Ghostpoet – Some Say I So I Say Light (PIAS)

Η μουσική έκφραση που λέγεται “ραπάρισμα” μπορεί ακόμη να εμπνέει αμέτρητους νεολαίους ανά τον κόσμο, αλλά είναι τέτοια η παρεμβολή του θεάματος σε αυτό που όλα σχεδόν τα εγχειρήματα του είδους φαντάζουν καταδικασμένα να ακουστούν άσφαιρα ή γραφικά από την αρχή τους. Ο Ghostpoet όμως είναι μια διαφορετική περίπτωση. Μόλις στον δεύτερο του δίσκο βγάζει έναν πρωτότυπο ήχο που αν και θυμίζει από trip hop μέχρι Burial και Roots Manuva, εντούτοις ακούγεται ολόφρεσκος. Χωρίς να κυλά σε επικίνδυνα βάθη και χωρίς να χρησιμοποιεί εύκολες συνταγές, πετυχαίνει σε κάθε κομμάτι από τα έντεκα που περιέχονται εδώ να σε κάνει να στήνεις αυτί για να προσέξεις τους ενδιαφέροντες στίχους του. Το μυστικό του όμως όπλο είναι η πλούσια και λιτή μουσική που συνοδεύει τις ρίμες του και που κάνει τον περσινό αυτόν δίσκο προσιτό σε κόσμο που δεν το έχει με τέτοιου είδους ακούσματα.

lovesliescrushing – Ghost Colored Halo (projekt)

Θυμάστε κάτι περίεργα παιχνίδια όπου κοίταζες για λίγα λεπτά συγκεκριμένα ασπρόμαυρα σχέδια στον τοίχο και έπειτα απομακρύνοντας το βλέμμα σου συνέχιζες να τα βλέπεις μπροστά σου; Λοιπόν, αυτή η μουσική του ντουέτου των Scott Cortez στα όργανα και Melissa Arpin στη φωνή, που υπάρχει από τα 90’s και ονομάζεται lovesliescrushing, μπορεί άνετα να συγκριθεί με το προαναφερόμενο παιχνίδι ως προς το τριπάρισμα που προκαλεί. Μια ευήλια ambient που φτιάχτηκε παιγμένη ζωντανά με μιας και φαντάζει σαν να μην είχε σκοπό να σταματήσει ποτέ. Καθώς μια ψυχεδελική/shoegaze αύρα απλώνεται στο δωμάτιο, όλα φαντάζουν δυνατά σε έναν μακρινό κόσμο που γευόμαστε κατά την διάρκεια της ακρόασης του Ghost Colored Halo.

Barn Owl – V (thrill jockey)

Περιέργως αυτός ο δίσκος δεν εμφανίστηκε σε καμία λίστα με τα album της χρονιάς που ξεχώρισαν στο 2013, αν και πρόκειται για έναν από τους πιο όμορφους και πλούσιους δίσκους που έχει βγάλει η μπάντα αυτή από το San Francisco. Εκεί που το προαναφερόμενο album των lovesliescrushing ατενίζει από τα παράθυρα την ηλιόλουστη μέρα, αυτό εδώ το πόνημα ακούγεται σαν να εστιάζει το βλέμμα στον αντικατοπτρισμό του τζαμιού, γυρνώντας την ματιά στο σφαιρικό κέντρο από όπου ξεκίνησε. Έχουμε κιθαριστικά αρπίσματα πάνω σε αργόσυρτα ερημικά μοτίβα που κινούνται σαν σκιές πάνω σε έναν πεζοδρόμιο στο κέντρο μιας πόλης που χάνεται. Και η γεύση του περσινού χειμώνα καλά κρατεί.

Μπάμπης Κολτράνης