I Want The Moon – Downfall ep

 

 

Το να ζητάς το φεγγάρι δεν είναι δα και μεγάλο πράγμα. Το έχουν ήδη πράξει τραγουδώντας οι Leatherface και οι Poison Girls, αλλά ήρθε η ώρα να το δηλώσουν δισκογραφικά και οι Αθηναίοι I Want The Moon. Με έναν ήχο που ισορροπεί μεταξύ ενός κατάμαυρου hardcore και ενός αισθηματικού punk, προσφέρουν τέσσερα κομμάτια που φτιάχτηκαν για να ικανοποιούν πλήρως το συναίσθημα της τσίτας. Αυτό δηλαδή που αισθάνονται δυστυχώς όχι μόνο οι συγκεκριμένοι ζώντας στην συγκεκριμένη σχιζοφρενική πόλη που λέγεται Αθήνα. Ειδικά το μοναδικό κομμάτι που ο Αλέξης τραγουδά στην μητρική του γλώσσα, αποδίδεται πιο πειστικά από τα υπόλοιπα αυτό το ψυχογεωγραφικό στοιχείο που προηγουμένως αναφέρθηκε. Είναι μάλλον και η αμεσότητα των στίχων σε αυτό που το αναδεικνύει ως το πιο εκκωφαντικό τραγούδι της συγκεκριμένη κυκλοφορίας. Αν και βέβαια ο γράφων νιώθει περισσότερο οικεία στην πρώτη πλευρά του δεκάιντσου αυτού όπου οι μελωδίες είναι πιο ευκρινείς, αν και το δεμένο παίξιμο των ρυθμικών ή μη μερών υπάρχει και στις δυο πλευρές. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αυτό το ep μπαίνει με τα προτεινόμενα ημεδαπά δισκάκια για φέτος.

 

 

Αρχή Του Τέλους – Πτώση (free download)

 

 

Η συγκεκριμένη μπάντα αποτελεί κι αυτή ένα κομμάτι του μουσικού καμβά που δρα εντός του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού πολιτικού και πολιτισμικού χώρου και ίσως για αυτόν τον λόγο θα περίμενε κανείς να ακολουθούν punk μονοπάτια. Έλα ντε όμως που αυτό που φτιάχνουν ακούγεται ιδιαίτερο καθώς ενσωματώνουν άριστα post punk επιρροές. Το ακόμη πιο ιδιαίτερο είναι πως χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο κι ενώ είναι γνωστό πως πολύ δύσκολα δένει κάτι άλλο εκτός από τα Αγγλικά με τον ήχο αυτό. Εδώ οι ίδιοι βέβαια τόλμησαν να διασκευάσουν Στέρεο Νόβα, θα κολλούσαν στην αποκλειστική χρήση της ημεδαπής γλώσσας, εφόσον κρίνεται από την πλευρά τους προτιμητέα; Η φωνή που όντως αποτελεί σημαντικό στοιχείο της μουσικής τους μπορεί ίσως να ξενίσει αρχικά με τον έντονο χρωματισμό της αλλά στη συνέχεια φαντάζει απόλυτα εναρμονισμένη με τις μελωδίες που ντύνει. Είναι και αυτή η επανάληψη των ωμών στίχων που ταιριάζει με τα λιτά μοτίβα που ξεδιπλώνει επίμονα η μπάντα. Εκεί είναι που ολοκληρώνεται η εικόνα  και παίρνει ζωή η όλη ακρόαση που περιέχει το στοιχείο της συναισθηματικής έντασης και της κοινωνικοπολιτικής κραυγής, χωρίς να ξεπέφτει σε υπερβολές. Όσο για την φήμη που θέλει τον drummer της μπάντας να παρευρίσκεται με τουλάχιστον μία από τις μπάντες που παίζει σε κάθε αυτοοργανωμένο συναυλιακό γεγονός της πρωτεύουσας, και όχι μόνο, προς το παρόν παραμένει ανυπόστατη.

 

 

<a>http://www.mediafire.com/download/wwe8ehv6yqym49y/a.T.t.-Ptosi%282013%29NetEdition.rar</a&gt;

 

Mass Culture/Fields Of Locust split ep (name your price)

 

 

Ενδεδειγμένη πλέον είναι η πρακτική της split κυκλοφορίας δυο σχημάτων που μοιράζονται κοινές αντιλήψεις στα πολιτικά και στα μουσικά. Οι δυο αυτές μπάντες με ήδη κατατεθειμένη μια πρώτη δισκογραφική δουλειά φαίνεται πως έχουν βρει μια χημεία όχι μόνο ως προς το πολιτικό κομμάτι αλλά και ως προς το αισθητικό. Στην πρώτη πλευρά οι πρωτευουσιάνοι Mass Culture δείχνουν να απομακρύνονται ελαφρώς από το προηγούμενο τους ep προσθέτοντας μια νυχτερινή αύρα στον ήχο τους. Ίσως να οφείλεται στην drone εισαγωγή και στην μετέπειτα χρήση κυκλικών δυναμικών όπου στόχος είναι μια σθεναρή ατμοσφαιρικότητα  και όχι μια ανάδειξη μελωδιών. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως το post rock υποχωρεί ως στοιχείο του ήχου τους και βγαίνει μπροστά το sludge/stoner, πάντα όμως αρμονικά ανεπτυγμένο.

Όπως βέβαια συμβαίνει με τους Πατρινούς Fields Of Locust στην δεύτερη πλευρά όπου προχωράνε αρκετά βήματα μπροστά από το ντεμπούτο τους και από το ξεκίνημα, μας επιφυλάσσουν ένα εκπληκτικό μουσικό «χαλί» που θυμίζει στην αίσθηση που περνά το δεύτερο μέρος του απίστευτου “March Into The Sea” των Pelican. Αμέσως μετά έρχεται το “Conqueror” που από την πρώτη νότα σε υπνωτίζει χωρίς να φαντάζεσαι τι θα ακολουθήσει. Τα φωνητικά και το όλο ύφος κλίνουν περισσότερο προς το hardcore πάντα με μια ριζοσπαστική ματιά, όπως διαφαίνεται και στη μεγάλη διάρκεια του κομματιού. Τώρα από το να προσπαθήσουμε να βάλουμε ετικέτα στο συνολικό άθροισμα των δυο όχι τόσο διαφορετικών πλευρών, χίλιες φορές να εστιάσουμε στο καθαυτό μουσικό μέρος αυτής της άκρως ενδιαφέρουσας κυκλοφορίας.

 

 

Μπάμπης Κολτράνης