εκείνη που κλείνουν τα σχεδόν εβδομήντα λεπτά που διαρκούν τα Melana Chasmata.

Μπάμπης Κολτράνης